Ik ben Jos, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fabian.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 05/05/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, Fotografie en Film..
Mijn beroep was bankbediende, ben nu sedert enkele jaren met pensioen,leef samen met een lieve Nederlandse vriendin.Samen van het leven genietend.
Beoordeel dit blog
Muzikale Herinneringen
Grasduinen in het verleden.
27-10-2008
Uit de oude doos.
Jaren 50 : Een oom van mij had destijds , samen met een werkmakker, de onprettige opdracht gekregen om ....sorry...een ....aalput van zijn inhoud te ontdoen. Op zeker ogenblik liet hij héél onachtzaam zijn regenjas in de vieze brij vallen. Meteen greep mijn oom een stok en begon ijverig naar de jas te vissen.Tot na een kwartuurtje zijn makker hem aanporde met de woorden : Maar Jules , laat dat ding toch, die jas is nu immers te smerig om er ooit nog wat mee aan te kunnen vangen. Weet ik wel , antwoordde mijn oom grimmig...maar mijn boterhammen zitten d'er nog in !
We keren even terug naar het jaar 1965....voor dit verhaaltje. Ik was al bijna een jaartje aan het werk en had wat centjes bijeen gespaard voor een Philips 4-sporen band-recorder. Muziek opnemen van onder meer radio-uitzendingen lag dan ook voor de hand. Tienerprogramma's waren destijds dun gezaaid op de toenmalige BRT. Toch sprong een muziekprogramma op zaterdagmiddag (middengolf) er bovenuit met als presentator Guy Mortier : "Schudden Voor Gebruik" , gevuld met heerlijke Pop-en Rock 'n' Roll nummers, dat van oudsher werd ingeleid door het kenwijsje "Rock-Ola " van Hillbilly-pianist Merrill E. Moore. Tijdens één van die uitzendingen, die ik mede omwille van zijn sappige humor opnam op band, kondigde de presentator een nieuwe plaat aan van een rijzende ster die dol was op het uitbenen van Amerikaanse fratlarven (dixit Guy) en sterkstijgend de Amerikaanse Hit-parade kwam onveilig maken. Eddy Jones heette het joch en het nummer "Jaybirds". Eind jaren 90 beluisterde ik toevallig nog eens een paar van die banden en vroeg me af wat er met die Eddy Jones was gebeurd, want helemaal niets meer ervan gehoord sindsdien . In lijvige naslagwerken van Joel Whitburn 's wekelijkse Billboard-Top 100 -lijsten uit de 60's was ik ijverig aan het natrekken , doch geen enkel spoor te bekennen...ook wat nooit de top 100 haalde. Via het internet een jaar later op zoek naar die naam....ik vond enkel een Amerikaanse rugby-speler met die naam terug..het bleef bij zoeken naar een speld in een hooiberg. In 2004 ging ik er voor de gein nog maar eens zoeken en daar vond ik Eddy Jones terug, maar het bleek een...Nederlander. Hij noemde Eddy Becker oorspronkelijk, was een Veronica-DJ geweest en had in die tijd (op Funckler) een tweetal plaatjes opgenomen samen met de Nederbeat-groep Willy and his Giants,waarbij hij korte tijd had gefunctioneerd als bass-guitarist. Eén ervan was dat bewuste nummer "Jaybirds" las ik op de website van desbetreffende groep....maar de plaat in wezen was helaas niet meer verkrijgbaar. Het toeval kwam me opnieuw ter hulp...ik verbleef sedert een jaar bij mijn vriendin in Utrecht Via de PC kwam ik in kontakt met een privé-adres van een Indonesische familie in Nieuwegein, die Indo-rock promootte en ja, die hadden nog een CD voorhanden van Willy and his Giants (The Best Of 40 Years ) en hierop dus 2 nummers van Eddy Jones. Die groep had een succesje gekend in Maleisië , Indonsië en Argentinië met een instrumentaal traditioneel nummertje : "Ajoen Ajoen " (1962) , vandaar dus dat men die CD in beperkte mate voorradig had. Het adres was gelegen op amper 3 km hier vandaan....Het deed me wel wat, die "Jaybirds" terug te horen na 39 jaar...een sterk swingend nummer.Ik wist inmiddels ook dat de originele versie was gezongen door Inez & Charlie Foxx, als B-kant van hun "Mockingbird" hit uit 1963. Maar hoe dan ook....Guy Mortier zette me op het verkeerde been in die dagen...en had mij dit jarenlange opzoekingswerk kunnen besparen .....Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.
Na de tweede wereldoorlog doken aan de Westkust van Amerika met name Los Angeles talrijke nieuwe onafhankelijke zwarte Rhythm and Blues platenmaatschappijen op zoals Aladdin,Specialty,Imperial,Modern...... Aladdin Records bvb had een ruim vernieuwend aandeel hierin met performers zoals Charles Brown, Shirley and Lee,Thurston Harris, Amos Milburn en dozijnen anderen. Amos Milburn (1927-1980) was een boogie-woogie-pianist, die een hit wist te scoren met "Chicken Shack Boogie" (1948) en andere drankorgel-songs.Toen Rock 'n' Roll hoogtij begon te vieren hield het platenmerk het voor bekeken, en werd opgeslorpt door Imperial-records. Toen eind jaren 70 de hele Aladdin-catalogus in Frankrijk door Pathé-Marconi werd heruitgebracht op LP's heb ik die dan ook gretig aangekocht en toegevoegd aan mijn platencollectie....Hierbij dus een swingende boogie-woogie "Down The Road A Piece"(uit 1947) zoals die werd opgenomen in het Apollo Theater in New York in 1955, waar ook vele R&B en Jazz-artiesten hun opwachting maakten. Geniet er maar van..zou ik zeggen. Goeie ouwe Fats Domino is duidelijk in de leer gegaan bij Amos Milburn.
Bij velen wordt mijn nicknaam gelinkt aan een Vlaamse TV-jeugdserie uit begin jaren 70. Doch het betreft hier in feite dus een pseudo-rocker uit Philadelphia, die behoorde tot de high-school-tieneridolen van mijn generatie eind jaren 50.Muzikaal talent was hem vreemd, maar zijn uitstraling was gedurende een paar jaar wel groot te noemen.In tegenstelling tot echte rockers uit die stad zoals Charlie Gracie waren het voornamelijk de looks die het hem deden. Één van de eerste plaatjes op mijn eerste platendraaiertje ,dat ik na veel gezeur eindelijk van mijn ouders wist los te krijgen , was precies zijn tweede succes-single uit 1959 : Chancellor 1037..Tiger / Mighty Cold. Die story komt nog wel eens hier te staan.
Eind jaren 60 breidde ik mijn zondagochtendwandelingetjes vaak uit met een bezoekje aan het Vossenplein in Brussel. Meestal gebeurde dit na een zaterdagavond stappen , teneinde mijn hoofd vrij te maken van halve of hele katers ...het werd een zoektocht naar oude 78t-platen uit een tijdperk late jaren 40 tot eerste helft jaren 50. Muziek die ik vaak onbewust had gehoord op de radio als 6-7 jarige.Want er was heus wel ritmische muziek, ook van blanke kant vóór het rock 'n' roll tijdperk.Country, Western Swing..a la Bob Wills..zeg maar cowboy-deuntjes.
Ik raakte toen geïnteresseerd in Hillbilly en Country-Boogie. Arthur Smith's Guitar boogie zette de toon, Hank Williams , Merle Travis en tal van anderen volgden tijdens mijn zoektocht. Ik kwam bij een muziekgenre terecht dat de belangrijkste invloed zou betekenen voor de zuiderse Rockabilly enkele jaren nadien : Hillbilly Boogie.
Blanke pianisten zoals Moon Mullican ( het grote voorbeeld van Jerry Lee Lewis),The Delmore Brothers(Freight Train) of Merrill E. Moore. (foto)...hadden natuurlijk hun mosterd gehaald bij de zwarte boogie-woogie artiesten, maar hun muziek swingde de pan uit. Een 78-t van deze laatste bvb op Capitol : "Red Light" kwam dan ook dikwijls op de draaitafel te liggen...Later verzamelde ik het merendeel van hun opnamen op LP en CD
Mijn zoektocht naar de zwarte roots van ons huidig muziekbestel werd nadien veel uitgebreider, maar da's een andere geschiedenis.
In de jaren 50 waren er in Amerika enkele duizenden kleine onafhankelijke platenmerken die als paddestoelen uit de grond kwamen gekropen. Daar waar de major-labels en dat waren er sedert oudsher een vijftal (RCA, Capitol, Decca, Mercury bvb) het fenomeen rock 'n' roll aanvankelijk als een snel voorbijgaand item beschouwden, zagen deze wel brood in het uitbrengen van deze nieuwe muziektrend. De meesten raakten niet verder dan wat regionale successen en de persingen lagen meestal dan ook aan de lage kant. Medio jaren 60 raakte ik per toeval in de ban van het verzamelen van deze obscure singles.In Nederland werd een muziekblad "Rockville" boven de doopvont gehouden en leerde ik hierin retro talloze onbekende Amerikaanse 50's rockers kennen.Het werd dan ook een hobby van mij om die originele 45-t platen te importeren. Deze muziek heeft me tot de dag van heden steeds weten te bekoren. Het was de muziek waar ik mee opgroeide...my first love.
Toen enkele personen me de raad gaven een blog aan te maken, stond ik daar aanvankelijk maar sceptisch tegenover. Want ja, hoe begin je aan zoiets en waarover dan geschreven.
Uiteindelijk ben ik gezwicht en in eerste instantie lijkt me dit wel een aangename bezigheid te zullen worden.
We zullen het hierna dus maar even hebben over de jeugdpassies, waarmee ik ben opgegroeid en deze waren muziek en wielrennen...ik ben in die jaren héél diep gaan graven in muziekstijlen uit de 20e eeuw, voornamelijk deze die hebben geleid tot het ontstaan van de moderne pop-muziek vanaf de jaren 20 tot de jaren 70.We zien dus wel waar wij terechtkomen. Let's go.
Na de tweede wereldoorlog doken aan de Westkust van Amerika met name Los Angeles talrijke nieuwe onafhankelijke zwarte Rhythm and Blues platenmaatschappijen op zoals Aladdin,Specialty,Imperial,Modern......
In de jaren 50 waren er in Amerika enkele duizenden kleine onafhankelijke platenmerken die als paddestoelen uit de grond kwamen gekropen.
