Parkeer problemen

 Het is toch verbazingwekkend om te zien hoe sommige mensen hun auto parkeren. Volgens mij hebben ze gewoon geen ruimtelijk inzicht doordat ze het parkeer-chromosoom missen. Het liefst hebben ze de hele parkeerplaats voor zich alleen.

Parkeerplaatszoekers zijn irritante rijders die liever een half uur rondcrossen om een ruime parkeerplek te vinden, dan dat ze op de vierkante centimeter achteruit moeten pielen om hun vierwieler tussen al het andere blik in te wringen.
Ik bedoel dus; het achteruit inparkeren! Het scenario dat zich daarbij ontrold is gewoon lachwekkend.

Zie ze nou eens met die verhitte koppen rondtuffen, vol stress-stress-stress.
Na een rondje of vier zijn ze de wanhoop nabij omdat ze dat rotding maar nergens kunnen neerzetten. Vlak voor de deur van de supermarkt is er maar één mogelijkheid en dat is: achteruit inparkeren.
En dan zie je ze denken: “hoe moet dat ook alweer?”
Flarden van de autorijlessen, van vele jaren terug, flitsen door hun geheugen.
Ergens herinneren ze zich dat ‘ie in zijn de achteruit moet, en dan indraaien en bijsturen. Het is poepiesimpel.

Al kijkend naar dat gestuntel herinner ik me ineens die gekleurde kopspeldjes in het rubber van de achterruit van de lesauto. Daarop moest ik mij dan oriënteren om de auto goed te laten uitkomen ten opzichte van de stoeprand. Dat was nog eens verrekte handig. Maar ja, op hun achterruit zitten helaas niet van die kopspeld dingen. Sterker nog, sommige moderne auto’s hebben niet meer van die raamrubbers waar je een speld ik kunt prikken. Dat is dus het probleem.

Maar ze blijven stuntelen. Bij de derde poging zie ik dat een oude man, voor de zoveelste keer, te vroeg en te scherp heeft ingedraaid zodat de achterkant van zijn auto op het stoepje wipt.
Bij de vierde poging draait hij te laat in en hoor ik zijn parkeerhulpje angstig piepen.
Omdat er inmiddels al een behoorlijke rij wachtende parkeerders staan, besluit hij de vijfde poging maar over te slaan en snel verder te rijden om vervolgens zijn auto twee straten verderop neer te pleuren. Zou het niet verstandig zijn om toch nog eens een enkele rijles nemen met als onderwerp, bijzondere verrichtingen?
Even later zie ik de oude man, in pure staan van opgefokte frustratie, in de winkel verschijnen.
Het manoeuvreren met lukt ook al niet best, met zen winkelwagen , ik zie dat hij de zijspiegels mist!