Ik ben Jos, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fabian.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 05/05/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, Fotografie en Film..
Mijn beroep was bankbediende, ben nu sedert enkele jaren met pensioen,leef samen met een lieve Nederlandse vriendin.Samen van het leven genietend.
Beoordeel dit blog
Muzikale Herinneringen
Grasduinen in het verleden.
05-07-2010
Jamaica Johnny
Oktober 1959...Edmond van de Philips-electrozaak belde op een avond aan...na veel gezeur had ik (13 jaar) moeder overhaald om een eerste platendraaier aan te schaffen en na enkele weken was het dus zover...de levering. Ik was mijn blijdschap geen meester...een Philips Pick Up, met platenwisselaar voor 10 schijfjes. Bij deze was een gratis promotie-LP gevoegd met op de ene zijde fragmenten van klassieke- en op de andere zijde populaire muziek uit het Philips repertoire, alles keurig aaneen gepraat door iemand , die van elke artiest zijn nieuwe LP aanprees.Op de populaire kant vond men fragmenten van bvb Mahalia Jackson en daar was ook iets te beluisteren van een zekere Jamaica Johnny.....Ik heb later nooit nog iets van die man gehoord....was in die tijd wel aan de slag in Nederland en had nummers als Amstel Beer Calypso.Het fragment op deze LP noemde : Love, Love , Love...Calypso muziek. Biezonder aangenaam dit nummer nog eens te kunnen beluisteren.
Mickey Hawks werd geboren in Thomasville, Noord-Carolina op 17 juli 1940. Had zijn eerste groep opgericht in 1956 en was een grote fan van Chuck Berry, Jerry Lee Lewis,Gene Vincent...maar voornamelijk Little Richard. In 1957 sloot hij aan bij de plaatselijke rockabilly-band van Moon Mullin and The Nightraiders.In 1957 verscheen zijn eerste opname Bip Bop Boom /Rock and Roll Rhythm dat op twee labels verscheen.In 1958 kreeg hij een tweejarig contract bij het Profile label uit Chicago en verkocht een re-mix van zijn single 50.000 exemplaren.Hij maakte daar tussen 1958 en 1960 enkele fantastische rockers in een ruige Little Richard stijl. Ik leerde hem pas kennen in 1971 toen het Collector-label uit Nederland startte met een reeks obscure opnames uit die jaren.Het was een echte meevaller ,want het was echt genieten van de 6 opnamen die daar werden op heruitgebracht : Bip Bop Boom/ Rock and Roll Rhythm (1958), Hidi, Hidi, Hidi / Cottonpickin'(1959) en Screamin' Mimi Jeanie/ I'm Lost.(1960). Het echte rock 'n'roll-werk dus, waar ik een boontje voor had. Hierbij "Screamin'Mimi Jeanie" uit 1960.Ik was ook een fan van van het rauwe instrumentale : "Cottonpickin' "(1959) door The Nightraiders. Mickey Hawks overleed in augustus 1989.
Vandaag zit ik hier wat CD's te ordenen ( schrik zelf van het aantal) en terwijl zo doende valt mijn oog op een dubbel CD van de vroege Drifters (1953-1958), toen Clyde McPhatter daar nog lead zong. In februari 1954 namen ze een nummer op , dat later furore zou maken : "What 'Cha Gonna Do", een kleine hit want nummer 2 op de R&B hitlijsten in 1955, toen het dat jaar als single werd uitgebracht. De man, die er evenwel wereldwijd succes mee haalde was Chubby Checker in 1960 onder de titel "The Twist", maar in feite de mosterd op zijn beurt zelf had gehaald bij Hank Ballard and The Midnighters, die het nummer reeds hadden opgenomen in 1958 als B-kant van "Teardrops On Your Letter". Het heeft me doorheen de jaren steeds verwonderd dat Hank Ballard nooit de originele versie van "The Twist " claimde, waarschijnlijk omdat , zo bleek achteraf, hij het nummer zelf grotendeels had gekopiëerd van Clyde McPhatter, zijn groot voorbeeld. Dat gaf hij véél later eerlijk , maar schoorvoetend toe in een interview met Jerry Wexler, destijds samen met Ahmet Ertegun de grote baas bij Atlantic Records. En toch lag Hank Ballard eerder aan de basis van het succes van "The Twist". Hij had namelijk in 1960 een tweede , meer dansbare versie ervan opgenomen en die begon haar opmars op ladder van de Bill-Board top 100. Jammer echter voor hem, dat Dick Clark die weigerde te draaien in zijn populair TV-programma "Bandstand" en de kippenplukker Chubby Checker uit Philadelphia op TV liet opdraven met zijn cover-versie ervan, met het gekende resultaat. Hank Ballard's versie bleef uiteindelijk steken op een 53 ste plaats en ja, Chubby stootte naar de 1ste plaats.Ter compensatie promootte Dick Clark nadien de volgende opnames van Hank Ballard : "Finger Poppin' Time" en "Let's Go, Let's Go, Let's Go" die beiden de Top10 haalden in 1960. Toen ook reeds werden er afspraken gemaakt. Maar ach, waar maken we ons druk over : de rest is allemaal geschiedenis. Hieronder het proto-type van "The Twist" uit 1954.
In de late jaren 60 werd ik op muzikaal gebied een fervent verzamelaar van Amerikaanse , originele singles uit het Rock 'n' Roll-tijdperk, die nog frequent te verkrijgen waren via diverse nostalgische muziekliefhebbers uit Europa. Vaak was het echter speuren en zoeken naar die authentieke platen, waarvan er vele nooit in Europa werden uitgebracht , maar wel eens te horen waren in specifieke rock 'n roll -radioprogramma's Uit de vele honderden pik ik er vandaag weer ééntje uit. Don French , geboren in 1940 in Media-Pennsylvania was zo'n typische ééndagsvlieg, die amper twee platen had opgenomen in 1959 op het Lancer -label uit New York. "Lonely Saturday Night"/"Goldilocks"(Lancer 104) in maart 1959 en later : "Little Blond Girl"/"I Look Ïnto My Heart"(Lancer 105) in sept. 1959. "Lonely Saturday Night " werd een kleine hit in de Amerikaanse Billboard, doch het was meer de B-side , die mijn interesse genoot omdat dit een stevige rocker was. De plaat haalde ik binnen via een Engelse rockverzamelaar. Enige tijd nadien leende ik deze single uit aan een bevriend persoon en je begrijpt het al , ik zag ze nooit meer terug. De A-kant werd vele jaren later opnieuw uitgebracht op het Engelse Ace-label, voor de B-kant : "Goldilocks" werd het intussen een bijna onmogelijke opdracht dit eens opnieuw te kunnen beluisteren. Die originele single kost inmiddels astronomische bedragen Gelukkig verscheen die onlangs op YouTube.
In de kindertijd waren we aangewezen op de radio met muziek die we vaak bewust of onbewust in ons geheugen opsloegen.En niet zelden waren dit instrumentale uitvoeringen.Eén hiervan was Ray Martin. Als oorspronkelijk Oostenrijker van geboorte (1918) verhuisde hij in 1937 naar Engeland, waar hij tijdens de oorlog dienst nam in het Britse leger en zijn muzikaal talent ten volle ontwikkelde bij de Royal Air Force. Hij vormde nadien zijn eigen orkest en werkte voor de BBC-variety, waar hij een populair programma presenteerde tijdens de jaren 50.Hij werkte er onder meer als platenproducer voor EMI-records.Van 1957 tot 1972 vertoefde hij in Amerika en werkte er mee aan Broadway en Hollywood producties.Hij componeerde een 200 -tal nummers.Keerde in 1972 terug naar Engeland en later in 1980 vertrok hij naar Zuid-Afrika, waar hij op 69-jarige leeftijd overleed aan kanker in 1988.
Maar muzikaal was hij in de jaren 50 niet weg te slaan op de Engelse radio, en ook op de N.I.R. klonk zijn muziek uit de luidsprekers....muziek die ik me nog héél goed herinner. Nummers als Blue Tango (1952), The Marching Strings, maar voornamelijk die ene Columbia-plaat uit 1956....Beide kanten werden bekende tunes hier....Op kant A stond die onvergetelijke "Carousel Waltz" , welke alom te horen was. Ook het B-kantje werd dikwijls gedraaid : "Port-au-Prince" , dat hier een heuse hit werd. Het waren die dramatische gebeurtenissen in Haïti, die me aan dit nummer herinnerden. Ik heb op zolder nog die oorspronkelijke 78-t plaat liggen...Aaaah...Radio-dagen van weleer.
Vorige week was er een optreden in Ermelo van deze veteraan , één der laatste levende legendes uit het Boogie-Woogie tijdperk. Hij zag het levenslicht op 16 februari 1931 in Texas en was reeds een attractie op 16-jarige leeftijd ,vooraleer hij scoorde met zijn eerste opname "Little Willie's Boogie" uit 1949. Zijn piano-stijl was beïnvloed door grote namen als Albert Ammons, Charles Brown en Amos Milburn, de laatste twee maakten furore aan de Westkust van Amerika in die jaren. Zelf was hij een inspiratiebron voor de jonge Fats Domino. De oprichters van Modern Records uit Los Angeles contracteerden hem en de plaat "It's Midnight" werd een voltreffer en bereikte een nationale Top 3 hit in de R&B- Billboard hitparade. In 1952 bracht hij voor Federal Records (bij-label van King) de originele opname uit van een song : "K.C. Lovin' ", welke later een klassieker zou worden, in talloze versies , waaronder Wilbert Harrison, die er in 1959 een nummer 1 mee scoorde , onder de titel : "Kansas City". Bij Federal zat toen ook Little Esther, die voor veel songs een beroep deed op zijn boogie-woogie piano begeleiding....zoals bvb "Turn The Lamps Down Low." uit 1953. Deze opnamen waren een echte verrijking voor mijn platenkast. Zijn populariteit bleef in San Francisco, ook nadat hij een laatste succes boekte in 1957 met "Ruby, Ruby".(Rhythm Label). Eind jaren 70 toerde hij doorheen Europa, was te zien op vele festivals en verhuisde later naar Nederland, waar hij met een Nederlandse was gehuwd en het werd wat stil rondom hem gedurende een 5 tal jaren. Pas in 2006 nam hij de draad weer op en werd hij een graaggeziene gast op diverse boogie woogie-festivals onder andere in Duitsland, Engeland en Nederland. Groot was mijn verwondering toen ik hem vorige week nog solo aan het werk zag op 78-jarige leeftijd tijdens een programma van de Nederlandse Omroep Max.("Sweet Home Chicago", bracht hij hierin met eenzelfde , meeslepende schwung als destijds tijdens zijn vroegere jaren). Veel van zijn platen werden door het Engelse platenlabel Ace heruitgebracht midden jaren 80 en zitten sedert dan in mijn platencollectie.
Het waren Amsterdammers in hart en nieren, beiden van joodse afkomst. Nol van Wesel (1918) en Max Kannewasser (1916) werden opgemerkt tijdens een optreden op een personeelsfeestje bij 't warenhuis De Bijenkorf, waar ze werkten in 1934.Twee jaar later vormden ze een duo en kregen enige bekendheid ,volgend op een auditie bij het Amsterdams Cabaret Der Onbekenden. Later volgde landelijke bekendheid door hun gezang op de Vara-radio en optreden in het cabaret Louis Davids in Scheveningen.Als intermezzo voor het dansorkest de Ramblers in 1938 oogsten ze enorm succes. In dat jaar verscheen hun eerste plaatopname : Meneer Dinges weet niet wat Swing is. Tussen 1938-1940 verschenen zeven plaatopnamen. Hun stijl was jazzy en met een zwaar Amerikaans accent veelal parodieën op jazz-iconen zoals Cab Calloway of Fats Waller. Vaak waren hun teksten doorspekt van joodse humor en Amsterdamse gein. Ze traden in die dagen vaak op ondermeer enkele keren in Antwerpen. Tijdens de bezetting mochten ze aanvankelijk nog enkel optreden voor joodse gemeenschappen...later vanaf 1941 zelfs niet meer.Ze werden ondergebracht in het vluchtelingenkamp Westerbork en in sept. 1944 naar Auschwitz getransporteerd.Na veel omzwervingen kwamen ze in maart 1945 terecht in het concentratiekamp Bergen -Belsen.Kort daarop overleden beiden door de ontberingen...Jones op 20/3 (28 jaar) en Johnny op 15/4 (26 jaar) , net voor de bevrijding van het kamp door de geallieerden.
Toen ik veel jaren geleden op de BBC de zwart-wit film Rock All Night zag uit 1957 met daarin enkele muziekoptredens was mijn aandacht wel getrokken.Het duistere verhaal zelf was niet zo belangrijk...speelde zich af in een louche bar met een gijzeling door enkele gangsters en duurde slechts 62 minuten. Het ging hem dus bij mij meer om de sfeer en het tijdsbeeld met vooral het optreden van The Platters en The Blockbusters, muziek die werd geleverd door Buck Ram, hun manager destijds. The Platters vertolkten hierin live hun recenste plaatopname : "I'm Sorry" en "He's Mine", welke ik nog op 78-t had. Maar ook enkele songs van een bandje ging niet ongemerkt voorbij : The Blockbusters brachten drie nummers : het titelnummer , samen met een vokale én een instrumentale versie van Rock and Roll Guitar.Het laatste had lichtjes mijn voorkeur,maar hieronder dus een gezongen versie. Veel ben ik niet te weten gekomen van die groep, maar ze waren wel te zien en horen in een andere muzikale film uit 1957 : "Carnival Rock" met hierin dus o.a.Bob Luman en David Houston. Rock All Night verscheen wel op dvd nadien en zit dus wel in mijn collectie, alsook een cd in Engeland verschenen op ACE met onder meer alle muziek uit die film..een heus muziekdocument...anno 1957.
Vorige week overleed op 84-jarige leeftijd de Nederlandse Jazz- en Boogiepianiste Pia Beck. Onwillekeurig dwaalden mijn gedachten even naar een Amerikaanse pianiste , die wat furore maakte in de jaren 1947-1952....Camille Howard. Camille werd geboren in 1914 in Galveston, Texas en fungeerde tijdens de tweede wereldoorlog als pianiste en vocaliste bij Roy Milton and his Solid Senders. In 1945 scoorde deze een reuze hit en trendsetter met R.M. Blues. Vanaf 1946 was Los Angeles de bakermat voor zwarte muziek aan het worden...de tijd van de Big Bands was voorbij en deze werden stilaan vervangen door kleinere combo's. Overal schoten nieuwe platenmaatschappijen als paddestoelen uit de grond zoals Jukebox, Trumpet, Modern, Specialty, Aladdin, Imperial ...de West Coast Jump-blues was er enorm populair. Na een tweede hit Thrill Me (1947)van Roy Milton, met Camille als vocaliste liet Art Rupe van Specialty-records haar solo-opnamen uitbrengen. Tal van Boogie-Woogie platen waren het resultaat, aangevuld met fijne vokale ballades ...Grootste hit was in 1948 : " X-Temperaneous Boogie"...... Maakte tal van optredens met haar trio en Roy Milton tijdens de eerste helft van de jaren 50...nam ook platen op voor Federal (1953) en Vee-Jay (1955). De opkomst van Rock 'n' Roll en haar diepgelovigheid beëindigden haar 10-jarige carrière. Ze vestigde zich in L.A., waar ze overleed in 1993. Teneinde mijn beneveld hoofd , na zaterdagavonduitspattingen wat helderder te maken ging ik vaak op zondagmorgen , na de vroegmis naar het Brusselse Vossenplein in de late jaren 60....in mijn schemerig achterhoofd op zoek naar oude 78-t opnamen, botste ik er vaak op platen begin jaren 50, die ik niet bewust had meegemaakt wegens te jonge leeftijd. Daar vond ik héél wat Jump Blues en Boogie Woogies terug zoals bvb CAMILLE HOWARD :-Solo Mio Boogie / Within This Heart Of Mine.(SPECIALTY). 78 T(1950).
CAMILLE HOWARD :-Million Dollar Boogie / Please Dont Stay Away.(SPECIALTY).78T
CAMILLE HOWARD :-Fire-Ball Boogie / Im Blue.(SPECIALTY). 78 RPM. Ik kon echt genieten op een gammel platendraaiertje van die krakende , rammelende boogie-piano , al diende ik vaak de naald te vernieuwen....heerlijke momenten waren het.....Later kocht ik CD's van die opnamen.
Gene Simmons (1937) was een tijdsgenoot van Elvis en eveneens afkomstig uit Tupelo.Op diens voorspraak werd er een auditie gehouden bij Sam Phillips' Sun -studio in 1956. Een achttal nummers werden opgenomen, waarvan Sam er slechts 1 uitbracht in 1958 : "Drinkin'Wine". Succes bleef uit en Sam had het te druk met andere carrières zoals Carl Perkins, Jerry Lee Lewis, Johnny Cash..... Begin jaren 60 nam Gene platen op voor het HI-label uit Memphis, en was zelfs een tijdje lid van het Bill Black's Combo.Toen hij een cover hoorde van een Johnny Fuller-song uit 1958, welke werd gezongen door Sam The Sham : "Haunted House ", kreeg hij zijn kans om die op te nemen voor Hi-records, omdat Sam dat nummer voor een andere platenmaatschappij had opgenomen. We schrijven augustus 1964....en het werd prompt zijn enige hit, met een 11e plaats in de USA Top 100. Verder succes bleef uit.... Gene Simmons overleed in augustus 2006. Zijn onuitgegeven Sun-opnamen werden pas uitgebracht in de late jaren 70. In 1987 kocht ik in Engeland de dubbel-lp : Hi -Records- The Early Years. Hierop dus meerder songs van Gene, maar ook van het Bill Black's Combo, Ace Cannon,Tommy Tucker, Carl McVoy, Teddy Redell en anderen........
Tony Jackson (1938) vervoegde een duo met onder meer Mike Pender ,waarbij ook drummer Chris Curtis zich aansloot omstreeks 1960 en vormde de Liverpoolse Searchers. Net als The Beatles traden ze vaak op In Hamburg (The Cavern), doch misten een contract met Brian Epstein, omwille van een dronken optreden van Tony. Maar succes zou echter niet uitblijven...The Searchers , werd na The Beatles de voornaamste Mersey-beat groep vanaf 1963.The Searchers boekten nr 1 hits in Engeland met Tony als lead-zanger met songs als Sweets For My Sweet en Sugar and Spice . Op hun grootste succes : Needles and Pins (1964) speelde hij mee, echter niet als lead-zanger...en ook had hij deel in het succes van Don't Throw Your Love Away. Onenigheid binnen de groep...Tony ging niet akkoord met de softere instelling van de groep, deed hem vertrekken in juni 1964 en zijn eigen groep oprichten The Vibrations. Een viertal singles bij Pye flopten op één na...en eind 1965 veranderde hij de naam van de groep in The Tony Jackson Group. Bij hun nieuw platenmerk CBS werden in januari en mei 1966 enkele singles uitgebracht, maar geen ervan brak door. Ontgoocheld verliet hij naderhand de muziekscene.Hij had allerlei jobs zoals nightclub-eigenaar in Spanje bvb.., doch het verging hem niet goed meer. In 1991-1995 trok hij met Mike Pender's Searchers wel even enkele malen op pad , doch na een bedreiging van een persoon met een alarm-pistool ging hij voor 18 maanden achter de tralies en was het all-over. Zijn zwaar beladen leven ,vol alcoholuitspattingen eiste zijn onverbiddelijke tol en hij overleed in 2003 aan een levercirrose. Merkwaardig botste ik toevallig in juni 1966 op een E.P., die in Frankrijk werd uitgebracht dat jaar met een 4-tal nummers. Ik kon toen niet weten dat die opnamen later zeer zeldzaam en gezocht zouden blijken te zijn...en velen er een dure prijs voor over hadden om die plaat af te kopen , wat ik niet deed..... Hierbboven dus de hoes ervan...ik ervaarde die songs als typische liverpool-beat, een nummer zoals "I'm The One She Really Thinks A Lot Of " klonk net alsof je The Beatles zelf aan het zingen hoorde : een tijdsdocument.
In deze herfstdagen ben ik begonnen met het bekijken van de populaire Amerikaanse TV-serie Daniel Boone op DVD's , die liep van 1964 tot 1970. Fess Parker gaf gestalte aan Daniel Boone, een western-pionier en werd hierin bijgestaan door zijn indianenvriend Mingo (Ed Ames). De nu 82-jarige Ed was ooit , samen met 3 broers, lid van de bekende groep The Ames Brothers.Deze scoorden veel hits eind jaren 40 en de jaren 50, zoals Rag Mop(1950), The Naughty Lady Of Shady Lane (1954) of Melodie D'Amour (1957).... In 1961 ging deze bariton solo en nam een aantal succesvolle songs op. Het best kennen we hem van zijn nr 8 US hit uit 1967 : "My Cup Renneth Over".Nam ook bvb de Amerikaanse folkversie op van Leave Them A Flower (Laat Ons Een Bloem-Louis Neefs), een compositie van de Engelse Wally Whyton. Een hilarisch filmdocument tijdens Johnny Carson's Tonight Show uit 1966 blijft onvergetelijk...het gooien met een Tomahawk..... Na 40 jaar deed Ed met zijn baritonstem nog even zijn meest populaire song uit 1967 over.
Johnny Otis mag terecht worden aangezien als The Godfather of Rhythm and Blues.Wat die man ooit presteerde als scout en ontdekker bvb van ontelbare zwarte artiesten met muzikaal talent in de late jaren 40 en jaren 50 kent immers zijn weerga niet....opsommen zou me hier tever leiden. Als bandleider scoorde hij zelf behoorlijk wat hits, denk maar aan zijn Capitol-opnamen. Minder gekend was het door Johnny zelf ooit opgerichte platenlabel Dig gedurende 1956-1957. Onbekend talent werd hierop uitgebracht , groepen en solo-artiesten, terwijl hij ook zelf met eigen opnamen voor de dag kwam. In het begin van de jaren 90 werden deze , samen met onuitgebracht materiaal op cd uitgegeven op het Engelse Ace-label onder de titel The Dig Masters (volumes 1 tot 4). Het geeft perfect de R&B-scene uit die dagen weer. Toen ik mijn vriendin leerde kennen plaatste ik hiervan een onbekend ,sfeervol nummer op een cd, tussen pop-muziek door. En net zoals ik vond zij het een prachtig nummer, dat me zelf met ietwat weemoed aan die jaren 50 deed herinneren , de prille kindertijd...de radio-dagen : My Eyes Are Full OfTears.(1957).
In de late jaren 70 ging op Hilversum 3 het hardst beluisterde radioprogramma "De Rock 'n 'Roll Methode" van start, uitbundig gepresenteerd door Felix Meurders met fifties platenmateriaal ,samengesteld door Louis Smeets.Ik zat dus elke vrijdagavond aan de radio gekluisterd en nam tal van die uitzendingen op band.(het liepin totaal293 uitzendingen). Tijdens één van die programma's kwam een fervent R&R-collector er de meest obscure en zeldzame platen uit zijn collectie voorstellen. Ik weet nog dat daarin bvb nummers werden gedraaid zoals "Come On " (Wynn Stewart) en "Pick 'Em Up And Shake 'Em Up" (Cecil Mc Cullough). Het lag dan ook voor de hand dat dergelijke platen spoedig op mijn zoeklijstje kwamen te staan. Toen ik later een aankondiging las in het Engelse muziektijdschrift "Record Collector", dat dit laatste heruitgebracht werd in een beperkte oplage, was ik er als de kippen bij om 2 exemplaren te bestellen, kostte wat kost. Enkele Britse Ponden had ik er grif voor over. Nu nog zit deze 45t-platen, waarvan één ongespeeld in mijn bescheiden platencollectie. Cecil Mc Cullough with The Border Boys waren de uitvoerders van deze ene plaat die ze ooit hadden opgenomen en verschenen was op het Manco-label in Forth Worth (Dallas-Texas) eind 1960.De B-kant was wat blues-achtig, maar de A-kant dus een Rocker van het zuiverste water. De zware, joviale stem deed me enigszins denken aan The Big Bopper...Cecil zelf had trouwens tijdens een ongeval in zijn jeugdjaren drie vingers verloren van zijn rechterhand . In 2003 verscheen deze plaat onverwacht op een Buffalo-Bop CD. Sedert kort is deze nu eveneens komen opduiken op Youtube. Memories were made of this....
In de late jaren 50 was een groot deel van al wat enigszins muzikaal talent had op pop, rock en country gebied gecontracteerd door RCA....met Elvis als boegbeeld. Helaas scoorde niet iedereen zijn grootste hits voor dit platenmerk.Voor zangers zoals bvb Brook Benton of Roy Orbison werd dit even geen pluspunt in hun carrières. Een sessie voor RCA bracht voor Roy Orbison geen zoden aan de dijk en er werden amper twee singeltjes uitgebracht, in 1958 die compleet de mist ingingen. Almost Eighteen /Jolie was er èèn van. Een puike coverversie hiervan werd een paar jaar later op de plaat gezet door Jimmy Gilmer & The Fireballs voor het Dot-label. Deze instrumentale groep had reeds enkele hits gescoord, toen Jimmy gecontracteerd werd door Norman Petty en aan de groep werd toegevoegd .Na een LP met Buddy Holly-materiaal zorgden ze voor de bestverkochte plaat van 1963 met Sugar Shack. Hun uitgebreide bio/disco was interessant om in mijn muziekverzameling te worden opgenomen in een tijdperk dat net Beatlemania in Amerika voorafging.....
We halen er nog eens een instrumentaaltje bij...van een groep die het niet lang heeft uitgezongen.Van Bobby Peterson had ik nog nooit gehoord tot in 1966.Op Hilversum 3 liep een wekelijks kort radio-programma, dat ik met veel storing op de middengolf kon traceren en Studio Rock 'n' Roll noemde, het duurde telkens nauwelijks 20 minuten, maar zat volgestouwd met zeldzaam 50 's R&R materiaal.Ik diende vaak met het oor aan de radio gekluisterd te kleven wilde ik bepaalde uitvoerders kunnen opvangen tussen al het gekraak....en daar hoorde ik dan :" Love You Pretty ,Baby" : een vlotte vokale sax en piano-rocker uit 1959 van het Bobby Peterson Quintet.Drie jaar later kon ik het bewuste singeltje , dat verschenen was op het blauwe V-Tone label uit Philadelphia importeren vanuit Engeland.De groep bleek actief te zijn geweest van 1959 tot 1962 , toen ze ophield te bestaan, maar had in die tijd toch een 6-tal merkwaardige singeltjes voor dat label opgenomen. Een tweede instrumentaal plaatje vond ik toen ook terug met name : "Piano Rock" uit 1960. Het waren meestal de B-kantjes die het deden bij rockverzamelaars.Pas 3 decenia later verscheen er een heruitgave van hun muziek op LP en nadien in 1996 de CD : "Irresistable You".(Relic) Een kluifje dus voor de verzamelaars van oude rockers zoals ik. Het nummer : "The Hunch" werd destijds ook gecoverd door pianist Paul Gayton (van The Music Goes 'Round and Round).Ook Bobby Darin coverde "Irresistable You" en bracht het uit als B-kant van zijn hit " Multiplication " in 1962.Even terug in de tijd nu met "Piano Rock".
V-TONE 205
BOBBY PETERSON QUINTET
The Hunch / Love You Pretty Baby (a-side Billboard/pop #71)
1959 US
QUALITY K 1985
BOBBY PETERSON QUINTET
The Hunch / Love You Pretty Baby
1959 CAN
V-TONE 210
BOBBY PETERSON QUINTET
Rockin' Charlie, Part 1 / Rockin' Charlie, Part 2
1960 US
TOP RANK 45-JAR-232
BOBBY PETERSON QUINTET
The Hunch / Love You Pretty Baby
1959 UK
V-TONE 214
BOBBY PETERSON
Irresistable You / Piano Rock (a-side Billboard/pop #96 & r'n'b #15)
1960 US
V-TONE 217
BOBBY PETERSON QUINTET
Been Savin' All My Love For You / Three Street
1960 US
V-TONE 221
BOBBY PETERSON QUINTET
One Day / Mama Get Your Hammer
1961 US
V-TONE 226
BOBBY PETERSON QUINTET
Smooth Sailing, Pt.1 / Smooth Sailing, Pt.2
1961 US
GRAND 164
BOBBY PETERSON(same artist?)
It's Been So Long, Baby / C.C. Rider
1961 US
ATLANTIC 2152
BOBBY PETERSON
Every Now And Then / Tell Me What You Gonna Do
1962 US
JAMIE 1249
BOBBY PETERSON
Love Or Misery / One Day
1963 US
CENTAUR D-1991
BOBBY PETERSON
Country Boogie Woogie / Like We Used To Do
19?? US
SUE WI 342
BOBBY PETERSON
Rockin' Charlie Part 1 / Rockin' Charlie Part 2 (reissue)
Brian Parker (1940-2000) staat ons het meest bekend als oprichter van de Engelse groep Unit 4 + 2, die een nr 1 hit scoorden in 1965 met Concrete & Clay. Voordien was deze leadgitarist ook actief als lid van de begeleidingsgroep The Roulettes van Adam Faith en nog vroeger als bezieler en oprichter van de instrumentale groep The Hunters (niet te verwarren met een Nederlandse groep met die naam , bekend van Russian Spy and I). Een instrumentaal nummertje : "Teen Scene" uit 1960 herinner ik me nog als tiener, het was een compositie van de Amerikaanse Teddy Randazzo. De intro van dit plaatje kwam telkens weer aan bod in BRT2-radioprogramma's zoals "Kort Gerockt"en "Rock at One O 'Clock" in de jaren 70, gepresenteerd door Julien Put.
Een dagje kuieren langsheen de kramen op de markt van Barneveld. Allerlei activiteiten zoals volksdansen, boerenmarkt, pikdorsen en optochten van stoeten met oude klederdrachten en muziekfanfares, benevens uitoefening van oude ambachten...klompenmakerij, kantklossen, houtbewerking, pottenbakkerij enz......,benevens gezellige terrasjes en eetgelenheden. Hierbij een foto van het Kasteel De Schaffelaar in de omgeving.
Bob Wills and his Texas Playboys hadden het in 1956 reeds over....So, Let's Rock , een aansporing die we ons gewillig laten voorschrijven vandaag.Ons alle Petra gaf vandaag de toon aan met Little Richard. Even gaan piepen in onze archieven , vol van illustere onbekenden, die niettemin aardig konden rocken in de 50's.Van Bill Sherrell bvb is er nergens geen info te bekennen op het internet ,afkomstig uit Indianapolis veronderstel ik en had in 1958 een aantal puike rockers opgenomen, die op diverse LP's en CD's zijn verspreid.Zo heb ik hier voor mij een LP "Boppin'Guitars" (Eagle Records), met hierop "Rock On, Baby". Andere platen van hem waren onder meer : Cadillac Baby,Don't You Rock Me, Daddy-O,Kool Kat,Teen Hop Rock enz....1958 vintage allemaal.
Het is steeds pijnlijk te moeten vaststellen dat het eeuwige leven niemand toebehoort.Maandag kreeg ik via de RHOF te horen dat alweer een originele Rocker de strijd tegen kanker had verloren. ....en we gaan dan even terug de tijd in. Billy Lee Riley (°5 okt. 1933 Pocohontas, Arkansas) werd door Sam Phillips van het Sun-label in 1957 , na het vertrek van Elvis, gelanceerd als diens mogelijke opvolger. Althans, zo leek het héél even, toen Sam zich de rechten voor het uitbrengen van Billy's eerste plaatje voor Fernwood toeëigende en hem contracteerde. Zijn eerste plaat voor Sun : "Flying Saucers Rock 'n' Roll" (met Jerry Lee Lewis op de piano) startte wat verkoopscijfers betrof , aardig goed, maar Sam Phillips deed niets aan de promotie van deze single, omdat alle geld toen was bestemd voor het promoten van Jerry Lee's opname :"Whole Lotta Shakin' Goin' On".Toen Sam nadien ook zijn tweede single "Red Hot" als het ware boycotte door zich verder uitsluitend te concentreren op Jerry Lee's carrière , die zijn oogappel was, en reclame maakte voor diens "Great Balls Of Fire", waren er surieuze discussies hierover en stapte Billy misnoegd op, maar keerde in 1958 toch terug om nog een drietal singles voor Sun op te nemen...tot 1960.Hij en leden van zijn begeleidingsgroep speelden mee op tal van opnamen van andere Sun-artiesten. Nadien richtte Billy richtte samen met een compagnion uit zijn begeleidingesgroep een eigen platenlabel op : "Rita", dat kort daarop een millionseller scoorde met Harold Dorman's "Mountain Of Love "....Billy verliet dit label een richtte een ander op Nita. Hij was een multi-instrumentalist en nam in veel stijlen muziek op, Country, Blues, R&B tot Soul .....voor talloze platenmerken (ik telde er 17 ! ) in de jaren 60 en werd een befaamd sessie speler voor mensen als Dean Martin, Sammy Davis, Bob Dylan, Johnny Rivers enz...... Maar wat betekende hij voor mij ..... Eind jaren 60 had ik reeds een aantal originele Sun-singels van hem in mijn verzameling zitten.Toen Shelby Singleton de rechten van de Sun-catalogus opkocht was dit een bron van vreugde....veel materiaal , ook die 78t werden her-uitgebracht in Engeland (bvb Ray Harris : Come On Little Mama uit 1956)-Sun-Rockabilly's Vol 1, 2 en 3.Ook via het Charly-label werden veel LP's uitgebracht..Sun Rocks, Sun Country, Sun Rise, Sun Blues enz....alle heb ik in mijn kollektie...Ook werden Lp's van veel Sun-artiesten individueel uitgebracht zoals Carl Mann, Warren Smith, Sonny Burgess, Ray Smith.........Billy Lee Riley. Naast beide singels, kreeg ik dus alle Sun-opnamen van Billy in bezit, aangevuld door nieuwere songs, want Shelby had Billy heropgevist...Sun Goin' Down in Frisco...was een prima song, maar ook een ballade als One More Time...draaide ik vaak.Verder Rock with Me, baby, I Want You, Baby,Got The Water Boiling, Trouble Bound enz.....zijn rauwe rockabilly-werk zoals Red Hot, Pearly Lee en Flying Saucers...zijn echte klassiekers geworden......Ook zijn instrumentaal werk zoals de mondharmonica op "Itchty" /"Thunderbird "geven perfect de echte Sun-sound weer.....in het boekwerk The Sun Session Files staan alle opname-data en moet ik dringend nog eens gaan herlezen..... So Long, Billy (+ 2 augustus 2009 ).
Mickey Hawks werd geboren in Thomasville, Noord-Carolina op 17 juli 1940.
Brian Parker (1940-2000) staat ons het meest bekend als oprichter van de Engelse groep Unit 4 + 2, die een nr 1 hit scoorden in 1965 met Concrete & Clay.
Bob Wills and his Texas Playboys hadden het in 1956 reeds over....So, Let's Rock , een aansporing die we ons gewillig laten voorschrijven vandaag.Ons alle Petra gaf vandaag de toon aan met Little Richard.
