Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben henri, en gebruik soms ook wel de schuilnaam henri1955.
Ik ben een man en woon in limburg (belgie) en mijn beroep is invalide.
Ik ben geboren op 26/01/1955 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: van alles.
waterman
10-07-2008
schouderklopje
Een schouderklopje doet vaak zo goed en geeft een mens weer nieuwe moed. En door de kracht van iemands hand voel je een welgemeende band.
Een schouderklopje voelt heel warm net zoals die troostende arm. Het zorgt dat je rechtop gaat lopen en de mouwen weer op gaat stropen.
Een schouderklopje is mooi om te ontvangen het blijkt bij velen een stil verlangen. Nooit en te nimmer is het overbodig want iedereen heeft het wel eens nodig
soms schijnt de zon tussen de kruinen van de bomen sta je stil bij de vloed van rivieren en stromen hoor je overal 't concert van zingende vogels is er geen bestaan van gruwelijke kogels lijken alle tuinen bezaaid met kleurrijke bloemen wil je de hele wereld met elkaar verzoenen lopen de straten vol van lachende gezichten bestaan er zelfs geen maten noch gewichten weerspiegelt de maan zich in 't rimpelloos water verschuif je de problemen naar later brengt niemand je van je stuk beleef je, droom je van puur geluk
soms lijken de dagen duister en zwaar alleen al door een simpel gebaar van mensen die in dezelfde stemming de dagelijkse dingen zien als remming maakt de mooiste symfonie je weemoedig vind je je vrienden opeens zo koelbloedig voelt de regen op je huid extra koud daar waar je er anders zo van houdt wil je alleen zijn, vermijd je gezelschap want middenin voel je je veel te krap wil je naar buiten maar weet niet hoe heb je schrik, er is nog zoveel taboe
soms meng je die beelden ineen je kunt niet verder op één been het evenwicht moet je steeds zoeken credit en debet zoals in de boeken en als het lukt, dan is dat een gunst weten te leven is immers een kunst zo slijt je dan uren en dagen met af en toe iets extra's te wagen
Stralen als de zon. Onze diepste angst is niet,dat we onmachtig zouden zijn. Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht. Niet de duisternis,maar het licht in ons is,wat we het meeste vrezen. We vragen onszelf af : 'Wie ben ik wel,om mezelf briljant,schitterend, begaafd,geweldig te achten?' Maar waarom zou je dat niet zijn ? Je bent immers een kind van God ! Je dient de wereld er niet mee, door jezelf klein te houden. Er wordt geen licht verspreid,als de mensen om je heen hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid. We zijn echter bestemd,om te stralen, zoals kinderen dat doen We zijn geboren om de glorie Gods, die in ons is gekomen door de hergeboorte, te openbaren, Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder Kind van God aanwezig. En als we ons licht laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen. Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen op een of andere wijze bevrijden.
