De literaire helden van olland

"Als men ziet wat juist is, en het nalaat, is dat een gebrek aan moed."

"De morele mens houdt van zijn ziel, de gewone van zijn bezit."

Confucius (551 v.C. – 479 v.C.)

Jawel, ze waren er, de literaire helden van Olland. Ze paradeerden als 'guests of honour' over de rode loper van een van de grootste Internationale Book Fairs ter wereld: de BIBF. In Beijng, zoals Peking in het staatsmandarijns genoemd wordt. En ze hadden hun boeken bij zich in de hoop een vertaling los te peuteren in de taal van Confucius. Want stel je voor: wat een afzetgebied! Zo maar even 1 337 000 000 potentiële lezers! Dat is nogal wat anders dan de 23 000 000 nederlandssprekenden, van wie het grootste deel nooit een literair boek ter hand neemt.

Met een 30-tal waren ze, de auteurs en kunstenaars die op kosten van het Letterenfonds naar China waren overgevlogen. Onder hen Gerbrand Bakker, J. Bernlef, Midas Dekkers, Anna Enquist, Geert Mak, Herman Koch, Margriet De Moor, Herman Pleij. Bij het selecte clubje waren ook Adriaan van Dis (wiens ouders in een jappenkamp hebben gezeten) en Ramsey Nasr (die altijd zo begaan is met de verdrukte Palestijnen) en Kader Abdolah (die ooit zijn geboorteland Iran is ontvlucht om van de westerse vrijheid te genieten) en Geert Mak (vurig pleitbezorger van het multiculturalisme, die zich niet te beroerd voelt om de methode van de film 'Submission' van Theo van Gogh te vergelijken met de propagandatechnieken van Joseph Goebbels).

Een voortreffelijke keuze dus! De bloem der natie als het ware. Schrijvers met een heel grote S. En allemaal zo links als de pest. Allemaal heel erg begeesterde, heel erg betrokken, heel erg bezielde, heel erg toegewijde, heel erg verbonden, heel erg geëngageerde leerlingen van Karel van het Reve. Behalve die ene die als Hare Koninklijke Hoogheid Laurentien Prinses van Oranje-Nassau door het offi-ciële leven gaat, maar in het dagelijks gebruik madam Van Amsberg-Brinkhorst of kortweg Prinses Laurentien wordt genoemd. De echtgenote van Prins Constantijn der Nederlanden heeft in 2009, onder het 'pseudoniem' (?) 'Laurentien van Oranje', haar eerste kinderboek geschreven en dat moesten ze in China toch ook even weten, niet? Dus mocht zij op de BIBF de vertaling van Mr. Finney en de wereld op zijn kop aan de Chinees komen brengen.

Volgens de directeur van het Nederlands Letterenfonds, Henk Pröpper, die het Ol-lands Circus in goede banen leidde, werd de boekenbeurs een "doorslaand succes"! En hebben de Nederlandse schrijvers in Beijing "openhartig” voor en achter de schermen "indringend" met Chinezen gesproken "in open dialoog” waarin "mensenrechten en censuur aan de orde zijn gesteld", wat de ganse delegatie unisono beaamde.

Stront van nieuwe haring natuurlijk. Want de Chinese schrijvers die "openhartig" en "in open dialoog" over "mensenrechten en censuur" durven te spreken in het land van loempia's en kroepoek, zaten tijdens het bezoek van de Ollandse artiesten achter de tralies of hadden huisarrest. Een paar namen slechts:

– Jiao Guobiao, de voormalige journalist, die censuur en andere vormen van onderdruk-king in China aanklaagt;

– Liu Di, de blogger, beter bekend als Stain-less Steel Mouse, die 'opruiende essays' schrijft in Chinese chatboxen;

– Huang Qi, de websitebouwer wiens enige misdaad het is de staatsmacht te onder-mijnen;

– Zhang Zhuhua, hoofdopsteller van de Charta 08, document voor democratie en mensenrechten;

– Tan Zuoren, veroordeeld tot een celstraf van vijf jaar wegens 'het aanwakkeren van subversie jegens de autoriteiten';

– He Depu, gearresteerd wegens contacten met de in China verboden Democratische Partij (CDP);

– Liu Xiaob, (Nobelprijs voor de Vrede 2010), veroordeeld tot elf jaar gevangenisstraf wegens zijn betrokkenheid bij het opstellen van Charta 08:

– Ai Weiwei, beeldend kunstenaar, gekort-wiekt wegens zijn kritiek op de Chinese regering, maar formeel beschuldigd van belastingontduiking;

– Jiang Qisheng, afgevaardigde van het onafhankelijke Chinese Pen Centrum;

– Zhang Zuhua, een staatsrechterlijk geleerde uit Beijing, mede-initiatiefnemer van de Charta 08;

– Gao Hongming, lid van de Chinese Demo-cratische Partij;

– Hu Jia , veroordeeld wegens  'het aanzetten tot ondermijning van de staatsmacht';

– Yang Tongyan, veroordeeld wegens het publiceren van politieke stukken op buiten-landse websites.

Ja, in het "land van de onbegrensde moge-lijkheden" hoef je niet veel te doen om van de straat te worden geplukt. Neem nu de 38-jarige Nurmuhemmet Yasin. Die werd opgepakt wegens het publiceren van het verhaal Wild Pigeon, over een vogeltje waarvan het snaveltje tussen de tralies verbrijzeld raakte. Uiteraard is dat duifje een metafoor voor de gemuilkorfde Chinese burger, dat bevroedden de gele hotemetoten ook wel en van de weeromstuit mocht Yasin hetzelfde lot ondergaan als zijn vogeltje. Zijn computer, met honderden nog ongepubliceerde verhalen, werd in beslag genomen en Yasin werd veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf en verkeert ondertussen in slechte gezondheid, terwijl zijn familie hem slechts één keer heeft mogen bezoeken.

En geloof me, Nurmuhemmet Yasin is niet het enige slachtoffer van de Mao Zedong Gedachte. Een paar honderd gevangen en/of gecensureerde schrijvers, allen prominente voorvechters van de vrijheid van meningsuiting, worden door de Chinese dictatuur gemuilband.

Wegens al die arrestaties vroeg Amnesty International aan de Nederlandse afgezan-ten-auteurs of ze tijdens hun verblijf in Peking misschien een speldje op hun revers wilden prikken als gebaar van protest omdat de mensenrechten in China met voeten worden getreden. Slechts een minuscuul speldje was het dat als een vliegenstrontje op hun jasje zou zitten. Een afbeeldinkje van 5 millimeter van de (in werkelijkheid 5 meter hoge) 'Empty Chair' die de industriële ontwerper Maarten Baas op verzoek van Amnesty International had ontworpen ter ere van de Chinese Nobelprijswinnaar voor de Vrede Liu Xiaobo, die vorig jaar zijn Nobelprijs voor de Vrede niet kon ophalen omdat hij een gevangenisstraf van elf jaar uitzit.

Helaas, van het Nederlandse geëngageerde gezelschap was er niet één die het speldje durfde te dragen. Ze hebben het "direct na ontvangst in de prullenbak gegooid", aldus Herman Koch: "Wij zijn hier als een groep schrijvers, maar ook als vrije individuen die in vrijheid met iedereen moeten kunnen spreken, zonder dat onze gesprekspartners door een speldje van een actiegroep worden afgeschrikt of in verlegenheid gebracht. Alle collega’s die ik hier sprak hadden het speldje, net als ik, direct na ontvangst in de prullenbak gegooid. Ook ik weet dat China geen democratie is, maar ik vind dit een fascinerend land dat ik het liefst zo snel mogelijk opnieuw zou willen bezoeken. [...] En ook dan weer niet gehinderd door een infantiel, belerend en naïef speldje, dat namens mij zegt hoe ik over de dingen zou moeten denken, nog voordat ik zelf mijn mond heb kunnen opendoen." Koch smoesde ook nog: “Ik wil kijken, ruiken, voelen, indrukken opdoen. Dat lukt niet als je ook nog actie moet voeren."

Ook J. Bernlef vond een achterdeurtje om zijn gebrek aan moed – we mijden het woord 'lafheid' – goed te praten: “Ik doe niet mee aan dit soort nogal domme acties. Ik laat me niet vertellen wat ik moet dragen, ik ben geen kind,” wielewaalde hij.  En Adriaan van Dis, eveneens een lichtend voorbeeld van de vrijheid van meningsuiting, was al even dapper: “Ach, zo’n verklaring, zo’n speldje, wat een onzin allemaal. Beetje de held uithangen in Nederland, het is zo makkelijk.” Uit Van Dis' mond hoorden we ook weer de klassieke drogreden waarmee fellow travellers al een halve eeuw dictaturen goedpraten: “Dit is geen land dat je kan besturen zoals Nederland, dit is een land dat alleen maar krachtig geleid kan worden.”

Geert Mak, van wie een paar boeken in het Chinees zijn vertaald, kieperde er nog wat schijnheilige fietemarul bovenop: "Hun land is op een waanzinnige manier in beweging, overal (). Censuur en repressie vormen een stevig probleem in China, maar wij konden zeggen wat we wilden. () Bij alle bijeenkomsten proefde ik een grote openheid (). We praatten over Amsterdam en Beijing, over stadsvernieuwing en de treurigmakende kaalslag van de oude stad, over soft power en Amerika, over de toekomst van China en Europa. (M.a.w.: over alles behalve over de vrijheidsberoving van hun collega's – FD.)  Amnesty International had ons vooraf gevraagd om op te komen voor bepaalde dissidenten, en ons daarover in niet mis te verstane bewoordingen te uiten. Daarmee zouden we echter niets bereiken, dat merkten we al snel. () Hollandse directheid valt, zoals in de meeste Aziatische landen, niet bepaald in goede aarde. () We moesten dus, om te beginnen, onze woorden zorgvuldig kiezen.// Ja, wij als auteurs, hebben () intensief gepraat met China-specialisten en ook met dissidenten zelf. () Al die verhalen komen op hetzelfde neer: dit is een buitengewoon gecompliceerd land, waar je heel voorzichtig en doordacht moet opereren (). De talloze doorsnee-dissidenten () zijn dan ook geen treurige slachtoffers die door ons 'gered' moeten worden, het zijn buitengewoon slimme mensen die al jaren bezig zijn met een ingewikkeld schaakspel met de heersende machten (). Aan onze olifantspoten hebben ze allesbehalve behoefte. Dat alles maakte de leuzen en formules van de Amnesty-benadering minder gewenst: het kon niet, het werkte niet en het was bovendien respectloos naar het moeizame werk van de dissidenten zelf." (Vrij Nederland, 14.09.11)

Kader Abdolah beweerde dat ie gepraat had met A Lai, die voorzitter is van… de staatsschrijversbond van de Tibetaanse provincie Sichuan, waar diverse jonge schrijvers opgepakt zijn omdat ze niet aan de leiband van Peking willen lopen. A Lai gaf echter niet thuis: hij wist van arresten niets, want hij "was de stad uit".Op de vraag van Abdolah of A Lai ook zichzelf kon zijn wanneer hij als Tibetaan in het Chinees schreef, antwoordde A Lai onbevangen: 'Ik kan alles schrijven. Overal kun je mijn boeken kopen. Ik houd me wel aan de officiële lijn." En toen Abdolah voorzichtig polste naar iets wat iedereen weet: 'Westerse journalisten zeggen dat jullie niet vrij zijn! Is dat waar?' lachte de voorzitter van de schrijversbond even en stak dan een lang verhaal af, maar repte met geen woord over de vervolgde schrijvers, integendeel: "Deze discussie is gerelateerd aan je boek 'Spijkerschrift'. Dat gaat over een ondergrondse pers, gevaarlijke situaties. Ik heb dat ook wel gekend, in de jaren zestig en zeventig, dat we boeken met de hand kopieerden. Maar dat is helemaal veranderd, onze boeken zijn nu overal verkrijgbaar."

Ook Abdolah gaat er niet verder op in en maakt een (in zijn ogen wellicht stoutmoedig) statement: 'Ik wens mijn Tibetaanse collega's het gevoel toe dat ik had toen ik in vrijheid begon te schrijven. Ik riep: Wow! Ik voel me een astronaut. Zou u iets willen zeggen vanuit uw hart als Tibetaans schrijver, tegen de Nederlanders? Zeg het, ik schrijf het op en ik publiceer het'. Waarop A Lai het volgende zegt: "Laten we teruggaan naar de literatuur. Ik vind uw boek heel interessant," en Abdolah het "openhartige" en "indringende" gesprek afsluit met: "Ik ben hier nu een aantal dagen, ik heb rondgelopen, ik heb de metro genomen, ik heb gegeten, en ik zeg: dit is een geweldig land, prachtige mensen. Ik hou van jullie, van jullie energie, van jullie taal. Er is maar één ding dat jullie nodig hebben: schrijf nieuwe boeken uit het hart!"

Naast al die andere gedelegeerde helden, die het speldje van Amnesty "in de prullenbak gooiden" en zich eruit probeerden te leuteren, deed ook Ramsey Nasr, ex-Dichter van 't Stad Antwaarpen en nu in Holland dichter des Vaderlands en Omstreken, zijn duit in het bakje. Nasr had tenminste toch iéts gedaan: hij had namelijk "geworsteld" met "het advies van velen om de Chinese gastheren niet voor het hoofd te stoten met kritiek en geen problemen te veroorzaken waar zijn collega’s alleen maar schade van zouden kunnen ondervinden". Gedurende zijn hele verblijf bij de hondenvreters had de Dichter des Vaderlands zitten 'worstelen', jawel.  En net voor zijn retourvertrek had hij zelfs een "ongemakkelijk gesprek" gevoerd in de schrijvershoek van het Nederlandse paviljoen, stel je voor. Tot laat op de avond  had hij "geboomd" met Chinese collega's. En nog vlakker vóór zijn vertrek had hij zijn leven geriskeerd door "via-via heimelijk een van de bekendste dissidenten" te ontmoeten: de beeldend kunstenaar en activist Ai Weiwei, die onder huisarrest staat en niet met de media mag praten. Wanneer onze held tot achter in de tuin geleid wordt, ziet hij "onder de laaghangende takken van een boom twee mannenbenen schuifelen, heen en weer". Bij wijze van inleiding zegt de Dichter des Vaderlands: "Ik heb een week lang met u en Liu Xiaobo in mijn hoofd rondgelopen," wat toch ook niet niks is, en legt Weiwei de vraag voor wat de Nederlandse schrijvers hadden moeten of kunnen doen, Blijkbaar was Ai Weiwei niet onder de indruk van dit verblijf in het hoofd van Nasr, want hij zegt zonder complimenten: "Als je in een land bent waar kunstenaars, schrijvers grote problemen hebben, worden opgesloten, constant achtervolgd, monddood gemaakt worden, dan moeten die problemen aangekaart worden. Omdat we dezelfde waarden delen."

Ja maar, pruttelt Nasr tegen, "we hoopten op deze manier meer te bereiken", en dan probeert hij indruk te maken door iets te zeggen over "vensters op de buitenwereld" en zo.

Ai Weiwei geeft hem echter lik op stuk: ‘Het gaat om elementaire zaken () Jij hebt je principes. Je kunt ze niet buigen. Want anders…’

Je hoort het, "de delegatie heeft haar best gedaan". Al bij al toch dappere kerels die Geëngageerde Schrijvers uit de Lage Landen. Dat is ook de mening van auteur P.F. Thomése die op 5 september in het VARA-programma 'De wereld draait door' (gepresenteerd door Matthijs van Nieuwkerk) vlakaf zei dat je door in te gaan op deze Chinese uitnodiging het regime steunt. Daarmee is alles toch gezegd is, dacht ik zo. Maar dat dachten zijn opponenten Ramsey Nasr en Herman Pleij absoluut niet. Als dolle honden begonnen ze Thomése af te blaffen, zonder hem de kans te geven een woord tussen te brengen. En Nasr schrok er zelfs niet voor terug een paar 'argumenten' uit te kramen die kant noch wal raakten. "We zijn geen enkele Chinees tegengekomen die zei 'was maar thuisgebleven'", sloeg hij uit zijn kous. Ja, hè hè, daar draait het juist om, logisch dat je dat niet zal horen. Nasr appelepapte ook nog iets in de aard van: "Geef jij maar kritiek, maar jij gebruikt misschien ook een Chinese laptop die gefabriceerd is door mensen die 150 euro per maand verdienen." Alsof iets kopen wat in China gefabriceerd is, hetzelfde is als erheen gaan om je boekjes te verkopen terwijl je vakgenoten nota bene worden gemarteld.

Ach jongens toch, vertaalmogelijkheden, verkoopcijfers, angst dat hun eigen werk straks geboycot zou worden, kortom je meest vileine, fielterige, laag-bij-de-grondse, verachtelijke, platte eigenbelang en opportunisme is het, laat dat door Frans Depeuter gezegd zijn. Schaamteloze larie-farie waar ik slingerschijt van krijg. Huichelachtige, hypocriete flessentrekkerij. En over wie kritiek levert op dat 'gebrek aan moed' durft zo'n Geert GeMak nog te zeggen: "Hollandse poldermoed kan soms buitengewoon goedkoop zijn," en "Amnesty International zal ik tot mijn laatste snik blijven steunen, want ik vind het een fantastische organisatie". Al even beroerd is de hypocrisie van Bernlef en Nasr die de solidariteitsverklaring van Amnesty International heel genereus en geëngageerd hebben ondertekend, maar als het erop aankomt een beetje de echte held uit te hangen in een land dat 'helden' achter slot en grendel zet, o jee!

Maar alleluja! Wij vernemen dat de Beijng International Book Fair "op feestelijke wijze werd afgesloten met het traditionele Boekenbal". Jep jep jep, dansen op het gerammel van de ketens, dansen op het klikken van de muilband, dansen op het geratel van pannen en potten tegen de tralies van een gevangenis! De Hollandse literatuur leeft! Jammer genoeg struikelde tijdens de drakendans een lichtelijk aangeschoten Ramsey Nasr over zijn eigen benen. Maar dat was dan ook het enige minpuntje tijdens deze buitengewoon geslaagde promotie van de Nederlandse cultuur!!!

Nog enkele stemmen van kritische auteurs:

· "China is het land waar kritische schrijvers bijna allemaal achter de tralies zitten en nooit op een boekenbeurs. Als Nederlandse schrijver kun je beter met een grote boog om een dergelijke uitnodiging lopen wil je in de toekomst nog enigszins geloofwaardig blijven. Maar China is ook een enorme afzetmarkt voor zo'n beetje alles, dus ook voor boeken. Stel je eens voor dat je een sappige vertaling in de taal van Confucius misloopt!" (Sylvain Ephimenco, in Trouw, 01.09.11)

· "Opportunisme en lafheid zijn mensenrechten, van niemand mag heldendom worden verwacht. () Was ik momenteel als Nederlandse schrijver in China op bezoek geweest had ik mij van mijn meest opportunistische kant laten zien. De middenstandsmentaliteit geldt tegenwoordig immers als het hoogst haalbare voor schrijvers en kunstenaars en ik pas mij gaarne aan. Maar laten we voor dat opportunisme uitkomen, pas echt immoreel is dikwijls de camouflage van het opportunisme." (Arnon Grunberg, in BNN - Plenny)

· "Van mijn collega’s op de Chinese boekenbeurs had ik iets anders verwacht dan het labbekakkerige cynisme waarmee ze het verzoek van Amnesty wegwuifden. Of, laat ik het zo zeggen: ik had niet verwacht dat schrijvers, die zelden te beroerd zijn om meningen te hebben over van alles en nog wat, ineens meer leken op de nationale olieboer dan op de dominee van om de hoek." (Marcel Möring, in NRC, 02.09.11)

· Henk Bernlef: "Die boekenbeurs past in het rijtje windowdressing, het zijn allemaal prestigeobjecten. Ze zorgen er natuurlijk wel voor dat alles vlekkeloos verloopt, in die zin dat er geen politieke heisa ontstaat tijdens die boekenbeurs. Ik denk dat de kans minimaal, zo niet nihil is dat je daar zogenaamde dissidente Chinese schrijvers, denkers, of kunstenaars kunt ontmoeten. Mede door de bemoeienissen van Amnesty International in Nederland is er zoveel ruchtbaarheid aan gegeven dat als ze in China nog niet wakker waren dat nu wel zijn. We zullen heel aardig ontvangen worden, overal zal de rode loper voor ons worden uitgelegd, maar ze zullen ons proberen te smoren met liefde en goede manieren.’

En enkele reacties van gewone lezers:

"Ik ken de Nederlandse schrijvers wel, formeel veel praatjes, maar het is gewoon een gratis reis met gegarandeerd applaus. En veel drank, ook, ingeschonken door "Chinezen met hongerlonen".

· "Natuurlijk kun je daar je gezicht als schrijver laten zien. Alleen had ik van Ramsey Nasr de moed verwacht boven zichzelf uit te stijgen en daar ten aanzien van zijn collega-schrijvers in China een statement te maken."

· "Apart zo'n actie van deze linkse schrijvers die zo op de bres staan voor het linkse gedachtegoed. Dan op uitnodiging van brute onderdrukkers van het vrije denken je laten vetteren in China. Niet echt netjes lijkt me. Maakt de kritiek op de politieke stromingen in ons kikkerlandje ineens volledig belachelijk."

· "Dat intellectuele schrijvers van linkse signatuur wier Chinese collega's worden gemarteld in ondergrondse gevangenissen enkel om hun meningen en wier Tibetaanse collega's worden vermoord toch acte de présence hebben gegeven, vind ik jammer, heel jammer."

· "Dit bezoek wordt natuurlijk door de Chinezen als propaganda gebruikt, idem olympische spelen. Ze laten zich voor de kar spannen."

· "Je hebt gelijk. Ik denk dat de Chinese regering voor dit project heeft gekozen voor propagandadoeleinden. 'Kijk, we krijgen schrijvers uit het mensenrechtenland bij uitstek, die ons komen bezoeken zonder een woord van kritiek. Zie je wel, er is niets mis met ons beleid.'. Want wie zwijgt stemt toe, is de regel.'

· "Nasr neemt steeds van Nederlandse politici keihard de maat en ondertussen lekker rondlopen op een beurs in een dictatoriaal land.

· Nasr echter weet precies voor een ander hoe het moet, alleen voor hemzelf gaat een leuk uitje toch voor rechtvaardigheid."

· "Hoe je het ook went of keert, de delegatie Nederlandse schrijvers heeft zich aan het handje van Halbe Zijlstra – toch niet het toonbeeld  van cultuurverdediging – geschikt naar de wensen van een verwerpelijk regime en alleen maar mogen spreken met een handjevol gezagsgetrouwe Chinese auteurs.""

Frans Depeuter

10-05-2012, 01:03 Geschreven door Heibelaar
Reageren (0)

Kristien wast de gordijnen van haar stulpje op Zurenborg

Het morele herstel van Kristien?

Een heilig Treesje is Kristien Hemmerechts niet, dat wisten we al lang. Maar toch begon ze onlangs in onze achting te stijgen. Ze deed daar enkele uitspraken die wezen op een moreel herstel, en dat juicht Heibel altijd toe. We citeren uit een vraaggesprek met haar in Humo 3671 (11-01-2011):

· "Ik vind graffiti absoluut niet mooi of interessant: het mist subtiliteit, is repetitief – 't is altijd hetzelfde wat je ziet – en ik vind de taferelen vaak vrij seksistisch."

· "Nu, dat is allemaal nog niet zo erg, zolang graffitispuiters hun ding niet op straat doen. Maar dat doen ze dus wél: ze bekladden alle muren, gevels, telefooncellen en monumenten die ze tegenkomen. Vreselijk. Als schrijver moet je je in anderen kunnen inleven, maar ik kan met de beste wil van de wereld niet begrijpen welk genot je daaruit kan halen. Voor mij is dat van hetzelfde niveau als een hond die zijn poot opheft en ergens tegenaan pist. Telkens als er in mijn buurt in Berchem een bouwwerk wordt voltooid, houd ik mijn hart vast: de kans is groot dat na een paar dagen alles volgespoten zal zijn. Als ik dan zie dat mijn vrees bewaarheid is, ben ik daar letterlijk ziek van."

· "Ik neem vaak de trein, en ik vind het hemeltergend hoe smerig onze treinstellen er uitzien: vaak zitten ze helemaal onder de graffiti. Als ik van een verre reis terugkeer en in het station onder de luchthaven in zo'n smerig stel moet stappen om thuis te raken, denk ik vaak: 'Dit is het eerste wat buitenlanders zien van België. Wat zullen ze niet van ons denken?'"

· "Ik herinner me nog goed dat ik jaren geleden, toen ik genomineerd was voor de AKO Literatuurprijs, een briefje kreeg van een paar Nederlandse lezers: 'Wij hebben gezien waar u woont en hopen dat u de prijs wint, want dan kunt u met het geld het houtwerk aan uw gevel laten schilderen.' Sindsdien ben ik daar ook gevoelig voor geworden. Als ik door Antwerpen loop, heb ik vaak zin om bij mensen een briefje in de bus te steken: 'Was uw gordijnen eens. 't Is een kleine moeite en het maakt een wereld van verschil.'"

· "Soms heb ik de indruk dat stand-upcomledians manisch zijn. Een tijdje geleden ben ik naar een show van Wim Helsen geweest. Ik wou hem absoluut zien, omdat ik zijn gedichten in 'Man bijt hond' destijds leuk vond en omdat hij de nieuwe God van de vlaamse comedians was.  Maar ik was zwaar teleurgesteld. Gunter Lamoot, die in zijn voorprogramma speelde, was nog erger. Hij vertelde een verhaaltje over hoe hij zijn dochtertje in bed had gestopt, vervolgens een porno-dvd had opgezet en zich voor de tv was beginnen afrukken. Net toen hij ging klaarkomen, stond zijn dochtertje opeens naast hem: hij kon zich niet meer inhouden en spoot zijn sperma recht in de ogen van dat kind. De zaal lag plat, maar ik kon alleen denken: 'Hoe kan je daar nu mee lachen? () // Hetzelfde met Nederlandse comedians als Hans Teeuwen en Theo Maassen. Teeuwen heeft ooit eens een grap gemaakt over koningin Beatrix, die hij zogezegd anaal had geneukt. Dat is blijkbaar het enige waar al die zogezegde vernieuwers mee kunnen lachen: pis, kak, neuken, afrukken, sperma"

Hoe noemen ze dat? De anale fase?

Dat Kristien Hemmerechts begaan is met het zedelijk niveau van Vlaanderen, bewees ze nog maar eens op de viering van het Feest van de Vlaamse Gemeenschap, die ze te Turnhout kwam 'opluisteren'. De plechtigheid begon aan het Jozef Simonsmonument aan het kasteel van de hertogen van Brabant met zang, voordracht van de Kempense dichter, gevolgd door een bloemenhulde. Nadien ging de viering verder in het stadhuis met een toespraak van CD&V-burgemeester Francis Stijnen, een betoog van VOS-voorzitter Leo Van Mierlo en een uiteenzetting van historicus Frans-Jos Verdoodt.

Na dit 'voorspel' was het met popelend hart wachten op de 'culturele' bijdrage van la Hemmerechts. De programmatekst oogde heel lieflijk: "'Een bakje troost', een programma voor mensen die zich willen laten ontroeren door pakkende teksten en liederen. De schoonheid van woord en muziek bieden de troost die in de titel wordt beloofd."

Troost was er, inderdaad, dankzij de fluwelen stem van sopraan Sylvie De Pauw en de pianobegeleiding van David Miller, die een verrassende variatie brachten, gaande van Joni Mitchell en Andrea Bocelli over Ave Maria naar een onvervalst Vlaams wiegeliedje.

Helaas, Kristien moest de boel weer verpesten. Zij overstelpte het publiek met teksten die bol stonden van vulgariteiten en obscene woordspelingen. De verhalen over stront, overspel, condooms, penetraties en seks choqueerden een groot deel van het publiek. Toen Rode Marianne van de Cogels-Osylei zei dat we de Heer moesten danken voor de stront die we maken, verlieten heel wat aanwezigen, onder wie families met kinderen, de zaal.

Burgemeester Stijnen toonde zich bij dit alles een echte CD&V'er. Enerzijds gaf hij toe dat het taalgebruik van Hemmerechts "nogal direct" was en dat sommige mensen daar aanstoot aan konden nemen. Aan de andere kant demonstreerde hij zijn christelijke ruimdenkendheid door eraan toe te voegen: "Maar dat ligt voor iedereen anders". En bovendien, meesmuilde hij, "was de zaal erg warm en was het programma al wat uitgelopen. Ik denk dat veel mensen daardoor afhaakten". En als een volleerde Pontius Pilatus waste hij zijn handen met: "Overigens zat Kristien blijkbaar in één van de programmapakketten van de Vlaamse Gemeenschap waaruit de stad kon plukken."

Heel anders was de reactie van de echte Vlaamse partijen. Tom Versmissen, voorzitter N-VA Turnhout, en Paul Meeus, fractievoorzitter gemeenteraad Vlaams Belang Turnhout, sloegen de handen in elkaar en verspreidden een gezamenlijke persmededeling waarin ze aanklaagden dat het stadsbestuur de regie van de Vlaamse Feestdag niet in eigen hand had gehouden. (Zou Karl van den Broeck dan toch weer het laken naar zich hebben toegetrokken?)

Kristien zelf speelde de schijnheilige onschuld: "In dat deel van mijn voorstelling doet een personage een lofbetuiging aan alles in onze schepping. En geef toe: je hebt een serieus probleem als je niet naar het toilet zou kunnen. Het optreden gaat over liefde, leven, lust en dood. Er vallen daarin woorden als penis en overspel, maar kinderen mogen dat toch horen?"

De anale fase van hooggeletterden

De internetreacties van het publiek lieten niet op zich wachten. "Er zit een steekje los in haar hoofd," vond Sabrea Thudene uit Lier. Er vielen ook scheldwoorden zoals "extremistische draak", "ziekelijke provocateur", "chagrijnig wijf", "doctor in de scatologie", "Cogels-Osylei-fossiel".

Enkele uitspraken van verontwaardigde zielen:

· 'Tram Antwerpen' uit Brasschaat: "Tja, een 'linkse dame' die zichzelf enorm hoogacht, op het arrogante af. Mijn verstand kan er niet bij dat je zo iemand een podium geeft op een 11-juli-viering. Maar ja, de (linkse) 'cultuur' moet toch ook gepromoot worden."

· Erik Jagers uit Molenbeersel: "Hemmerechts, de vrouw die alles wat Vlaams is ronduit haat. Die vrouw mag haar ding van mij zoveel doen als ze wil, waar ze wil, maar toch niet op mijn kosten op mijn nationale feestdag."

· 'Desk top' uit Deurne: "Wie nodigt zo iemand uit op de nationale feestdag ? Hemmerechts spuwt op alles wat Vlaams is. Dat is haar democratisch recht, maar zo iemand geef je dan toch geen podium op zo'n dag !"

· Leo Peeters uit Wilrijk: "Kristien Hemmerechts, de vrouw die naar eigen zeggen Horion (meervoudig moordenaar, w.o. een kind) een tas koffie zou aanbieden als hij na het uitzitten van zijn gevangenisstraf bij haar zou aanbellen, maar die wel van de trein stapte toen ze Gerolf Annemans erop zag stappen. Zwijg Kristien als het om fatsoen en moraal gaat."

· Kevin Verbessem uit Antwerpen: "Ik weet nog hoe ze in een of ander programma aan het afgeven was op Gunther Lamoot zijn humor. Die zou te vulgair zijn. Ik moet nu eens hard lachen. Deze naïeve linkse mannenhater mogen ze van mij ook mee op den boot zetten. Destination Unknown."

· Etienne Timmermans uit Brasschaat: "Trouwens, het chagrijn staat er toch toch op af te lezen, zeker??!! Dat kan ze dan ook perfect kanaliseren in haar werk . Degene die haar heeft uitgenodigd wist perfect waar hij mee bezig was. De Vlaamse gemeenschap choqueren, meer was dat niet."

· Emiel Goelen uit Mechelen:  "Ik kende mevrouw Hemmerechts haar vader goed. Hij zou niet fier zijn op haar linkse anti-Vlaamse houding. Maar die houding levert haar wel veel voordelen op en daardoor kan ze in de haast onbetaalbare wijk Zurenborg wonen. Is ze daarom zuur anti-Vlaams geworden?"

· En een zeker 'lief boerderinnetje' uit Sint-Katelijne-Waver slaat de nagel op de kop: "Hoe noemen ze dat, de 'anale fase' ??? (normaal gezien tusen 15 maand en 3 jaar, maar als hooggeletterden geen fantasie meer hebben gaan ze het ook maar daar zoeken, cfr Brusselmans en andere scatologen)

De stoelgang van Kristien

Dat Kristien erg begaan is met haar stoelgang, is begrijpelijk. Als je met zo'n bitse toot door het leven gaat, moet er af en toe obstructie ontstaan in de binnenleidingen.

Een fysieke reden van hardlijvigheid is een zogenaamde "trage darm": onvoldoende vlakspierstelsel van de dikke darm zorgt ervoor dat de faeces niet voortgestuwd worden. Een andere oorzaak is dat de karteldarm, die normaliter zo'n 1,5 meter bedraagt, overdreven lang is (dolicho-colon). Ook het eten van te veel rood vlees of kweeperen doet de peristaltiek van het colon verminderen.

Mocht Kristien aan hardlijvigheid lijden, dan moet ze er toch iets tegen doen, want je kan er van alles van krijgen: vuile tong, slechte adem, slecht humeur, koppijn, eczeem, aarsjeukte, aambeien, rectitis, hersenbloedingen en… ja, zelfs hypersexualiteit.

Er iets tegen doen, ja, maar wat? Bezorgd als we zijn voor de bloei van de Vlaamse literatuur hebben we er De Nieuwe Geneeskunde voor het Huisgezin, een "Volledig Werk over de Geneeskunde en de Gezondheidsleer voor het Gezin", samengesteld door dokter Raymond Petit van de medische Faculteit van Parijs (uitgave van de Gebroeders Musy en in het Nederlandsch vertaald door dokter A. Van Loey, hoogleraar aan de universiteit te Brussel; aantal pagina's 747, formaat 16x24,  gewicht 1,40 kg) op nageslagen. (Zit die zin nog wel juist?).

Dokter Petit schrijft allerlei natuurlijke middeltjes voor, gaande van pisbloementhee tot gemalen vuilboomschors (Rhamnus frangula), van afkooksel van lijnzaad tot zuivere parafineolie, van gestoofde pruimen tot ossenvet. Ook een stevige steekpil met glycerol of gestampte bloemhoofdjes van het bingelkruid kan wonderen doen. Veel zure karnemelk drinken heeft eveneens een gunstig effect. Kristien (indien ze geconstipeerd is uiteraard) kan haar buik ook met een warme grofwollen doek cirkelvormig van links naar rechts wrijven. Of laten wrijven, dat is nog een stuk plezanter.

Uiteraard moet Kristien, ingeval ze echt hardlijvig zou zijn, ook voldoende bewegen in plaats van altijd maar op haar laptop te zitten tokkelen. Een ideale lichaamsoefening is de volgende: je gaat plat op het tapijt liggen (als Kristien een tapijt heeft uiteraard, maar voor wie een woning betrekt in Zurenborg,zal dat geen probleem zijn, nietwaar Piet Piryns, Helmut Lotti, Guy Mortier?), de twee voeten onder het bed steken, de armen naar achter strekken, de romp oprichten en naar voren buigen zodat de armen de benen raken zonder de knieën te plooien, en dit tienmaal achtereen.

Een ochtendwandeling is eveneens heilzaam omdat dit de spijsvertering 's morgens op gang helpt.

Verder raadt dokter Raymond Petit een hardlijvige aan op de goede hygiëne van de aarsstreek te letten en het onderstel onmiddellijk een wasbeurt te geven na een bezoek aan het privaat.

En wanneer dat alles nog niet helpt, kan Kristien (mocht ze verstopt zijn) nog altijd overgaan tot drastische maatregelen: een laxeermiddel of des-noods een lavement.

Een ideaal laxeermiddel is de bast van de 'Cascara sagrada', door de Indianen van de Amerikaanse westkust "gewijde bast" genoemd. Deze struik is over de gehele wereld bekend vanwege zijn stimulerende invloed op het darmkanaal en bevordert eveneens de spijsvertering, de eetlust, verhoogt de afscheidingen van de lever (gal), maag, pancreas en dunne darm, wat toch mooi meegenomen is.

Ook de blaadjes van senna (Cassia angustifolia), vormen een uitstekend natuurlijk laxeermiddel , dat reeds in de 9e eeuw door Arabische artsen werd ontdekt en toegepast. Senna zorgt dat de dikke darm minder vocht terugneemt van de ontlasting en stimuleert de darm om slijm aan te maken. Dat te zamen zorgt voor een zachtere ontlasting en dus makkelijkere stoelgang. Bovendien stimuleert senna de darmbewegingen, waardoor de ontlasting minder lang in de darmen verblijft en daar dus minder kan indikken

De meest radicale methode om de hardlijvigheid op te lossen – en dat weet Kristien ongetwijfeld ook – is een lavement van warme  kamillethee.

Naar we vernomen hebben van een vooraanstaand lid van het Vlaams Fonds voor de Letteren, zou ook het lezen van Heibel het echappement ontstoppen.

Frans Depeuter

10-05-2012, 00:54 Geschreven door Heibelaar
Reageren (0)