Soms moet je ook afscheid nemen van jezelf, je oude ik. Dan merk je plots dat je niet meer achter dezelfde principes staat als voorheen. Natuurlijk ben je vandaag een ander persoon dan pakweg tien of twintig jaar geleden. Hoe raar het misschien ook klinkt, als er één ding is waar ik geen moeite mee heb om het los te laten, dan is het mijn vroegere ik. De 'ik' als tiener, de 'ik' als twintiger. Die periodes en dat verleden hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Misschien moet ik de verloren gegane vriendschappen, liefdes en de veranderingen in mijn lichaam op dezelfde manier bekijken. Alles waarvan ik afscheid heb moeten nemen, heeft me immers gemaakt tot de persoon die ik nu ben.
Soms zijn het zelfs mensen die ik kort maar intens in mijn leven heb mogen meemaken. Maar ze hebben misschien wel een zeer belangrijke rol gespeeld. Zo herinner ik me een zeer fijn gesprek over het leven en de liefdes met iemand die ik op de trein had ontmoet.
Die persoon heeft op dat half uurtje mijn blik verruimd en was de 'trigger' voor een aantal beslissingen die ik later zou nemen. Ik heb die persoon moeten loslaten maar ik zal haar en dat gesprek nooit vergeten. De dood van een vriendin heeft gezorgd voor een ontmoeting met een zeer mooi iemand en die iemand is nu een goede vriend geworden. Op één of andere manier klikte het direct, we hadden beiden het gevoel dat we elkaar al jaren kenden. Het tekent nu de illustraties bij mijn columns en deze samenwerking is een weg die we samen afleggen, een weg die spontaan tot stand is gekomen. Het lijkt alsof het zo moest en het voelt goed.
Al die gebeurtenissen samen geven mij levenslust, laten me voelen dat ik leef. Hoe verdrietig het leven mij ook maakt, het maakt me op andere momenten ook zo gelukkig. Ik ben blij dat ik het verschil ken tussen oud en nieuw , puur geluk. Ik heb mogen ervaren wat echte liefde is, wat soulmates zijn, maar van sommigen heb ik ook afscheid moeten nemen.