Woorden gericht aan de oprichtster van Stichting Vangnet

“Het leven is alsof een koning je met een bepaalde opdracht naar een land stuurt. Je gaat en doet honderden dingen, maar als je niet datgene zou doen wat jou werd gevraagd, dan is het alsof je helemaal niets zou hebben gedaan. 

Aan de vrouw die haar opdracht begrepen heeft. Aan de vrouw die de weg die voor haar lag zag, en begreep dat haar een tocht vol moeilijkheden wachtte. Aan de vrouw die de moeilijkheden niet wilde bagatelliseren, maar ze aan de kaak stelde en zorgde dat ze zichtbaar werden. 

Aan de vrouw die de eenzamen minder eenzaam maakte, die mensen die hongerden naar gerechtigheid te eten gaf. Die de onderdrukte zich even slecht liet voelen als de onderdrukten. 

Aan de vrouw die steeds zorgt dat haar deuren open staan, haar handen bezig zijn en haar voeten in beweging. Aan de vrouw die de verpersoonlijking is van de verzen van een Perzische dichter; Haafeez toen hij zei: “Geen zevenduizend jaar vreugde kan zeven dagen van onderdrukking rechtvaardigen.”                                  

Aan de vrouw die hier vanavond is; moge zij ieder van ons zijn. Moge haar voorbeeld zich vermenigvuldigen. Moge zij nog vele zware dagen voor zich hebben, zodat ze haar werk kan voltooien. Zodat volgende generaties onrecht alleen nog zullen kennen uit woordenboeken en niet langer in hun levens ervaren. Moge haar tocht een eenzame tocht zijn, omdat haar tempo het tempo van verandering is. Een verandering; echte verandering kost tijd; kost tijd; heel veel tijd.