soms
schijnt de zon tussen de kruinen van de bomen
sta je stil bij de vloed van rivieren en stromen
hoor je overal 't concert van zingende vogels
is er geen bestaan van gruwelijke kogels
lijken alle tuinen bezaaid met kleurrijke bloemen
wil je de hele wereld met elkaar verzoenen
lopen de straten vol van lachende gezichten
bestaan er zelfs geen maten noch gewichten
weerspiegelt de maan zich in 't rimpelloos water
verschuif je de problemen naar later
brengt niemand je van je stuk
beleef je, droom je van puur geluk

soms
lijken de dagen duister en zwaar
alleen al door een simpel gebaar
van mensen die in dezelfde stemming
de dagelijkse dingen zien als remming
maakt  de mooiste symfonie je weemoedig
vind je je vrienden opeens zo koelbloedig
voelt de regen op je huid extra koud
daar waar je er anders zo van houdt
wil je alleen zijn, vermijd je gezelschap
want middenin voel je je veel te krap
wil je naar buiten maar weet niet hoe
heb je schrik, er is nog zoveel taboe

soms
meng je die beelden ineen
je kunt niet verder op één been
het evenwicht moet je steeds zoeken
credit en debet zoals in de boeken
en als het lukt, dan is dat een gunst
weten te leven is immers een kunst
zo slijt je dan uren en dagen
met af en toe iets extra's te wagen