Het krabbelaartje. Gedichten schrijven is voor mij een uitlaatklep een vorm van communiceren naar de buitenwereld toe zonder te moeten praten.
Over de dagdagelijkse dingen van wat ik zie, hoor, meemaak en meegemaakt heb, in het leven
Daarom druk ik mijn gedachtes en gevoelens uit in mijn gedichten zonder iemand anders lastig te vallen...
22-02-2009
Schrijvertjes...
Wij zijn allemaal schrijvertjes en geven ons zelfs bloot maar zijn geen achterblijvertjes want wij wanen ons immers groot.
Wij worden niet graag voor idioot verweten want dan slaan wij uit ons lood dan zal men ons zekers en vast vergeten en niet meer aan ons denken tot aan ons dood.
Ieder van ons heeft die kriebel meestal heel spontaan eerst een geweldig gegiechel daarna komt de traan ... Hilda 16/06/1999
Als het maanlicht schittert over het water glijden de zwanen vreedzaam voorbij. Vannacht hangt er romantiek in de lucht de wind is slechts een zwoele zucht.
Dus neem mijn hand en wandel met mij onder het glanzend licht. Van de volle maan je fluistert dan zoete woordjes en laat je gaan.
Laten wij eeuwige liefde zweren pure hartstocht en oprechte trouw. De volle maan is onze getuige mijn hart behoort alleen aan jou... Hilda 15/16/1998
Op de grote vraag waarom wordt het antwoord nooit gegeven bij de vragen over dood en leven is er geen daarom het leven is dragen het leven is gaan het leven is bestaan zonder al te veel te vragen het waarom wordt waartoe. Maar lieve God waartoe dan toch dit lot wij worden soms zo moe zonder antwoord te kunnen leven is de kunst van ons bestaan zonder antwoord verder te gaan waarom en waartoe in ons mens zijn verweven... Hilda 28/08/1993
Gevoelloos, doelloos immuun voor alles wat te maken heeft met het bewustzijn. Tijdloos en maar ook zinloos immuun voor alles wat te maken heeft met het leven geluk en ongeluk je merkt het beiden niet want alles is waardeloos en harteloos. Het geschifte van de vreemde en wrede wereld komt langzaam dichterbij en nadert je via je rug zodat het je keer op keer overvalt. Pijnloos en gewetenloos bijt het stukjes van je geest net zolang je uit mekaar valt als een prooi van de mensheid verslonden door je omgeving en door jezelf geïrriteerd laat je mateloos alles begaan. Machteloos en moedeloos grijp je naar je hart en voelt littekens die erop gekomen zijn wezenloos zak je in elkaar alsof je spieren krachteloos zijn. Meedogenloos word je ademloos meegesleurd radeloos kijk je om en emotieloos sluit je je bij hem aan gedachteloos... Hilda 06/05/1997
Zachtjes glijden mijn vingers over het toetsenbord letters vormen woorden en woorden worden hele zinnen. Meer en meer zinnen komen nu in het zicht samen vormen ze een nieuw gedicht.
Over vriendschap, rozengeur en mannenschijn of over de liefde, verdriet en hartepijn maar ook over schijn. De een leest het gedicht en de ander niet het is juist zoals een boodschap als je het goed beziet.
Voor de een kan een gedicht troostend zijn en de ander krijgt door het lezen verdriet of hartepijn. Voor de ander is het maar schijn dan krijg je een hoop verwijt en dat doet pijn
Maar de meeste tijd geeft het mij een goed gevoel als mijn woorden bereiken hun doel. Omdat ik het naar voor heb gebracht hoe ik mij eigenlijk voel en je begrijpt wat ik bedoel... Hilda 07/01/1999
De voorbode van de lente. Een zonnestraal komt tevoorschijn zou dat het teken van een nieuwe lente zijn. De sneeuw is reeds lang verdwenen en de wind is uitgeraasd. Ook de koude is gebroken hier en daar zijn al krokussen ontloken. Op de struiken staan reeds nieuwe botten het prille begin van een nieuw bladerdak. Nog even en de lente is weer in het land. Bomen staan dan volop in de bloei ook het gras wordt dan weer terug groen. De paardenbloemen steken ook hun kopje op. Veulens staan dan te springen de eerste lammetjes verschijnen. Vogels beginnen te fluiten en vliegen in het rond met nestmateriaal om een nieuw nestje te bouwen. Ook de zwaluwen zijn in aantocht. Alle winter ga nu maar heel snel hier vandaan, gij hebt dit jaar uw best gedaan. Wij verwachten u terug op het einde van dit jaar... Hilda 06/02/2009
Hebt gij ook het gevoel dat je op de verkeerde plaats geboren bent. Het gevoel dat uw ouders u als kind liever kwijt dan rijk waren. En het gevoel dat ze u aanschouwde als een grote lastpak. Het gevoel dat je als kind werd vernederd met allerhande gore scheldnamen. Het gevoel dat die woorden nu nog altijd naklinken in de oren. Het gevoel dat je als kind veel te verduren kreeg teveel voor een normaal kinderleven. Het gevoel dat uw broers en zussen u nu mijden alsof je bent besmet. Het gevoel dat nu de aangehuwde roddelen over u. Het gevoel dat ook zij u willen afscheiden van de rest. Het gevoel dat je tijdens de familie gebeurtenissen overbodig bent. Hebt gij ook dat gevoel dat je nu geen gevoelens meer hebt tegenover uw familie. Hebt gij ook dat gevoel? Awel dat is wat ik bedoel! zo'n gevoel ik op dit moment... Hilda 04/02/2009
Het leven is als een kind soms vrolijk en soms in een diep dal het leven gaat door of je het wilt of niet maar toch zal het stoppen in het groot geschied en opgeven nee dat zal ik zeker niet.
Mijn ouders en oudere broers wilde mij niet ik werd gepest en mishandeld als meisje werd ik niet door hun niet aanvaard dikwijls werd er mij gezegd 'gij was er beter niet'. toen ik als 7 jarig kind uit het gezin werd weggehaald en bij wild vreemden mensen geplaats was ik zo vol angst om hetgeen wat er nog komen zou maar opgeven nee dat zal ik zeker niet.
Want mijn jong leventje was al van meer pijn en verdriet dan spelen met vriendjes en genieten van mijn kind zijn en dat vergeet je uw leven lang niet. Soms denk ik er nog aan wat ze mij hebben aangedaan. Maar mijn ouders zijn nu reeds jaren dood en met mijn broers heb zelden of geen contact maar zal mij nu niet meer laten doen maar opgeven nee dat zal ik zeker niet.
Het leven is als de wind je weet niet wat er komen zal het leven is als een kind. Soms vrolijk en soms in een diep dal het leven gaat door of je het wilt of niet. Maar toch zal het stoppen in het groot geschied maar opgeven nee dat zal ik zeker niet... Hilda 25/09/1995
Waarom mocht ik geen kind zijn dat zorgeloos zonder verdriet of pijn bloemen plukt in een groene wei om een bloemenkrans te weven van korenbloemen en vergeet-mij-nietjes zonder van iets of iemand bang te moeten zijn.
Waarom mocht ik nooit mijn gevoelens uiten of als een kwajongen leren fluiten mijn verdrietjes en mijn pijn laten zien en boos zijn op dingen wat ik niet graag had of deed nu hebt ik schrik om daar mee om te gaan.
Waarom wilde men mij geen liefde geven zodat ook ik liefdevol verder kon gaan in het leven maar neen ik moest die lange weg maar alleen verder gaan zonder dat er iemand naast mij wilde staan.
Waarom moest ik uit het gezin wijken was ik soms teveel een afscheid, knuffel of zoen was teveel voor mij en dit deed mijn kinderhartje pijn het enigste wat ik kreeg was een scheldwoord of twee van toen die dag ging het kindzijn voorgoed aan mij voorbij.
Waarom kan ik dit allemaal niet verstaan dat sommige ouders zo met hun kinderen kunnen omgaan ik wil het wel begrijpen maar mijn verstand is te klein en dat allemaal bezorgt mij veel verdriet en pijn.
Waarom moet ik na zovele jaren daar nog aan denken en ik kan nog altijd niet geloven dat sommige ouders aan hun bloedeigen kinderen geen aandacht en liefde willen schenken of zijn ze soms niet uit liefde voor mekaar gemaakt dit is echt iets wat ik maar niet snappen kan... Hilda 27/09/1999
Mijn dagboekje het is maar iets klein. en daar staat namelijk in geschreven mijn kleinste geheimpjes maar ook mijn grootste geheim. De verhalen en gebeurtenissen uit mijn leven. over mijn lichte maar ook mijn donkere dagen die ik verder alleen zal moeten dragen en niemand die ze weten mag. En ze ook niet te lezen krijgt daarom plaats ik ze hier ook niet. De gebeurtenissen die onuitwisbaar zijn staan voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. En dat allemaal is alleen mijn geheim... Hilda 15/08/1985
Als ik ontwaak en al mijn dromen zijn weggeëbd in de duister van de nacht. Als ik mijn zorgelijke gedachtes stuk voor stuk heb overdracht zorgt de morgen weer voor een helder beeld.
Vaak lijken uitzichtloze dingen die zich toch weten een baan te vinden naar de richting en bestemming naar waar en hoe die ook mag zijn.
Langzaam worden grote zorgen klein en achteraf besef je dan. Dat zelfs slapeloze nachten waar je niets mee kan. Uiteindelijk niet voor niets zijn geweest... Hilda 25/08/2000
Dromen van een kind vervlogen met de wind verhalend hun avontuur hun stralende ogen zonder vuur gedoofd door een ongelijke strijd verdriet en boosheid strijden om recht in een eindeloos gevecht dat niet is te overwinnen een stortvloed van zinnen ' Waarom' is het laatste woord... Hilda14/06/2002
Een grote leegte en wat herinneringen is al wat er nu nog over is. Waar ben je nu vraag ik mij nog dikwijls af. Ik voel nog de liefde die gij mij toen gaf. Jou te kennen vond ik zo heerlijk fijn. Ik zal je missen je los laten dat doet zo pijn. Je hebt voor altijd Een plaats in mijn hart...
Het ga je goed daar in het land zonder adem... Hilda 05/10/1996
Te dikwijls beginnen wij te wenen over vrienden die zijn verdwenen. Hebben wij soms niet geleerd om te zeggen "het spijt mij" ik was totaal verkeerd.
Te dikwijls lijkt het of wij de mensen willen kwetsen om wie wij toch het meeste geven. En dan doen wij domme dingen en vernielen hen die ons met liefde en vriendschap omringen.
Veel te dikwijls laten wij door domme dingen zonder belang onze geest besmetten. Dan is het meest te laat om de schade te herstellen.
Let er op om die mensen te laten weten dat gij hen nog lang niet zijt vergeten. Zeg dit nu morgen is het misschien te laat gedenk dat u leven heel snel voorbijgaat.
Probeer alles te waarderen door kleine dingen een grotere waarden te geven. En wees dankbaar voor al die dingen en de mooie herinneringen die je in het leven hebt gekregen... Hilda 02/01/2001
Toen ging jij van mij heen en liet mij alleen. Waarom deden ze ons dat aan ik hadt toch niets misdaan. Waarom mochten wij toen niet meer samen zijn al wat er over bleef was die hevige pijn. Mijn eenzaamheid was toen groot want na dat ongeval kwam de dood. Al ben ik nog in leven om niets kan ik nog geven. Ik zou willen weten waar jij nu bent en wil ook weten of je daar gelukkig zijt. Er waren nog zovele dingen die ik je wilde vragen maar het blijft maar bij herinneringen en ik wil niet dat die vervagen. Jij gaf mij de beste tijd van mijn leven iets wat niemand anders mij zal kunnen geven. Ik blijf van je houden voor altijd al ben ik je voor eeuwig kwijt. En ik die dacht, voor altijd samen te blijven... Hilda 14/01/1990
Schitterende ster aan de lucht
weg ging jij alsof jij was op de vlucht.
Elke avond kijk ik naar die ene ster
hij staat hoog en mijlen ver.
Ergens tussen de zon en maan
blijft hij schitterend staan.
Kon ik jou bovendien
nog een seconde terug zien.
Ik doe mijn ogen dicht
en zie ik in mijn dromen jou gezicht.
Dan voel ik een traan
langs mijn wangen gaan.
Er komt er een glimlach op mijn gelaat
en denk dan dat je naast mij staat.
Voor aleer ik mijn nestje opmaak.
weet ik, dat jij over mij waak.
05/02/1990
Ik ben Vanloffelt Hilde
Ik ben een vrouw en woon in In a little house with a garden (Belgie) en mijn beroep is staatsbediende.
Ik ben geboren op 11/12/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Pc & muziek .
Ben geboren Limburger.
en woon na 9 jaar terug in Limburg namelijk de oudste stad van Belgiê te Tongeren waar wij een huis hebben gekocht...
Ik ben Vanloffelt Hilde
