Hersenkronkels

Ik heb mezelf nog eens aangesproken om iets neer te schrijven, wat ik doe als er iets in men hoofd gebuurd. In mijn hoofd gaat het namelijk altijd een stuk sneller dan ik zelf kan bijhouden, maar ik kan niet sneller denken dan ik kan schrijven. Ideale manier om erachter te komen wat er daarboven nou precies gebeurt. Het paniekerige gevoel ebt een beetje weg. Ik herken gedachtes waar ik de laatste tijd meer mee te maken heb gehad: gedachtes over mijn ongeduld en mijn gekke angst voor een gebrek aan tijd. Me willen meten met mensen die al vele stappen verder zijn. Alsof die nooit ergens zijn begonnen. Mijn neiging om alles wat niet meteen lukt, op te geven. Pfew. Lekker bezig, daarboven! Herken. Mijn valkuilen begin op te merken dat het werkt. Soms vervloek ik de dag dat ik begon met nadenken, maar vaker ben ik er zo dankbaar voor. Dat ik dit soort gedachtes durf te horen, durf op te schrijven, heel soms zelfs durf uit te spreken. Durf aan te pakken. Ik ben er zelfs best een beetje trots op, dat ik dat kan. En ik zou het zo graag willen delen, dat gevoel. Mensen inspireren om te durven luisteren naar wat er in hun hoofd omgaat en er mee leren te delen. Ik gun het iedereen: weten wat je denkt. Als het waar is dat je bent wat je denkt – en ik geloof daar in – dan valt er namelijk voor veel mensen behoorlijk wat te halen in die grijze massa. Oude patronen op te ruimen, steeds terugkerende en vooral niets bijdragende boosdoeners eens de deur te wijzen…Ja, dat is wat ik wilde; daarom maak ik deze maand gebruik om er voor te zorgen dat ik zou beginnen. En daarom begin ik , ik hou van mensen te helpen om te zeggen hoe ik het zelf heb moeten uitzoeken , moeten ervaren daar gaat men hart sneller van kloppen .