Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Gisteren stond ik nog voor je grafsteen zoals ik wel vaker doe.

De herfstzon weerspiegelde het beeld van mijn lichaam op de zwarte graniet en in feite was het die steen die ons scheidde.

Niet meer dan een zwarte steen is de scheiding tussen leven en dood.

Stilzwijgend prevel ik de woorden in mijn binnenste en dat is het zoveelste stille gesprek dat ik nu sinds zeven jaar met je voer.

Wel duizend vragen heb ik ondertussen al gesteld maar sinds zeven jaar moet ik mezelf de antwoorden fluisteren.

Zelfs met de zon in mijn rug voelt mijn schaduw koel en kil op je steen.

Ik schik de bloemen van pa en kennissen en door het jaar zal mijn boeket er terug eenzaam staan.

Met twee en toch zo eenzaam!

Jij eenzaam in de dood en ik in een leven waar ik je mis.

In een doolhof van onbeantwoorde vragen slenter ik tussen de graven waar dode bladeren onder mijn stappen de stilte doorbreken.

Op zoek naar een beeld van hoe je was zie ik je als moeder en probeer ik het beeld van de laatste weken te vergeten.

Op wandel met de ziekte slenterde je uitgemergeld tot aan je dood.

Pijnlijk telkens ik er aan denk en toch probeer ik mijn wonde te helen door de mooie herinneringen te delven uit gelukkiger tijden.

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Misschien zouden anderen mijn verdriet niet begrijpen na al die jaren.

Misschien wil ik het wel alleen dragen zoals ook jij voor vele dingen alleen stond in het leven.

Moeder, volgende zondag kom ik terug bij je langs!

Ik kom dan de bloemen herschikken en je terug een paar vragen stellen.

Och…ik weet wel dat ik geen antwoordt zal krijgen en misschien is het wel mijn straf voor al die keren dat ik je geen antwoordt gaf.

Toch blijf ik volharden, in stilte, recht in de ogen kijkend van het jaartal 2000 dat een magisch jaar moest geweest zijn.

Ogen die tranen waar anderen vierden.

Moeder, verdriet is niet altijd zichtbaar!

Soms sta ik aan je graf in de regen en mengen druppels zich met mijn tranen.

Ze plenzen met duizenden anderen op je steen en doen hem nog meer blinken, daar waar het een dof en mat gebeuren in mijn leven was.

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Maar ook uit schrik dat je graf teveel op dat van anderen zou lijken.

Dezelfde kleur, dezelfde bloemen onder hetzelfde verdriet.

Nee moeder ik wil je apart houden, ook in de dood!

Ver van het Allerheiligengewoel zal ik vandaag aan je denken zoals elke dag.

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs want het is Allerheiligen.

Een dag die ik liever zou vergeten en daarom blijf ik nog meer aan je denken op alle andere dagen.

Zoals met kerstmis waar je steeds een pakje voor mij had gelegd onder die boom met oude bollen die al jaren dienst deden.

Zoals met Nieuwjaar waar we elkaar steeds het beste wensten en waar het de enige malen waren dat we elkaar kusten.

Zoals met Pasen waar je het leuk vond om zelf de eieren te verstoppen voor je kleinkinderen en ze toch nog de tips gaf om ze te vinden.

Zoals…zoals elke dag die geen speciale naam had, maar waar jij hem zo speciaal maakte met de persoon die je was.

Moeder, vandaag kom ik ni.., het valt me moeilijk te zeggen dat ik niet kom, maar weet dat ik er morgen weer zal zijn.

Kijkend naar een foto waar je al lachend naar het leven kijkt, weerspiegelt mijn bedroefd gezicht.

Waarom moest jij vertrekken naar die wereld van al die anderen die zoveel verdriet achter lieten?

Waarom is het heengaan niet voor iedereen gelijk?

Waarom verlaten we niet allemaal samen deze wereld?

Misschien omdat er anders niemand meer zou zijn om ons te begraven en het verdriet te dragen?

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Maar weet dat ik ook niet bij bompa en bij grootmoeder ga.

Weet dat ik ook niet bij mijn goede vriend Rogéke ga.

Weet gewoon dat ik vandaag naar het leven kijk dat ons elke dag wat dichter bij jou brengt.

Moeder, morgen is een nieuwe dag en dan sta ik terug aan je graf met duizend vragen.

Stilzwijgende gesprekken tussen jou en mij.

Moeder, vandaag sluit ik mijn gesprek af zoals we het steeds samen hebben gedaan.

Moeder, tot straks…

de spiegel

De spiegel in je hand geeft niet aan wat je altijd hebt berouwen, ook geen enkel moment dat je ziet dat jij iemand kan vertrouwen.
Het geeft niet aan wie je werkelijk bent alleen de oneffenheden die je gezicht erkent.
Je hoopt op een beter aangezicht maar je zal nooit zien wat je je vrienden hebt aangericht.

Je leven word niet weergegeven of de fouten die je hebt gemaakt in je leven, de spiegel in je hand zal dit nooit aangeven.
Wat is de rede dat je denkt dat de spiegel aangeeft hoe je je vrienden moet behandelen, de spiegel geeft alleen aan hoe je je zelf ziet veranderen.

De spiegel geeft niet aan wie je wilt zijn, dat kan ook niet wat dat is voor sommige nog een geheim. Wanneer je ziet dat je jezelf hebt ontdekt zie je de schoonheid van binnen, iets wat nog veel mensen moeten leren om hun eigen frustraties te overwinnen.

Dan pas geeft de spiegel aan wie je werkelijk bent en is er niets meer waar je voor wegrent

Judithckaelle