Niemand heeft er om gevraagd,
het wordt ons zomaar gegeven.
We hebben zorgeloze jaren,
herinneringen die we voor altijd bewaren.
Maar er komt een tijd,
van onzekerheid.
Dat we niet weten, wat er komen zal.
We stellen ons kwetsbaar op en een doolhof van wegen,
maar niemand weet welke weg hij moet nemen.
Ook voor mij, brak die tijd eens aan.
Ik vertrok ooit eens op verlof, maar ik kwam niet meer terug.
Mijn geest daar gebleven, terwijl ik mezelf hier echt zag staan.
In mijn hoofd klopte niets meer,
alles ging verkeerd.
Van somber naar depressief,
wat ik heb mezelf bezeerd.
In het leven dat ons is gegeven,
maken wij dit soort dingen mee.
Een stukje beschadigd, dat is waar ik mee leef.
Maar overal is licht, ergens bloeit alles weer op.
De liefde die we krijgen, het helpt ons er door heen.
De liefde die ik krijg, voor alles wat ik geef.
Wanneer komt er nou een einde?
Dat was wat ik dacht, toen ik niets meer zag.
Al mijn zorgen beperkten het zicht dat ik had.
Besluiteloos, machteloos,
dat is hoe ik mij voelde toen,
maar ik koos
om te vechten voor mezelf.
Maar alleen kon ik het niet doen,
zo veel werk, zo veel gedoe.
Dat was wanneer ik besefte, hoe belangrijk familie kon zijn.
Wat ze voor me betekenden door wat ze deden voor mij.
Ze stonden dag en nacht klaar, om met me te praten.
Zij gaven mij zo veel steun al die jaren!
In het leven dat ons is gegeven,
maken wij dit soort dingen mee.
Een stukje beschadigd, dat is waar ik mee leef.
Maar overal is licht, ergens bloeit alles weer op.
De liefde die we krijgen, het helpt ons er door heen.
De liefde die ik krijg, voor alles wat ik geef.
Ik was er nog niet helemaal, maar bijna.
Soms weer een terugval, het voelde echt zo zwaar.
Maar ik kwam je tegen
en dat is het geweest.
In mijn ogen weer een vonkje, al die tijd gedoofd.
En geduld werd mij beloofd.
Altijd weer tranen in mijn ogen,
want nooit heb je gelogen.
Jij stond daar, armen uitgestrekt. Je zei:
Waarom zo onzeker? Omdat ik bang ben, dat je bedenkt.
Maar bang heb ik niet hoeven zijn, ook als is het soms best moeilijk voor je geweest.
Je hebt gekozen om pijn met me te delen,
lief voor mij, maar zwaar voor jezelf.
Zo veel steun heb je me gegeven,
Niet alleen maar praten, nee nog veel meer.
Je liet me lachen op de dagen,
dat ik dacht dat ik niet meer dieper kon.
Door jou ben ik me af gaan vragen,
waar gaat dit nou allemaal om?
|
