Ik ben Jos, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fabian.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 05/05/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, Fotografie en Film..
Mijn beroep was bankbediende, ben nu sedert enkele jaren met pensioen,leef samen met een lieve Nederlandse vriendin.Samen van het leven genietend.
Beoordeel dit blog
Muzikale Herinneringen
Grasduinen in het verleden.
14-01-2011
Once in a While...1960.
Wanneer ik teruggrijp naar de Amerikaanse muziek uit de jaren 50 , gaat naast Rock 'n' Roll mijn meeste weemoed naar de talloze Doo-Wop groepen ,vanaf 1953 tot omstreeks 1962, zowel zwarte als blanke groepen. Het waren veelal straathoek vocalisten, gegroepeerd rond een zware tenor-leadzanger , met een close-harmony (vaak met een bas-stem erbij) begeleiding en doorgaans zonder veel instrumenten, in navolging van de populaire Inkspots uit de late jaren 30.Wie herinnert zich bvb Sh-Boom niet op de radio destijds omstreeks 1954, in zwarte variant door The Chords en in blanke door The Crew-Cuts. De late jaren 50 doen dan weer denken aan o.a. The Del-Vikings,The Crests,The Skyliners.....enz...enz... Eén van die vele groepen waren The Chimes, een blank Quintet uit Brooklyn, gevormd in 1957 door Lenny Cocco, allen van Italiaanse origine. Oorspronkelijk noemden ze The Capris, maar wijzigden de naam toen bleek dat reeds een andere groep bestond met die naam. Pas later merkten ze ook dat er reeds een drietal groepen waren met de naam The Chimes. Een oud Tommy Dorsey-nummer uit 1937 " Once In Awhile" werd in 1960 hun absolute hit-notering in de Amerikaanse Bill-Board met een 11e plaats en maar liefst 18 weken in de Top 100. Omdat in die tijd niet duidelijk was , dat het een blanke doo-wop groep was kregen ze optredens voorgeschoteld in zwarte muziektheaters zoals in Washington, Chicago of het Apollo-theater in New York. Voor de opvolger gebruikten ze een gelijkaardig concept,een song uit 1935 : "I'm In The Mood For Love", dat toch nog een verdienstelijke 38ste plaats veroverde. Verdere opnames faalden en ook bij Metro (1963) en Laurie liep het niet vlot. In 1964 belandden ze dan bij het R&B -label Vee-Jay, doch dit had méér oog voor de invasie van Britse groepen zoals ...tja...The Beatles, wiens opnamen werden uitgebracht.In 1965 werd de groep ontbonden, maar kwam in de jaren 70 weer bijeen voor retro revival shows.Tegenwoordig treedt Lenny Cocco nog steeds op, als enige van de oorspronkelijke groep....nu met andere leden..als Lenny & The Chimes en ze hebben het nog steeds over ..Once in a While...
Er zijn zo van die liedjes, die men slechts 1 keer hoort op de radio en die zijn blijven hangen in het geheugen. Dergelijk nummer was bvb " It Has To Be" (Het Moet Zo Zijn ) (1962) van Country - en Popzangeres Sue Thompson. Ze zag het levenslicht in Nevada -Missouri op 19 Juli 1925. Haar eerste solo-opnamen dateren reeds van 1950 op het Mercury-label. Na plaatopnamen voor Decca kwam haar grote doorbraak er in 1961 toen ze werd gecontracteerd door het Hickory-label uit Nashville. Alle pop-hits die ze hier scoorde waren composities van John D. Loudermilk. "Sad Movies" en "Norman" , beiden uit 1961 waren Top5 -hits. Andere toppers waren "Have A Good Time"(1962), "James (Hold The Ladder Steady)"(1962) en zeker ook haar "Paper Tiger"(1965).Dit laatste was vaak gedraaid in Guy Mortier's radio-programma: "Schudden voor gebruik". Later keerde ze terug naar Country-muziek met o.a.talrijke duets met Don Gibson. Sue Thompson is momenteel 85 jaar.
Het liedje dat ik eventjes in de schijnwerper zet, was een B-kantje van een plaatje dat slechts op een 62ste plaats eindigde : "Two Of A Kind".(1962). Ik heb het dus ooit amper 1 keer gehoord...en het was de reden dat ik later de CD met haar jaren 60 opnamen binnenhaalde. "It has To Be" was een compositie van Don Gibson en was er destijds meteen weg van........1962, waar is de tijd ?
En thans halen wij met opgetrokken lurven een ouwertje uit de gracht ,dat daar reeds ligt uit te breiden van toendertijd Charlie & Inez Foxx nog iets van zich lieten horen. In weerwil van diverse covers , kwamen er nadien geen noemenswaardige songs op hun palmares en blijft dit lied steeds hun enige, grote hit uit 1963.... Mockingbird. Zo vaak op de radio gehoord, was het een nummer 10 op de US-Billboard Hitparade en op de R&B lijsten. Het B-kantje : "Jaybirds" werd door mij gesmaakt in de coverversie van Nederlandse Eddie Jones. Broer en zus Charlie (1939) en Inez (1942) kwamen uit Greensboro, North Carolina en vormden een muzikaal duo , die vaak optraden. Charlie overleed in 1998.
Hij was voorbestemd om dokter te worden , doch verkoos het nachtleven in bars en werd er een danser en een Blues-shouter en leidde een flamboyant leventje. Wynonie Harris , bijgenaamd "Mr. Blues",werd geboren in Omaha, Nebraska in 1915 en maakte zijn eerste opnamen in Chicago..als baritonzanger in het Orkest van Lucky Millinder in 1944. "Who Threw The Whiskey In The Well ? " (1945) werd een absolute nummer 1 op de R&B hit-lijsten en een nummer 7 op de Nationale Poplijsten. Omdat er meer te verdienen viel als solo-artiest verhuisde hij spoedig daarop naar de Westkust-Los Angeles, waar zich een swingende blues-stijl zich aan het ontwikkelen was....Jump Blues met opkomend talent zoals Roy Milton, Amos Milburn en zoveel anderen...Tussen 1945-1947 nam hij succesvolle platen op verschillende platenmerken....als Blues-shouter, naar zijn grote voorbeelden Joe Turner of Jimmy Rushing...met een stem als een klok, wat wel nodig was om boven de honkende saxofoon en andere ruige instrumenten uit te komen, want alles werd met 1 microfoon opgenomen."Blues Around The Clock" (idee voor Bill Haley ?)(met het Johnny Otis Combo in de begeleiding) scoorde regionaal, maar verdere opnames voor het Apollo-label haalden dan weer de top..."Wynonie's Blues" en "Playful Baby", beiden in 1946.Ook nam hij toen op voor labels als Hamp-Tone, Bullet en Aladdin.Maar echt op zijn hoogtepunt kwam hij door zijn contract met King Records (1947-1954).Hij kwam daar meer in de spotlight als R&B zanger en scoorde er hits aan de lopende band..."Good Rockin' Tonight" (1948) (later gecoverd door Elvis presley), hem aangeboden door zijn originele schepper Roy Brown scoorde nummer 1 R&B, evenals "All She Wanna Do Is Rock" (1949) dat ook de top van de hitparade haalde. Andere Top-6 platen waren bvb "Sittin' On It All The Time"(1950), "I Like My Baby's Pudding"(1950), "Good Morning Judge" (1950) en bekende nummers als "Bloodshot Eyes" (1951) en "Lovin' Machine"(1952). Hij verhuisde later naar New York en kon niet echt de link leggen met de opkomende Rock 'n Roll...verder opnamen faalden voor Atco (1956) en Roulette (1960). In 1963 keerde hij terug naar Los Angeles, waar hij een bar openhield tot zijn dood in 1969.
Via labels zoals Flyright,Charly en vooral het Zweedse Route 66 kon ik in de late jaren 70 veel materiaal op LP van hem binnenhalen. Jump Blues kende in die jaren een heropleving met bands zoals The Fabulous Thunderbirds, Roomful Of Blues e.a. De songs van Wynonie bevatten niet zelden grappige, ludieke teksten al dan niet suggestieve.Wat te denken bvb van "She Kept Sittin' On It All The Time" over een begeerlijke vrouw...die geen aandacht schenkt doorheen de jaren aan aanbidders..tot ze op latere leeftijd wakker schiet, doch te laat..."Old Maid, OldMaid Stop Acting Like A Child....." "Fishtail Blues"(1954) gaat dan weer over een man,die met zijn vriendin aan de bar zit,tot plots zijn vriend binnenkomt, een soort van Don Juan, die zijn vriendin weet te imponeren en opscharrelt....ze vertrekken met zijn Cadillac. De beduusde man zet meteen de achtervolging in met zijn klein autootje....en ziet voor zich alleen de staartvinnen van de wegrijdende Cadillac ..."Get Up Little Car, I Got To Catch My Gal.."
1978.... Disco muziek vierde hoogtij in die dagen.Ik was reeds vroeger teruggekeerd naar de roots en verzamelde muziek uit de 50-er jaren. Ook toen waren veel zangers die teruggrepen naar de dagen van weleer. Billy Hancock (geb.1946 Alexandria-Virgina) was één van hen en werd gecontracteerd door het kleine RIPSAW-label, waar hij een 4-tal Rockabilly singles opnam.Ik importeerde toen de single : Rootie Tootie /I Can't Be Satisfied (1978) en beleefde (en nu nog) aan beide kantjes er veel genoegen aan....50's-stijl Rockabilly op zijn best. Dat hij samen met zijn broer het legendarische Aladdin -label opkocht wist ik toen niet. Hij leek op latere leeftijd verdraaid goed op Link Wray . Maar goed....let the music play..slapbass..."Rootie Tootie".
Omdat de video recent werd verwijderd, komt hier een audio-opname uit mijn kollektie........enjoy.
De grote doorbraak voor Del Shannon kwam er in de lente van 1961. In een New-Yorkse opname studio nam hij op 21 januari 1961 2 nummers op : Runaway en Jody. In de begeleidingsgroep was zijn succes vooral te danken aan keyboardspeler Max Crook, die twee jaar voordien een electronisch orgel (The Musitron), een soort van synthesizer had uitgevonden.Het orgeltje betekende een hele vernieuwing.Tijdens dezelfde sessie , op 21 januari dus nam Max zelf twee instrumentale nummers op : The Snake en The Wanderer. Runaway werd in februari van dat jaar uitgebracht op het Big Top-label en scoorde in de lente een nummer 1-Hit in Amerika , terwijl Europa spoedig zou volgen. In Engeland stond het London-label in voor de verdeling ervan en via Radio Luxemburg leerde ik héél snel het plaatje kennen. Ik kocht het schijfje aan en draaide het vaak , ook de B-kant Jody bleek een snerpend instrumentaaltje te zijn. Jaaa-rrren later schafte ik me een Best Of CD aan en stond verwonderd toen ik daar die Jody te horen kreeg...het bleek een rustige, gezongen ballade. Opzoekingen leidden me verder en kwam ik erachter dat door een foutje in Engeland een verkeerde B-side was geperst !Toen men daar achter was gekomen ,waren er reeds een 1000 -tal kopieën hiervan verspreid...alvorens men de fout bemerkte en de gezongen opname van Jody werd uitgebracht. Dit zou dus betekenen dat ik wel een zeldzaam exemplaar in handen heb...een heus Collector's Item. Maar verdraaid, hoe noemde dan dat onbekende instrumentaal nummertje, dat ik al die tijd voor Jody had aanzien. ????? Het bleek naderhand te gaan om...precies die opname , die op dezelfde dag was opgenomen door zijn keyboardspeler...The Snake, dat werd uitgebracht onder de naam van Maximilian. Het nummer kende overigens weinig succes, behalve dan in Argentinië. Het verhaal van Max Crook is boeiend om er even op na te lezen. Ach, de rest is geschiedenis....maar ik ben echt blij dat ik die instrumentale opname The Snake nu even terug kon beluisteren..want de originele single zelf draaide ik in geen 49 jaar meer. ( ligt ergens op zolder). De foto toont het muzikale wonder de Musitron, zoalsontworpendoor Max Crook, die verder nog zoveel op zijn actief had.
Jesse Lee Turner werd geboren in 1938 in Addicks-Texas en begon zijn muzikale loopbaan bij Sun, waar hij in 1957 een demo opnam van Put Me Down, een nummer dat nooit werd uitgebracht door Sam Phillips, die het nummer doorspeelde aan Jerry Lee Lewis en diens versie werd dan wel uitgebracht. Bij Fraternity-records werd een eerste plaatje opgenomen, dat evenwel geen succes kende. Eind 1958 kende hij dan wel succes voor het Carlton-label met een nummer dat door zijn neef Floyd Robinson was geschreven : "The Little Space Girl" dat in 1959 prompt een top 20 haalde in de Billboard Hot 100. Het was een actueel thema van ruimtetuigen, vliegende schotels en buitenaardse wezens.(zijn neef scoorde een hit in dat jaar met "Makin' Love"). Het B-kantje was een rocker van het zuiverste water : "Shake, Baby Shake" en zou in mijn persoonlijke 50's Rock 'n' Roll-singles top 30 een plaatsje vinden. Jesse borduurde verder op die Rock 'n' Roll opname, veeleer dan zijn pop succesje door een tweede rocker uit te brengen : "Baby, Please Don't Tease Me ", dat helaas matig scoorde. Hij nam verder platen op voor o.a. Top Rank en Sudden. In 1962 nam hij voor GNP-records de middelmatige ballade op :"The Ballad of Billie Sol Estes", en werd de uitstekende rocker :"Shotgun Boogie" (Ernie Ford) op de B-kant weer over het hoofd gezien. In 1990 werd materiaal van hem op een CD uitgebacht.(in mijn platencollectie). Op latere leeftijd werd Jesse een evangelist, die het woord van God verspreidde en een CD uitbracht met religieuse liederen onder de titel : "Jesus For President". Hierbij de stevige rocker uit 1959....Shake, Baby Shake.
Het jaarlijkse evenement van de paardenmarkt in Vianen blijft telkens weer jong en oud boeien.De riddershow trok de aandacht en ook het ringsteken was een schitterend spektakel.Ik genoot er opnieuw met volle teugen van.
We noemen ons hondje Jodi (naar onze voornamen Jos- Dini ) en beleven er telkens veel lol aan. Het is allemansvriend, speels en bijzonder actief. Onlangs lieten we hem even uit en gaven hem meteen de vrije teugel. Nieuwsgierig liep hij een ander hondje tegemoet, dat met een balletje speelde.Ooh wee...ons dapper huisgenootje sloeg op de vlucht...tot groot jolijt van onszelf. Jodi, het stoere hondje was een .... bangerik. Bekijk het korte filmpje hieronder. Bij nader inzicht blijkt dat ik Jodi onrecht aandeed, want hij plaagde alleen maar en daagde het andere hondje uit en daar is moed voor nodig, alsof hij zeggen wilde : Ik ben sneller dan jij , dus " Catch me if you can."
What goes up must come down.....gold ook voor het legendarische Sun-label van Sam Phillips. Eind van de jaren 50 ging het fameus bergaf, mede door de veranderingen in de muziekwereld. Het glorieuze label zakte verder weg en probeerde nog vruchteloos mee te draaien door het uitbrengen van pop-georiënteerde plaatopnamen. Harold Dorman (1926-1988) keerde na zijn succesvolle single "Mountain Of Love " uit 1960 op het Rita -label , door het uitblijven van een tweede hit terug naar Sun, samen met Ray Smith. Het Rita -label was opgericht door 2 voormalige Sun-artiesten : Billy Lee Riley en James Van Eaton. Een détail hierbij is het feit dat Billy zijn rechten op het label had verkocht, wegens het uitblijven van een hit-nummer, dus net voor Harold Dorman die topper scoorde. Sun probeerde een verder succes te bewerkstelligen dus door meer pop-muziek uit te brengen, onder meer ook door opnamen van Jerry Lee Lewis, begin jaren 60. Toen Shelby Singleton later in de eerste helft van de jaren 70 de rechten opkocht van de volledige Sun-catalogus werden ook deze opnamen op diverse LP's heruitgebracht via het Engelse Charly-label.En dan komen we terecht bij bvb de eerste LP Sun-Catalyst, die een kort overzicht biedt van de vroegere blues-opnamen en de latere pogingen,door Sun gedaan om stand te houden in de pop-markt. Hierop dus een pop-nummer van Harold Dorman uit april 1962, ver verwijderd van de authentieke Rockabilly-muziek die het label ooit groot maakte.
"In The Beginning"/ Wait 'til Saturday Night"......
Het verhaal van een single uit 1966 ? of dateert die uit 1958 ? The Genies.... Wie herinnert zich het nummer "Shotgun Wedding" niet Van Roy C. ? Tijdens mijn legerdienst werd het dagelijks gespeeld op de radio hier in de kazerne gedurende juni/juli 1966. De plaat haalde een verdienstelijke 14e plaats in de Bill-Board top-100 en deed het zoveel beter in Engeland , waar het een 6e positie bereikte. Kort daarop bracht Roy C de LP uit :"That Shotgun Wedding Man ", die o.a. het lied Twistin' Pneumonia bevatte. Het werd door het Ember label in Engeland als single uitgebracht, als opvolger van zijn Hit-single. Ik vond dit plaatje op een rommelmarkt, een fris en vlot R&B-nummer en kon moeilijk geloven dat dit uit 1966 stamde. Later bleek mijn gelijk.Want wat was er gebeurd ? We keren terug naar 1956, toen in Long Beach (Long Island) een Doo-Wop groep: The Genies werd opgericht met als lead-tenorzanger Roy Charles Hammond (jawel , Roy C zoals hij vroeger noemde). De groep nam een eerste plaat op in 1958 : "Who's That Knockin'"(Shad-label), dat strandde op een 71ste plaats in de U.S hitlijsten. Daarop volgden optredens in het Apollo Theater, maar spoedig daarop verliet een lid de formatie.Er werden nog een 4-tal singles opgenomen, die pas werden uitgebracht toen de groep reeds was ontbonden in 1959. Het Warwick-label bracht er drie van uit gedurende 1960 en 1961. Eén plaat hiervan was : "Just Like The Bluebird" / "Twistin' Pneumonia (1960). Exact dit laatste nummer verscheen dus op de uitgebrachte LP van Roy C....dat oorspronkelijk was gecrediteerd met The Genies als uitvoerders. Het werd dus destijds en ook in 1966 geen hit.....maar het was dus wel degelijk dezelfde opname, zij het nu uitgebracht onder de naam Roy C.
We stonden in vuur en vlam bij het horen van de muziek van deze kleine schreeuwerd uit Georgia...Rock 'n Roll op zijn best.... In de film The Girl Can't Help It met Jayne Mansfield vertolkte hij onder meer het nummer : She's Got It. Makkelijk terug te vinden op zijn LP/Cd : Greatest Hits. Hij nam van deze voortreffelijke rocker ook een alternatieve versie op , die veruit was te prefereren : I Got It. Voor deze laatste moest men echter verder gaan zoeken bij zijn Complete Recordings voor Specialty. Hierbij dus deze versie.
Wat worden we weer verwend en kunnen we ons opnieuw onderdompelen in een jeugdig tijdsgebeuren. Zopas eindigde de Tour De France, die zoveel herinneringen oproept aan de heroïsche dagen van weleer.De tijd bvb dat die nog met Landenploegen werd verreden....als kind luisteren naar de radio...Maurice Dieudonné, Piet Thijs, Hubert Vandevijvere. Het is moeilijk te vatten , doch ik kende zowat elke deelnemer..er startten destijds zo'n 110 tot 120 deelnemers, de plaatjes bij de kauwgom verzamelde ik allemaal. Nog steeds kan ik uit het hoofd er vele tientallen opsommen...spurters zoals Jean Graczyck, Miguel Poblet, André Darrigade, Hugo Koblet, Nino Defillipis, Martin VanGeneugden enz.... De tijd van Louison Bobet, R.Walkowiak, Jean Stablinski, Jean Forrestier, Gastone Nencini, Roger Rivière, Pambianco, Ercole Baldini, René Privat, Roger Hassenforder.,Wagtmans, Van Est...Coppi , Bartali...Stan Ockers..Jan Adriaenssens, Marcel Janssens, Armand Desmet, Michel Van Aerde, Branckaert, Raymond Impanis, Noêl Foré....de lijst kan ik nog verder aanvullen........aaah, heerlijke tijden.... En kijk, de pret kan niet op....zopas de reeks aangeschaft van de western-reeks Rawhide, van 1959-1965. (seizoen 1 en 2) op DVD , die ik zo vaak zag in de begindagen van de aangekochte TV thuis...op Nederland1. Trail-boss Gil Favor,Sheb Wooley Clint Eastwood, Wishbone...Rollin' Rollin' Rollin'...HEAD 'EM UP..MOVE 'EM OUT....Ik kon nooit vermoeden dat men die reeks nog ooit zou uitbrengen.... Sheb Wooley scoorde in 1958 een nr1 Hit in Amerika..met Purple People Eater en hield van parodieën...Begin 1962 had hij een nr 1 country hit met That's My Pa..en verdraaid, ja dit gejodel herinner ik me nog steeds...Genieten maar.........Times were when.......
Oktober 1959...Edmond van de Philips-electrozaak belde op een avond aan...na veel gezeur had ik (13 jaar) moeder overhaald om een eerste platendraaier aan te schaffen en na enkele weken was het dus zover...de levering. Ik was mijn blijdschap geen meester...een Philips Pick Up, met platenwisselaar voor 10 schijfjes. Bij deze was een gratis promotie-LP gevoegd met op de ene zijde fragmenten van klassieke- en op de andere zijde populaire muziek uit het Philips repertoire, alles keurig aaneen gepraat door iemand , die van elke artiest zijn nieuwe LP aanprees.Op de populaire kant vond men fragmenten van bvb Mahalia Jackson en daar was ook iets te beluisteren van een zekere Jamaica Johnny.....Ik heb later nooit nog iets van die man gehoord....was in die tijd wel aan de slag in Nederland en had nummers als Amstel Beer Calypso.Het fragment op deze LP noemde : Love, Love , Love...Calypso muziek. Biezonder aangenaam dit nummer nog eens te kunnen beluisteren.
Mickey Hawks werd geboren in Thomasville, Noord-Carolina op 17 juli 1940. Had zijn eerste groep opgericht in 1956 en was een grote fan van Chuck Berry, Jerry Lee Lewis,Gene Vincent...maar voornamelijk Little Richard. In 1957 sloot hij aan bij de plaatselijke rockabilly-band van Moon Mullin and The Nightraiders.In 1957 verscheen zijn eerste opname Bip Bop Boom /Rock and Roll Rhythm dat op twee labels verscheen.In 1958 kreeg hij een tweejarig contract bij het Profile label uit Chicago en verkocht een re-mix van zijn single 50.000 exemplaren.Hij maakte daar tussen 1958 en 1960 enkele fantastische rockers in een ruige Little Richard stijl. Ik leerde hem pas kennen in 1971 toen het Collector-label uit Nederland startte met een reeks obscure opnames uit die jaren.Het was een echte meevaller ,want het was echt genieten van de 6 opnamen die daar werden op heruitgebracht : Bip Bop Boom/ Rock and Roll Rhythm (1958), Hidi, Hidi, Hidi / Cottonpickin'(1959) en Screamin' Mimi Jeanie/ I'm Lost.(1960). Het echte rock 'n'roll-werk dus, waar ik een boontje voor had. Hierbij "Screamin'Mimi Jeanie" uit 1960.Ik was ook een fan van van het rauwe instrumentale : "Cottonpickin' "(1959) door The Nightraiders. Mickey Hawks overleed in augustus 1989.
Vandaag zit ik hier wat CD's te ordenen ( schrik zelf van het aantal) en terwijl zo doende valt mijn oog op een dubbel CD van de vroege Drifters (1953-1958), toen Clyde McPhatter daar nog lead zong. In februari 1954 namen ze een nummer op , dat later furore zou maken : "What 'Cha Gonna Do", een kleine hit want nummer 2 op de R&B hitlijsten in 1955, toen het dat jaar als single werd uitgebracht. De man, die er evenwel wereldwijd succes mee haalde was Chubby Checker in 1960 onder de titel "The Twist", maar in feite de mosterd op zijn beurt zelf had gehaald bij Hank Ballard and The Midnighters, die het nummer reeds hadden opgenomen in 1958 als B-kant van "Teardrops On Your Letter". Het heeft me doorheen de jaren steeds verwonderd dat Hank Ballard nooit de originele versie van "The Twist " claimde, waarschijnlijk omdat , zo bleek achteraf, hij het nummer zelf grotendeels had gekopiëerd van Clyde McPhatter, zijn groot voorbeeld. Dat gaf hij véél later eerlijk , maar schoorvoetend toe in een interview met Jerry Wexler, destijds samen met Ahmet Ertegun de grote baas bij Atlantic Records. En toch lag Hank Ballard eerder aan de basis van het succes van "The Twist". Hij had namelijk in 1960 een tweede , meer dansbare versie ervan opgenomen en die begon haar opmars op ladder van de Bill-Board top 100. Jammer echter voor hem, dat Dick Clark die weigerde te draaien in zijn populair TV-programma "Bandstand" en de kippenplukker Chubby Checker uit Philadelphia op TV liet opdraven met zijn cover-versie ervan, met het gekende resultaat. Hank Ballard's versie bleef uiteindelijk steken op een 53 ste plaats en ja, Chubby stootte naar de 1ste plaats.Ter compensatie promootte Dick Clark nadien de volgende opnames van Hank Ballard : "Finger Poppin' Time" en "Let's Go, Let's Go, Let's Go" die beiden de Top10 haalden in 1960. Toen ook reeds werden er afspraken gemaakt. Maar ach, waar maken we ons druk over : de rest is allemaal geschiedenis. Hieronder het proto-type van "The Twist" uit 1954.
In de late jaren 60 werd ik op muzikaal gebied een fervent verzamelaar van Amerikaanse , originele singles uit het Rock 'n' Roll-tijdperk, die nog frequent te verkrijgen waren via diverse nostalgische muziekliefhebbers uit Europa. Vaak was het echter speuren en zoeken naar die authentieke platen, waarvan er vele nooit in Europa werden uitgebracht , maar wel eens te horen waren in specifieke rock 'n roll -radioprogramma's Uit de vele honderden pik ik er vandaag weer ééntje uit. Don French , geboren in 1940 in Media-Pennsylvania was zo'n typische ééndagsvlieg, die amper twee platen had opgenomen in 1959 op het Lancer -label uit New York. "Lonely Saturday Night"/"Goldilocks"(Lancer 104) in maart 1959 en later : "Little Blond Girl"/"I Look Ïnto My Heart"(Lancer 105) in sept. 1959. "Lonely Saturday Night " werd een kleine hit in de Amerikaanse Billboard, doch het was meer de B-side , die mijn interesse genoot omdat dit een stevige rocker was. De plaat haalde ik binnen via een Engelse rockverzamelaar. Enige tijd nadien leende ik deze single uit aan een bevriend persoon en je begrijpt het al , ik zag ze nooit meer terug. De A-kant werd vele jaren later opnieuw uitgebracht op het Engelse Ace-label, voor de B-kant : "Goldilocks" werd het intussen een bijna onmogelijke opdracht dit eens opnieuw te kunnen beluisteren. Die originele single kost inmiddels astronomische bedragen Gelukkig verscheen die onlangs op YouTube.
In de kindertijd waren we aangewezen op de radio met muziek die we vaak bewust of onbewust in ons geheugen opsloegen.En niet zelden waren dit instrumentale uitvoeringen.Eén hiervan was Ray Martin. Als oorspronkelijk Oostenrijker van geboorte (1918) verhuisde hij in 1937 naar Engeland, waar hij tijdens de oorlog dienst nam in het Britse leger en zijn muzikaal talent ten volle ontwikkelde bij de Royal Air Force. Hij vormde nadien zijn eigen orkest en werkte voor de BBC-variety, waar hij een populair programma presenteerde tijdens de jaren 50.Hij werkte er onder meer als platenproducer voor EMI-records.Van 1957 tot 1972 vertoefde hij in Amerika en werkte er mee aan Broadway en Hollywood producties.Hij componeerde een 200 -tal nummers.Keerde in 1972 terug naar Engeland en later in 1980 vertrok hij naar Zuid-Afrika, waar hij op 69-jarige leeftijd overleed aan kanker in 1988.
Maar muzikaal was hij in de jaren 50 niet weg te slaan op de Engelse radio, en ook op de N.I.R. klonk zijn muziek uit de luidsprekers....muziek die ik me nog héél goed herinner. Nummers als Blue Tango (1952), The Marching Strings, maar voornamelijk die ene Columbia-plaat uit 1956....Beide kanten werden bekende tunes hier....Op kant A stond die onvergetelijke "Carousel Waltz" , welke alom te horen was. Ook het B-kantje werd dikwijls gedraaid : "Port-au-Prince" , dat hier een heuse hit werd. Het waren die dramatische gebeurtenissen in Haïti, die me aan dit nummer herinnerden. Ik heb op zolder nog die oorspronkelijke 78-t plaat liggen...Aaaah...Radio-dagen van weleer.
Vorige week was er een optreden in Ermelo van deze veteraan , één der laatste levende legendes uit het Boogie-Woogie tijdperk. Hij zag het levenslicht op 16 februari 1931 in Texas en was reeds een attractie op 16-jarige leeftijd ,vooraleer hij scoorde met zijn eerste opname "Little Willie's Boogie" uit 1949. Zijn piano-stijl was beïnvloed door grote namen als Albert Ammons, Charles Brown en Amos Milburn, de laatste twee maakten furore aan de Westkust van Amerika in die jaren. Zelf was hij een inspiratiebron voor de jonge Fats Domino. De oprichters van Modern Records uit Los Angeles contracteerden hem en de plaat "It's Midnight" werd een voltreffer en bereikte een nationale Top 3 hit in de R&B- Billboard hitparade. In 1952 bracht hij voor Federal Records (bij-label van King) de originele opname uit van een song : "K.C. Lovin' ", welke later een klassieker zou worden, in talloze versies , waaronder Wilbert Harrison, die er in 1959 een nummer 1 mee scoorde , onder de titel : "Kansas City". Bij Federal zat toen ook Little Esther, die voor veel songs een beroep deed op zijn boogie-woogie piano begeleiding....zoals bvb "Turn The Lamps Down Low." uit 1953. Deze opnamen waren een echte verrijking voor mijn platenkast. Zijn populariteit bleef in San Francisco, ook nadat hij een laatste succes boekte in 1957 met "Ruby, Ruby".(Rhythm Label). Eind jaren 70 toerde hij doorheen Europa, was te zien op vele festivals en verhuisde later naar Nederland, waar hij met een Nederlandse was gehuwd en het werd wat stil rondom hem gedurende een 5 tal jaren. Pas in 2006 nam hij de draad weer op en werd hij een graaggeziene gast op diverse boogie woogie-festivals onder andere in Duitsland, Engeland en Nederland. Groot was mijn verwondering toen ik hem vorige week nog solo aan het werk zag op 78-jarige leeftijd tijdens een programma van de Nederlandse Omroep Max.("Sweet Home Chicago", bracht hij hierin met eenzelfde , meeslepende schwung als destijds tijdens zijn vroegere jaren). Veel van zijn platen werden door het Engelse platenlabel Ace heruitgebracht midden jaren 80 en zitten sedert dan in mijn platencollectie.
Het waren Amsterdammers in hart en nieren, beiden van joodse afkomst. Nol van Wesel (1918) en Max Kannewasser (1916) werden opgemerkt tijdens een optreden op een personeelsfeestje bij 't warenhuis De Bijenkorf, waar ze werkten in 1934.Twee jaar later vormden ze een duo en kregen enige bekendheid ,volgend op een auditie bij het Amsterdams Cabaret Der Onbekenden. Later volgde landelijke bekendheid door hun gezang op de Vara-radio en optreden in het cabaret Louis Davids in Scheveningen.Als intermezzo voor het dansorkest de Ramblers in 1938 oogsten ze enorm succes. In dat jaar verscheen hun eerste plaatopname : Meneer Dinges weet niet wat Swing is. Tussen 1938-1940 verschenen zeven plaatopnamen. Hun stijl was jazzy en met een zwaar Amerikaans accent veelal parodieën op jazz-iconen zoals Cab Calloway of Fats Waller. Vaak waren hun teksten doorspekt van joodse humor en Amsterdamse gein. Ze traden in die dagen vaak op ondermeer enkele keren in Antwerpen. Tijdens de bezetting mochten ze aanvankelijk nog enkel optreden voor joodse gemeenschappen...later vanaf 1941 zelfs niet meer.Ze werden ondergebracht in het vluchtelingenkamp Westerbork en in sept. 1944 naar Auschwitz getransporteerd.Na veel omzwervingen kwamen ze in maart 1945 terecht in het concentratiekamp Bergen -Belsen.Kort daarop overleden beiden door de ontberingen...Jones op 20/3 (28 jaar) en Johnny op 15/4 (26 jaar) , net voor de bevrijding van het kamp door de geallieerden.
Mickey Hawks werd geboren in Thomasville, Noord-Carolina op 17 juli 1940.
