Het doet me goed te zien dat we in grote lijnen hetzelfde hebben ontdekt over onze verslaving. Het vereist namelijk moed om door een zelfde bril naar verslaving te kijken. Tijdens mijn meetings verschijnt vaak angst om door die bril te kijken. Men is bang dat als een lotgenoot inziet dat hij niet verantwoordelijk is , hij grenzelozer wordt en meer zal gaan gebruiken. Groot vertrouwen hebben we nodig om controle over de ander los te kunnen laten. Ik zie dat mensen wel kunnen veranderen maar niet veranderd-worden. Alles verandert wanneer je jezelf ziet meer hoeft te veranderen!

Ik heb mogen ervaren dat de angst voor grenzeloosheid ongegrond is. Wanneer de illusie van morele verantwoordelijkheid en daarmee ook schuld en schaamte zijn doorzien, neemt onschuld en liefde haar plek weer in. Schuld en schaamte waren de brandstoffen van het vluchtgedrag maar onschuld en liefde behoeft geen vlucht. Het is alsof het gebruik haar functie verliest.

Wie nóg een stapje verder durft te gaan, ziet dat het begrip verslaving

alleen kan bestaan als je het begrip ‘verslaving’ accepteert als levensecht. Het begrip verslaving is gefundeerd in het idee dat je gisteren gebruikte en dat je dat ook morgen weer zal doen. Maar als tijd niet werkelijk bestaat, behalve als concept, is er

alleen ‘nu’. Als je het verleden en de toekomst ziet als een verhaal zonder enig gewicht in het hier en nu, blijft er een verbijsterend eenvoudige werkelijkheid

over… je gebruikt nu of je gebruikt nu niet. In beide gevallen doe jij dat niet en kan

het nooit bepalen wie je werkelijk bent. Voor wie nu denkt dat het allemaal hopeloos is.

 Gebruiken gebeurt en stoppen gebeurt. En tijdens

meetings volgt dan vaak de vraag of je een verslaafde dan net zo goed niet kan

helpen? Haha! Nu geldt hetzelfde uiteraard! Als betrokkene sta je net zo machteloos

tegenover je verlangen om de verslaafde los te laten .