Waar zijn ze toch die brieven van vroeger?
Waar is de tijd dat er nog geen E-mail was?
Waar is de tijd dat men nog met pen op papier schreef?
Plots heb ik goesting om een brief te schrijven.
Aan wie?
Awel ik weet het nog niet, misschien duik ik wel terug in de tijd van toen, met de ervaring van vandaag.
Misschien een brief naar mijn moeder, of naar mijn vriend.
Naar Rogéke of zo maar de wereld in.
Misschien herkent men zich in de brieven, of misschien is hij wel voor u bestemd.

Morgen vrienden


                                                            Het is weeral een tijdje geleden dat ik je nog iets schreef.
Ja, de laatste 6j blijven mijn brieven onbeantwoord, en toch blijf ik je schrijven.
De brieven zijn vergeeld, maar de woorden staan er nog steeds in blauwe inkt.
Het papier geurt muf, maar de waarde van de woorden is gebleven.
Vaak herlees ik mijn eigen brieven, want de postbode stuurt ze terug, wegens adres niet bekent.
Iedereen weet dat je er bent, maar hij alleen kan je adres niet vinden.
Maar ik geef de hoop niet op, en zal blijven schrijven tot je mijn woorden te lezen krijgt.
Ik ben dan weer men eigen weg ingeslaan, en begint op volwassen benen te staan.
Het werd stil, en het is in die stilte dat ik je nu schrijf.
Honderden brieven zou ik je kunnen schrijven, met de woorden die ik tekort schoot tijdens men levensjaren.
Brieven met dankwoorden, brieven met excuses, brieven om uit te leggen wat je voor ons betekende.                                                                                                                                                straks steek ik deze brief in een brievenbus.
Hij zal zijn weg volgen zoals alle andere brieven.
De postbode zal hem terug in mijn brievenbus deponeren, en iets later krijg ik je brief terug in handen.
Zoals gewoonlijk zal ik roepen…. er is post!

En jij vroeg om de post op de kast te leggen, zodat je hem 's avonds kon lezen.
Zo zal ik ook deze brief, straks bij alle andere brieven leggen op de kast naast je foto.
Zes jaar lang stapelen ze zich op.
Af en toe doe ik er ééntje open, en lees hem je dan voor.
Brieven met een lach, brieven met verdriet.
Hoe meer het papier verkleurt, hoe meer kleur de inhoud krijgt.
Ooit zal ik zelf de kans hebben om je de brief te brengen.
De dag dat de wereld mij verlaat, zal ik zelf postbode spelen en met mijn post voor de hemelpoort staan.
Och nee.....ze hoeven mij niet binnen te laten, gewoon je brieven bezorgen.
Mijn plaats is in de zevende hemel, de dag dat je mijn woorden leest die ik vroeger tekort schoot.

Waar moeten u en ik het dan over hebben? Over dahlia’s? De dood van mijn poes? Dat die van nummer 71 gaan scheiden? De spelregels van Mens erger je niet? Het weer? Over niets? Ik ben ermee begonnen. Stoppen met drinken.Zo’n offer kan dat niet zijn voor onze gezondheid, inclusief de wereldvrede. Ook al zal het nieuws daarover mij pas een dag later bereiken. Maar dat heb ik er wel voor over. U ook?

Vrienden, ik hoop dat met jullie alles goed gaat.
Ooit maak ik dezelfde reis, en dan kunnen we zeker bijpraten.
Ik stuur je nog vele lieve groetjes Henri

17-02-2012 om 22:24 geschreven door henri