Een mensenleven is zo wonderlijk, zo onbegrijpelijk

jaar in , jaar uit, dag in dag uit,

beweeg je je tussen mensen en dingen.

Sommige dagen schijnt de zon en je weet niet waarom.

Je bent tevreden,

je ziet de mooie en de goed kanten van het leven.

je lacht, je dankt, je danst.

Je werk gaat vlot, iedereen is vriendelijk tegen je,

je weet niet waarom.

Misschien heb je goed geslapen?

Misschien heb je een goede vriend gevonden en voel je je geborgen..

Je zou de tijd van vrede en diepe vreugde

willen laten voortduren….

Maar ineens verandert alles weer.

Het is of een té hevige zon de wolken aantrekt.

Er komt een soort droefheid over je,

die je niet kunt verklaren.

Je ziet alles weer zwart.

je denkt ,dat de anderen niets meer van  je moeten hebben.

je zoekt ineen kleinigheid, een reden om te klagen,

te kankeren,jaloers te zijn en verwijten te maken.

Je denkt, dat dit zo zal voortgaan,

dat deze stemming, niet meer zal wijken.

En je weet wéér niet waarom,

misschien ben je moe?

Je weet het niet, waarom met het zo zijn?

Omdat de mens een stukje natuur is,

met lentedagen en herfstdagen

met de warmte van de zomer

en de kou van de winter.

Omdat de mens het ritme van de zee volgt

eb en vloed….

Omdat  ons bestaan, een voortdurende repetitie is van leven en sterven….

Als je dít begrijpt. kun je vol goede moed en vertrouwen verder,

want dan wéét je, dat na elke nacht,

weer een nieuwe morgen komt.

Als je dít aanvaarden kunt,

zul je door het regelmatig "op  en  neer",

steeds dieper en vreugdevoller gaan leven.