Op zolder

Soms zijn het van die dagen dan ben ze alles kwijt enn ben je op zoek dan zoek je van he ene laatje naar het andere kastje! In je bovenkamerarchief zoek je systematisch waar je dat “ding” nou toch gelaten kan hebben, opnieuw wordt de zoektocht ingezet totdat je deze uiteindelijk opgeeft. Nog geen paar uur later ben je weer iets kwijt en begint wederom de zoektocht, laatje s, kastjes, alle plaatsen waar zich het voorwerp van die omvang zich maar zou kunnen bevinden. Dan wordt het irritant, nu al het tweede item dat je nodig hebt en niet kunt vinden. Uit verslagenheid wordt er gestaakt een tas koffie gedronken ,wandelt de tuin in en kijkt in het oneindige, starend en piekerend waar je spullen toch gebleven kunnen zijn. “Laatst had ik ze nog in een vlaag gezien, toen ik iets anders nodig had....hoe kan dit toch”, denk je dan. Met een opgesloten blik van verdwaasdheid in de lucht turend krijg je even een time out. “Geef het op, laat toch zitten, koop het gewoon nieuw”...die gedachten schieten door je hoofd. Maar dan na een plotselinge rush door je lichaam van aversie op de eerdere gedachten. De trap op en met een niet te stoppen energie en enthousiasme wordt de trap goed belopen tot op zolder. De spulletjes die daar liggen zijn al tijden vergeten, het is  een nieuwe ontdekking van zaken die toch echt al eens door je handen zijn gegaan.  Verwoed kijk je om je heen en ziet de opgestapelde dozen,  en bijeen geschoven vakantiespullen. Er gaat meteen een gedachte door je heen, dat was al weer zo n tijd geleden, met de kinders naar de Ardennen, heerlijk kamperen in de bossen. De geur van dennenbomen komt als vanzelf weer in je neus en je hoort ver weg de woeste stroom van het riviertje dat langs de camping slingerde. de grote tas met “vondsten” van de vakanties erbij getrokken.  De nieuwsgierigheid heeft beslag genomen over je eerdere doel van de zoektocht, deze is eigenlijk niet eens meer aanwezig.  Al snel bevindt je je in het leeghalen van de tas en het bewonderen van de spulletjes die je met een beschamend gevoel van vergetelheid in je handen neemt. “Dat ik deze aarde fles toch vergeten ben om beneden in de vitrinekast te zetten”, denk je dan. Meteen wordt het potje geplaatst achter je om zo mee te nemen naar beneden.  Voor je het in de gaten hebt ben je de hele tas aan het doorspitten en bij elk voorwerp sta je even stil in  je herinneringen. Wat gaat de tijd toch snel, wat zijn de kinderen toch al groot geworden, kon ik maar even terug beamen naar die momenten. Al snel worden veel dozen opgetrokken en spullen verschoven, de nieuwsgierigheid en verwondering van ontdekken heeft je totaal overgenomen. Voor dat je het in de gaten hebt staan er allemaal voorwerpen achter je opgesteld om mee te worden genomen naar beneden. De ‘altijd handig spulletjes” , de “je weet maar nooit wie je er blij mee kunt maken items” en “dit kan ik wel weggooien zooi” hebben zich gevonden bij elkaar.  In een  opwelling kom je er achter dat je eigenlijk op “zoek” naar een foto. In een mooi beplakte schoenendoos achter op een kastje staat. Ook die wordt even doorgespit en ja hoor “ poëzieplaatjes” wat een vondst! Dat is nog eens nostalgie, “dan moet ik toch even op zoek gaan naar mijn eigen oude poëziealbum, die moet hier ook ergens liggen”. Kom je dan weer in de doos met fotomapjes van vroeger.  De tijd verstrijkt en het is al laat geworden maar de ontdekkingsreis is nog in volle gang.  Kramp in je rug van het lang in één  houding zitten, dan maar opstaan. Nadat dat gebeurd is zie je de chaos die ontstaan  is door de adrenaline stoot van nieuwsgierigheid. “jeetje wat een puinhoop” schiet door je gedachten. Ken je ook dat gevoel?

henri