Een cadeau

Hoe zou het leven zijn als je alles wat je overkomt, alles wat er gebeurt, alles wat je leert en wat je meemaakt, zou zien als een cadeautje? Tuurlijk, er zal zo nu en dan een onverwacht cadeau tussen zitten of eentje waarbij je lang moet zoeken naar de waarde ervan… Maar zou het niet een stuk fijner leven als je het van die kant bekijkt?

Ja ik kreeg een duwtje in men rug. Heel eventjes werd ik boos, het kwam op het verkeerde moment want hoe laat je het in hemelsnaam zo ver komen? Maar al gauw voelde ik me kalm. Vrij. Ik wilde al langer weg, dit was het laatste zetje wat ik nodig had. Een cadeautje. Ik werd gedwongen om iets anders te zoeken, te bedenken wat ik nu werkelijk wil, de stoute schoenen aan te trekken en andere groepen te bezoeken (en mensen!) er over praten; mails te sturen.

Terwijl ik in eerste instantie alleen maar dacht aan hoe ik uit mijn comfortzone geduwd werd en ging twijfelen aan wat ik kan, wat ik wil en wie ik ben, realiseerde ik me al heel snel dat ik juist dáár kan groeien, nieuwe uitdagingen aan kan gaan en mezelf opnieuw kan uitvinden. Ik schrok van hoe blij ik hiervan werd: Was ik dan blijven hangen? Waarschijnlijk wel. Want ook al wilde ik weg. Wilde ik het misschien toch niet genoeg.

Het is makkelijk om het leven als een cadeautje te zien als alles je voor de wind gaat. Maar om een tegenslag of teleurstelling als cadeau te kunnen zien, het aan te durven; nemen en open te kunnen maken om te zien wat je eruit kan halen moet je een flinke dosis vertrouwen hebben. Het is veel makkelijker om er boos om te worden, er uren om te janken en eindeloos anderen de schuld te geven, maar helpt dat? Nee. Je kunt je beter focussen op wat je ervan kunt leren en hoe je er het beste van kunt maken. Je kunt er beter op vertrouwen dat het goed komt, rechtsom of linksom komt het namelijk altijd weer goed met je. Als je het leven – en jezelf – maar een beetje vertrouwt.

Komt dat even mooi uit: aan het begin van dit jaar heb ik me voorgenomen om het wat meer te vertrouwen (en het tegelijkertijd bij de ballen te pakken, maar dat terzijde). Ik roep namelijk al langer dat alles gebeurt om een reden en dat het leven me daar heen stuurt waar ik gaan moet, maar geloofde ik het ook echt? Vertrouwde ik erop? Niet perse, concluderen wij. Misschien kwam deze stap juist wel daarom met dit cadeau.

Want steeds meer zie ik in dat ik de touwtjes maar tot zoverre in handen heb: dat ik alleen kan bepalen hoe ik reageer op de dingen die me overkomen, omdat ze me nu eenmaal overkomen en ik daar niets aan kan veranderen. Maar het geeft me steeds kleine cadeautjes – en af en toe een onverwachte rechtse – om me te helpen groeien in hoe ik op dat wat er nu eenmaal gebeurt reageer. Om me te leren vertrouwen. Het geeft me steeds wat ik nodig heb om te groeien, om te blijven ontwikkelen en niet te lang stil te staan, want in de natuur is stilstaan hetzelfde als doodgaan. Struikelde ik daar nu ineens over de zin van, Ik geloof het wel.