MIE(KE) HEEFT VERKEERD GE'GOK'T

Ik kan er ook niks aan doen, maar er zijn zo van die venten die mij altijd weer doen denken aan aangekoekte mest, vuile onderbroeken, groezelige navels en klinkende veesten. Boer Sjarel is er zo een, en ook ruige rockers als Roland en Arno komen in de nabijheid.
Er zijn ook van die vrouwen bij wie ik altijd wildbehaarde oksels, baarmoederverzakkingen en onder hun tent misschien wel een wapperende snelzeiker vermoed. Rika De Backer was zo iemand: Rika ‘rook’ ik gewoon wanneer ze op het tv-scherm kwam. En ook die twee Miekes komen enigszins tegemoet aan mijn fysieke aversie: Vogels en Van Hecke bedoel ik. Ach ja, Miekes worden ze genoemd, hoewel ze al vele jaren zowel het gewicht als het gezicht hebben om als volwaardige Mie door het leven te gaan.
Mie Van Hecke – zo zal ik haar dan maar noemen – is weer aan de slag gegaan. Mie is directeur-generaal van het katholiek onderwijs, zoals iedereen weet, en in die functie is ze zich beginnen af te vragen of de strijd tegen de concentratiescholen nog zin heeft. “Witte scholen worden witter en zwarte zwarter”, constateerde ze plotseling, terwijl de gewone burger, zonder directeur-generaal van het katholiek onderwijs te zijn, dat al jaren geleden zag aankomen.
Pas nu, na negen jaar, stelt Mie vast dat het ‘gelijke kansenbeleid’ geen vruchten heeft afgeworpen, integendeel: dat de kleurkloof alleen groter geworden is en dat je, hoewel ze alletwee beginnen met een P, van peren geen pruimen kunt maken.
Ach ja, dat “gelijke kansenbeleid”, het paradepaardje van de Groenen en de Sossen, dat na de verkiezingen van 1999 door de gevogelde Mie ook tot andersgeaarden en andersgekleurden werd verruimd. En dat in 2002 tot een Vlaams decreet van Gelijke Onderwijskansen (GOK) zou leiden, dat erop gericht was in de scholen een goede mix van leerlingen te verkrijgen en komaf te maken van de concentratiescholen die ontstonden in steden waar de grote meerderheid van de kinderen van allochtone afkomst was/is.
Mie heeft een nonennium nodig gehad om te zien dat het verkeerd geGOKt was. En Mie is niet de enige directrice-generaal die merkt dat haar mixer kapot was, ook in het gebobte kopke van de afgevaardigde bestuurder van het gemeenschapsonderwijs, Raymonda Verdyck, is een belletje gaan rinkelen. Maar Raymonda ploegt dapper voort volgens de kromme voren die zij al trok: voor haar part “zijn de middelen rond gelijke onderwijskansen te versnipperd ingezet en blijft de sociale mix nog altijd een nastrevingsdoel”. Dat Nederland ondertussen al enige tijd de hopeloze strijd tegen de concentratiescholen heeft laten varen, deert haar niet.
Van dezelfde gedachte is onze verlichte Minister van Onderwijs Pascal Smet die nog altijd met de tomahawk staat te zwaaien. Ook hij laat zich niet uit zijn lood slaan door het slechte voorbeeld van zijn Hollandse collega, Marja Bijsterveldt, die vlakaf stelde dat het bestrijden van concentratiescholen voor haar niet langer een beleidspunt is. “Gemengde scholen blijven het doel,” rabbelt Pascal (die zijn progressieve andersgeaardheid misschien wel te danken heeft aan de Broeders van Liefde – what’s in a name! – die hem in Sint-Niklaas – nog zo’n kindervriend! – middelbaar hebben onderricht). “Wij moeten iedereen doen schitteren”, zegt hij, “maar door de bevolkingssamenstelling zijn concentratiescholen in steden als Brussel onvermijdelijk. Om de kwaliteit van het onderwijs daar op te trekken moeten we nadenken over een volledig nieuwe pedagogische aanpak.”
Voilà dus, nog maar eens iemand die zich geroepen voelt om het onderwijs verder te misvormen.
Maar ook Mie wil er wat aan veranderen. Zij wil dat doen door nog méér geld tegen de ‘zwarte’ scholen aan te gooien. Uit de vaststelling dat het mixen een smakeloos ‘soepke’ geworden is, trekt zij als een onversaagde multikulster de volgende conclusie: “We moeten ervoor kiezen om de concentratiescholen extra te ondersteu-nen." M.a.w. wemoeten de pijlen “wegrichten” van hetwit-zwarte doel, want "belangrijker is ervoor te zorgen dat ook de kinderen in concentratiescholen een succesvolle onderwijsloopbaan kunnen volgen”.
Dus toch nog schitteren, allemaal. Of toch bijna allemaal, want dat de blanke kindjes van al dat roeren en klutsen wel eens zelf de greep op de dt-regels zouden kunnen verliezen, is tenslotte minder belangrijk.
Overigens staat Mie ook niet afkerig tegen het geven van islamonderricht in haar katholieke scholen, wat Pascal uiteraard al helemaal ziet zitten. In tien katholieke scholen in het Antwerpse en Limburgse worden er overigens (met toestemming van de bisschop!) al moslimlessen aangeboden en Mie denkt aan een uitbreiding. Ook al omdat ze “heel wat gelijkenissen tussen de islam en het christendom” ziet. Maar “natuurlijk moeten moslims in een katholieke school ook nog gewone godsdienst krijgen,” besluit ze, “want onze samenleving is doordrongen van de christelijke symboliek en rituelen."
Het enige wat Mie nooit zal toelaten is dat die afschuwelijke en heiligschennende zedenleer zou worden gegeven aan een katholieke school – wat wel jammer is voor haar dochter Katelijne, die op haar achttiende haar studie godsdienstwetenschappen en haar geloof de rug toekeerde en thans als moraalfilosofe zedenleer gééft! – Vreemd genoeg schaart Mie zich dan toch weer achter het vaandel van de geharnaste aartsbisschop André-Joseph Léonard, die, ofschoon eveneens voorstander van katholieke islamlessen, toch opnieuw lijn wil brengen in het leerprogramma voor godsdienst, dat nu een "allegaartje aan levensbeschouwelijke dingen" is. Het zou dus wel eens kunnen dat die “betere invulling van het lessenpakket” zal bestaan in het vertellen van verhaaltjes over de os en de ezel, het water dat in wijn veranderde, de opwekking van Lazarus, en misschien zelfs Daniël in de leeuwenkuil en de redding van de kuise Suzanna.

Frans Depeuter