Zoektochtxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Telkens wanneer ik mijzelf ontleed, resteert een rest, een zoektocht
Nooit geraak ik tot de bodem van mijn zijn, maar laag op laag
onthult een nieuwe laag. De een verbonden met de ander,
de ander verbonden met de volgende. Zij gaat
onontwarbaar voort. Met elk proberen
een nieuwe laag, met elke nieuwe
laag een nieuw proberen.
Nooit geraak ik tot het
diepste van mijn
zijn.

Elke actie een complot van lusten, angsten en verlangens. Niets is gewoon.
Alles heeft een doel en oorzaak. De vraag is wat en wie en hoe. Na
eindeloos dralen en dwalen heb ik mijn zoektocht gestaakt. Ik ben er
niet, en nooit geweest. Het is slechts het lichaam dat hier leeft.
Er is geen ik, geen diepste ik,
geen essentie van mijn
zijn.

In relatie tot de ander verhult zich echter dit besef.
De ander is niet op de hoogte van mijn automaten
en gelooft in mij en redenen. Mijn mij speelt hierin mee.
Het kan niet anders, en vervalt keer op keer uit schuld
weer in het vinden van zijn diepste zijn.

Elke actie een complot van lusten, angsten en verlangens.
De ander moet het weten, anders ga ik aan de eerlijkheid voorbij.
Kon ik de ander mijn zijn maar geven. Op een blad hem aanreiken
en zeggen: “dit ben ik”. Een blik alleen zou genoeg zijn om mij te doorgronden.

Zo is het helaas niet gegeven. Zonder essentie is het wachten totdat
alles is vergaard. Pas dan is het klaar of mijn zijn de ander kan bevallen.
Maar weet dat ik die tocht ook maak en weer een laag verder geraak.

Anoniem