Laten we het eerst hebben over de vrouwenemancipatie, het feminisme. Waar de vrouwen in de negentiende- en twintigste eeuw ‘vochten’ voor hun recht, kenden de Islamitische vrouwen 1400 jaar geleden het recht. Waar de vrouwen in de westerse wereld, waaronder Nederland, begin twintigste eeuw voor het eerst kiesrecht kregen, hadden de vrouwen binnen de Islam het kiesrecht al 1400 jaar geleden verkregen. En zo kunnen we een hele opsomming noemen van de rechten die de vrouwen al 1400 jaar hebben terwijl in de westerse wereld deze net een eeuw bestaan.

De onwetenden, de mensen die geen of niet genoeg kennis van de Islam hebben, zeggen dat er in de Qoraan staat dat de man twee keer zoveel waard is dan de vrouw. Dit concluderen zij uit het feit dat de man het dubbele van de erfenis krijgt dan de vrouw. Ik zeg eerlijk, de man krijgt inderdaad meer. Maar de reden waarom is slechts een wijsheid die geen enkele mens kan bedenken. Dus waarom krijgt de man meer? Omdat de man voor zijn vrouw, kinderen en moeder-wanneer deze oud is- moet zorgen. De vrouw daarentegen, die hoeft haar geld niet te verspillen aan het verzorgen van de kinderen. Dus met andere woorden, de mannen hebben de lasten en krijgen daarom meer erfenis en de vrouwen mogen de erfenis voor zichzelf houden. Oftewel, de vrouw krijgt in principe meer geld. Wat een wijsheid.

Men ziet de hijaab, de kleding die een moslima hoort te dragen waarbij zowel het haar als het lichaam bedekt is, als een onderdrukking. Waarom(?) vraag ik me dan altijd af? Ik voel me niet onderdrukt(?). Elk ander moslimvrouw die de hijaab draagt voelt zich ook niet onderdrukt. Het is een vrijheid om niet zoals de gehele samenleving je haar te laten zien. Het is een bevrijding dat ik ervoor kies om mijn lichaam te bedekken. Wij kiezen er zelf voor om ons te bedekken omdat onze Heer dat wil. Wij kiezen er zelf voor om de hijaab te dragen. We laten ons er niet toe dwingen door onze vaders, broers, -voor de getrouwde dames-de man. Is vrijheid om te doen wat je wil als vrouwzijnde geen emancipatie? ‘Baas in eigen buik’ zeiden ze in de jaren zestig, wij zeggen baas over eigen lichaam.

Wat ik onder vrouwenonderdrukking versta, is het doen en laten wat de maatschappij van je vraagt of beter gezegd: van je verlangt. De maatschappij waar wij in leven in Nederland, verwacht van de vrouw dat zij zich aantrekkelijk kleedt waarbij haar rondingen en haar haar te zien zijn. Er wordt van de vrouw verwacht dat zij een shirt draagt met een diepe hals, dat zij hoge hakken draagt om sierlijk te lopen. Dat zij make-up draagt om er aantrekkelijker uit te zien. Doet ze dit niet, dan hoort ze er niet bij. Als moslima zijnde, hoor je er niet bij. Want de maatschappij walgt ervan dat zij het haar en de rondingen van de moslima’s onder die lange gewaden niet kunnen zien. Zij walgen ervan dat ze er niet aantrekkelijk bij loopt. Zij walgen er het meest van, dat wij ons bevrijdt voelen door onze bedekking.