Ik ben Jos, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fabian.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 05/05/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, Fotografie en Film..
Mijn beroep was bankbediende, ben nu sedert enkele jaren met pensioen,leef samen met een lieve Nederlandse vriendin.Samen van het leven genietend.
Beoordeel dit blog
Muzikale Herinneringen
Grasduinen in het verleden.
21-01-2011
David Gates...Jeugdzonden.
David Gates heeft een indrukwekkende carrière achter de rug. Hij werd geboren in Tulsa in december 1940. Hij genoot faam door zijn songs, die hij aanvankelijk voor anderen schreef zoals een hit voor The Murmaids.Werkte tevens als producer voor Elvis, Bobby Darin, Merle Haggard.. Zijn grootste successen kwamen evenwel vanaf de late jaren 60 , als oprichter en leadzanger van de softrockgroep BREAD. Tijdens zijn jeugd werd hij beïnvloed door authentieke rockers zoals Chuck Berry. Ik beperk me tot zijn prille opnamen....jeugdzonden. Kende een kleine hit met het nummer Jo-Baby(1957). Toen Nederlander Cees Klop in 1972 startte met de uitgave van een schitterende reeks Collector-LP's met obscure rockers, bevonden zich op Collector LP 1012 : "More Great Rock" een tweetal nummers van David Gates uit 1959 : "Walkin' and Talkin"/ "Swingin' Baby Doll ". Zo leerde ik hem kennen. Op het Mala-label verscheen evenwel in 1960 een andere traditionele Rock 'n' Roll opname : "You'll Be My Baby" / "What's This I Hear " en die mocht er beslist wezen...pure ongecompliceerde en onvervalste rocker met een stevige intro. Hij verhuisde in 1961 naar New York. Wat een paradox met zijn latere nummers uit de jaren 70..........
Wanneer ik teruggrijp naar de Amerikaanse muziek uit de jaren 50 , gaat naast Rock 'n' Roll mijn meeste weemoed naar de talloze Doo-Wop groepen ,vanaf 1953 tot omstreeks 1962, zowel zwarte als blanke groepen. Het waren veelal straathoek vocalisten, gegroepeerd rond een zware tenor-leadzanger , met een close-harmony (vaak met een bas-stem erbij) begeleiding en doorgaans zonder veel instrumenten, in navolging van de populaire Inkspots uit de late jaren 30.Wie herinnert zich bvb Sh-Boom niet op de radio destijds omstreeks 1954, in zwarte variant door The Chords en in blanke door The Crew-Cuts. De late jaren 50 doen dan weer denken aan o.a. The Del-Vikings,The Crests,The Skyliners.....enz...enz... Eén van die vele groepen waren The Chimes, een blank Quintet uit Brooklyn, gevormd in 1957 door Lenny Cocco, allen van Italiaanse origine. Oorspronkelijk noemden ze The Capris, maar wijzigden de naam toen bleek dat reeds een andere groep bestond met die naam. Pas later merkten ze ook dat er reeds een drietal groepen waren met de naam The Chimes. Een oud Tommy Dorsey-nummer uit 1937 " Once In Awhile" werd in 1960 hun absolute hit-notering in de Amerikaanse Bill-Board met een 11e plaats en maar liefst 18 weken in de Top 100. Omdat in die tijd niet duidelijk was , dat het een blanke doo-wop groep was kregen ze optredens voorgeschoteld in zwarte muziektheaters zoals in Washington, Chicago of het Apollo-theater in New York. Voor de opvolger gebruikten ze een gelijkaardig concept,een song uit 1935 : "I'm In The Mood For Love", dat toch nog een verdienstelijke 38ste plaats veroverde. Verdere opnames faalden en ook bij Metro (1963) en Laurie liep het niet vlot. In 1964 belandden ze dan bij het R&B -label Vee-Jay, doch dit had méér oog voor de invasie van Britse groepen zoals ...tja...The Beatles, wiens opnamen werden uitgebracht.In 1965 werd de groep ontbonden, maar kwam in de jaren 70 weer bijeen voor retro revival shows.Tegenwoordig treedt Lenny Cocco nog steeds op, als enige van de oorspronkelijke groep....nu met andere leden..als Lenny & The Chimes en ze hebben het nog steeds over ..Once in a While...
