Soms word ik geraakt door een mail verhalen die ik hoor aan tafel van lotgenoten. Dat is precies waar ik van houd, post lezen, die mij raken. Maar soms gaat dat verder dan mij lief is. Omdat het mij doet schudden op mijn stoel . Zo geraakt dat ik er niet meteen op gereageerd heb (wat ik dus meestal wel doe als ik wil reageren op een post..). Vanochtend nog een keer gelezen en wel gereageerd. En in die reactie aangekondigd dat ik deze post zou schrijven… Over mezelf? Ja, ook. Over alcoholisme? Ja. Over gevolgen van alcoholisme? Ja, vooral dat.  Over MIJN alcoholisme. Door het lezen van de weerspiegeling 05/06 dit heeft me aan het werk gezet waar de iets meer dan 600 mails waar mijn schrijven inmiddels uit bestaat, zo ben ik in deze coronatijdperk ze eens samengebundeld, raak ik af en toe en meestal zijdelings aan mijn alcoholprobleem. Waar ik nu van kan zeggen dat het op zichzelf geen probleem is, omdat ik sinds januari 2003 geen alcohol meer drink. Misschien zou ik een boek kunnen schrijven, zoals over X. of zoals over anderen, die door alcohol en/of andere drugs zijn aangetast of naar de kloten zijn gegaan . Ach nee. Een boek schrijven over alcoholisme, MIJN alcoholisme, dat kan ik niet, dat wil ik niet. Onvoorstelbaar dat je zo stoer kunt doen over een ziekte… Een ziekte, die jezelf aantast, en dat is nog tot daar aan toe. Daarvan kun je zeggen dat je daar zelf voor kiest, zoals Bob en Bill dit deden. Wat de ziekte alcoholisme doet met je omgeving, dat is uiteindelijk veel belangrijker. Vind ik.

Ik heb namelijk wel wat te stellen gehad met mijn verslaving. Niet dat ik de boosdoener was maar er werd en wordt in mijn familiekring nogal eens een biertje gedronken, zullen we maar zeggen. Dat heeft een groot effect op een kind en volwassen mens, kan ik je meedelen. Dus soms met pijn maar ook met wantrouwen.’In en in triest is het eigenlijk. De ander zo zien aftakelen. Er niets aan kunnen doen. Helemaal niets. Elke arts die je bezoekt zal het zeggen: ‘Zolang de persoon niet geholpen wenst te worden, heeft het geen zin.’ Je staat met je rug tegen de muur. Je ziet de veranderingen; hoe er twee mensen ontstaan in plaats van een. Dat is vreselijk eng kan ik je meedelen. Het meest enge aan verslaving is dat iemand onvoorspelbaar wordt. In je eigen huis . Een tikkende tijdbom. Een vuurpijl zonder sier. Niemand is zo belangrijk als het middel de alcohol. Zelfs je kinderen niet. Je kinderen staan ergens onderaan de ladder. Misschien staan ze niet eens meer bij die ladder en zijn ze vertrokken. Logisch eigenlijk, wat moet je met een vader die je niet meer hoort en ziet en je zelfs niet aardig meer vindt omdat je zeurt over zijn gedrag. En dan heb ik het over oudere kinderen want de allerkleinsten voelen wel dat papa vaak niet zo aardig is en raar doet als ie thuiskomt en waggelend de trap op gaat om de volgende dag zijn gezicht pas te laten zien als het al middag is en je net thuiskomt uit school, maar verder kan zo’n klein kind er helemaal niks mee.

Ik weet dat 17 jaar niet meer drinken de onuitwisbare indrukken van laat, maar er achter raden ik weet niet meer dat 20 jaar wel drinken niet kan wegnemen. Ik heb (hard) gewerkt, Niet om af te kicken, dat heb ik zelf van de een op de andere dag gedaan toen ik te verstaan kreeg dat ik moest kiezen tussen mijn koffers pakken en stoppen met alcohol drinken met hulp zoeken. Ik koos het laatste. Ik dacht toen dat er iets recht te zetten viel, uit te gummen, te archiveren, te vergeten. Dat is uiteindelijk niet zo. Waar ik verantwoordelijk voor ben is de onherroepelijke schade. Ik denk dat dat is waardoor ik zo geraakt wordt door de woorden die worden gezegd of geschreven.

Inmiddels gaat alcoholisme allang niet meer over mij . Het is een stuk van mij. Maar een voor mijzelf aanvaardbaar geworden stuk. Een stuk waar ik zelf mee kan leven. Wat ik als vluchtgedrag achter me heb gelaten. Maar waar ik gaandeweg ook steeds meer verantwoordelijkheid ben gaan voelen. Voor dat vluchten, maar vooral voor de schade die het aan anderen heeft toegebracht. Wat ik misschien voor mijzelf in een veilig archief heb opgeborgen, dat wordt richting dierbaren feilloos geraakt en ontbloot. En dat boek komt er misschien wel van en doe nu rustig verder waar ik me goed bij voel.

Henri

05-06-2020 om 09:24 geschreven door henri