Verbondenheid

Loslaten waar je geen afscheid van wil nemen? Hoe laat je los als heel je lichaam schreeuwt dat je het wil vasthouden? Al vanaf de geboorte worden we geconfronteerd met afscheid nemen: van knuffels, mensen, dieren, plaatsen, periodes, ... Je denkt dan dat je er gemakkelijker mee omgaat als je ouder wordt maar ik moet tot mijn scha en schande vaststellen dat ik het er nog steeds heel moeilijk mee heb. Misschien is dat ook omdat je van steeds meer mensen afscheid moet nemen en periodes moet afsluiten.

Wanneer ik met afscheid wordt geconfronteerd, lijkt het op dat moment alsof mijn verstand en mijn hart een gevecht laten plaatsvinden in mijn lichaam en ik kan er niets aan doen. Het is een gevecht tussen gemist en proberen om het te begrijpen. Ik ben natuurlijk eerder zwaarmoedig van aard en dat helpt niet echt. Maar toch...mensen, gebeurtenissen, locaties, herinneringen,...ze blijven in mijn hoofd zitten, zijn als het ware verankerd in mijn lichaam en ik denk er soms met weemoed aan terug. Vriendschappen die om een dwaze reden kapot gaan, mensen die er bewust voor kiezen om dood te gaan, ... maar ook de anderen, die door een ziekte of ongeval uit je leven worden weggerukt.

. . Elke dag opnieuw worden we ermee geconfronteerd. Het ene verlies is natuurlijk het andere niet. Als je gedwongen wordt om los te laten, doet het nog meer pijn. Maar wat doe je eraan? Je leert ermee leven en je probeert een reden te bedenken of begrip op te brengen waarom het gelopen is zoals het is gelopen. Ik ben de laatste om bij de pakken neer te zitten of om me bij een situatie neer te leggen en dat maakt het niet gemakkelijk om los te laten, integendeel Diep vanbinnen besef je wel dat krampachtig vasthouden aan iets onbestaande geen oplossing is dus je doet verder. 'Je moet er tijd over laten gaan, zei mijn partner wel eens. Ja, tijd helpt een beetje. Maar soms, op een onbewaakt moment, net wanneer je dacht dat je alles een plaats had gegeven in het kastje in die bovenkamer van je, word je door een liedje op de radio of een thema op de vergadering terug gekatapulteerd naar die tijd in die verloren herinnering. Dan lach je en wil je huilen tegelijkertijd en dan besef je, dat dat hart van me maar zeer weinig nodig heeft om die intense emoties terug op te roepen.

Soms moet je ook afscheid nemen van jezelf, je oude ik. Dan merk je plots dat je niet meer achter dezelfde principes staat als voorheen. Natuurlijk ben je vandaag een ander persoon dan pakweg tien of twintig jaar geleden. Hoe raar het misschien ook klinkt, als er één ding is waar ik geen moeite mee heb om het los te laten, dan is het mijn vroegere ik. Die periodes en dat verleden hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Misschien moet ik de verloren gegane vriendschappen, en de veranderingen in mijn lichaam op dezelfde manier bekijken. Alles waarvan ik afscheid heb moeten nemen, heeft me immers gemaakt tot de persoon die ik nu ben.

Al die gebeurtenissen samen geven mij levenslust, laten me voelen dat ik leef. Hoe verdrietig het leven mij ook maakt, het maakt me op andere momenten ook zo gelukkig. Ik ben blij dat ik het verschil ken tussen verdriet en intens, puur geluk. Ik heb mogen ervaren wat echte liefde is, wat vertrouwenspersonen, lotgenoten zijn, maar van sommigen heb ik ook afscheid moeten nemen.

Misschien daarom dat ik zoveel hou van mijn 'herinneringen die nu in de kleerkast opgeborgen staat. Af en toe snuister ik er nog eens in en denk ik aan mooie, vervlogen tijden. Dan besef ik dat zonder dat afscheid, zonder deze soms ook pijnlijke herinneringen, ik hier nu waarschijnlijk ook niet zo van zou kunnen genieten, laat staan erover schrijven. Dus dank je...diegenen die me doorheen de jaren 'levenslust' hebben gegeven, mijn blik hebben verruimd, me hebben geleerd wat liefde en vriendschap is. Diegenen die er niet meer zijn hebben voor altijd een plekje in mijn figuurlijke bovenkamer maar nog meer in dat pompend hart van mij.

19-02-2016 om 19:50 geschreven door henri