|
Ik vraag mij af..
Dan ineens weet je het. Zomaar komen er woorden in je op en weet je het.
Ze kriebelen je tong maar jij slikt ze in. Weer een besluit; je houdt het nog
even voor je. Misschien dat er iets veranderd, misschien dat je dit morgen
niet meer voelt, misschien is dit wel niet iets dat je hardop uit wil spreken.
Misschien, heel misschien ben je er wel bang voor. Je staat stil, kijkt
om. Wat gezien word, weten we niet. Ik kijk vooruit en mijn twijfel ebt weg.
Woorden komen aan, ik hoor het me al zeggen. Op dat moment weet ik het
heel zeker.
doet het er toe wat ik heb meegemaakt? Doet het er toe dat ik mijn slechte tijden gekend heb? Ik krijg te horen dat ik een spontane jongen ben, en soms heb ik nog de neiging om die mensen te vertellen dat ze het fout zien, dat het een masker is. Feit is dat het dat niet meer is. Ooit was het zo, inderdaad, maar ik ben veranderd, gegroeid. Ik bén een spontaan persoon, en ik lach veel en vaak. Hoeveel doet het er nog toe dat ik anders geweest ben? Maakt het een verschil?
Ik hecht er nog veel waarde aan, aan die periodes van pijn. Zij hebben mij gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Zo zie ik dat. Soms veracht ik die tijden, en veracht ik de gevoelens die daar bij hoorde. Soms ben ik deze tijden dankbaar voor wat zij mij uiteindelijk gegeven hebben. Dat ik achteraf pas kon zien dat ik eerst mijn bos plat moest branden voor het weer vruchtbaar zou worden, is niet gek. Ik zou gewoon graag advies willen krijgen. Is het belangrijk wat ik heb meegemaakt? Hoort het bij mijn verhaal over mij, en moet ik me schuldig voelen als ik blij ben? Hoe raar het ook mag klinken, soms gebeurd het ongemerkt.
Ik verras de mensen om mij heen steeds vaker. Verbaasd kijken ze dan op, waarna ik nonchalant terug kijk. Ik accepteer de aanwezigheid van deze persoon in de hoop dat anderen dit ook zullen doen.
Haha dank jullie wel! Ik heb mezelf weer een uitbeeldend gevoel gegeven
|
