Verhaal van Natasja Chiafele
Het verhaal van een bekeerde
Mijn verhaal begint eigenlijk al van bij mijn geboorte. Want ik kom uit
een gezin met Jehova's getuigen.Jaren had ik dat ook aanvaard...gewoon
omdat ik niets anders kende of beter wist.Tot ik op mijn 18 het huis
verliet en mijn eigen weg opging. Ik verhuisde naar Amsterdam en al snel
liet ik mijn geloof in god achter me en dacht nu eindelijk vrijheid te hebben gevonden. Jaren gingen er voorbij, ik leefde het leven van zovele...uitgaan,plezier,werken,vrienden. Leven van dag tot dag en niet denken aan de dag van morgen.
Op mijn 27ste werd ik zwanger. Het mooiste wat je als vrouw kunt
voelen. Maar het zette mij wel aan het denken...ik had nu een
verantwoordelijkheid over een klein wezentje, ik moest verder gaan
denken dan enkel aan de dag van vandaag,want vanaf nu is er ook een
morgen en overmorgen. Wat als ik er niet meer ben,wat gebeurd er dan met
mijn kind...wat gebeurd er met mezelf?? Zoveel vragen,maar vond geen
antwoord.Ik besloot om Nederland te verlaten en terug te gaan wonen in
Belgie. Dicht bij familie zijn, dat zou me wel helpen met mijn
antwoorden die allemaal toekomstgericht waren. En ook voor mijn
ongeboren kind zou het beter zijn om op te groeien met familie rond
hem.Datzelfde jaar ben ik bevallen van een gezonde zoon. Apetrots was ik
op dat heerlijk kleine mannetje. Maar de zin van verantwoordelijkheid
overviel me ook diezelfde dag nog meer.Dus ben ik meteen gaan zoeken
naar antwoorden op mijn vragen. Doordat ik uit een gezin kwam met
Jehova's getuigen begon ik daar. Ik leerde veel bij over de bijbel, al
was ik er jaren mee opgevoed, alles wat ik nu las begreep ik meer. Maar
er klopte zoveel niet. Dat er een God was, twijfelde ik zelfs niet over.
Maar wie is deze God, wat wil hij van ons..wat wil hij van mij?? Ik
sloeg een andere weg in...begon andere geloven te onderzoeken,maar vond
zoveel tegenstrijdigheden. Nee, geen antwoorden op mijn vragen....ik
geraakte zelfs meer in de war.Ondertussen gebeurde er veel in mijn
leven. Vlak na de geboorte van mijn kind werd ik een alleenstaande mama,
het geloof waar ik in opgegroeit was zag me als een ongelovige en als
ik geen berouw zou hebben van mijn zonden,dan zou ik uitgesloten worden.
De inhoud daarvan is dat ik geen contact mag hebben met wie dan ook die
een Jehova's getuige is. Wat dus wil zeggen...ook bijna niemand van
mijn familie meer,zelfs mijn eigen moeder niet meer. Maar ik geloofde er
niet in, ik kon toch niet hypocriet er tussen gaan zitten,gewoon om de
vrede te bewaren? Wie zou ik dan voorliegen?? Nee, dat kon ik niet
opbrengen. Maar leven in een omgeving waar mensen mij zouden negeren was
heel moeilijk. Dus ik besloot om samen met mijn kind te gaan verhuizen
naar een plaats waar we niet iedere dag geconfronteerd zouden worden met
wie we waren.
De eerste maanden in Antwerpen waren een hele
aanpassing. We waren met zn tweetjes alleen,maar we sloegen er ons
doorheen. Ik leerde iemand kennen. Een jongen van Marokkaanse afkomst.
Ik voelde mij zeer op mijn gemak bij die persoon. Na jaren werd ik nog
eens verliefd en leerde ik weer vertrouwen te hebben in mensen. Al gauw
begon ik met hem te praten over mijn zoektocht. En hij kwam met
antwoorden waarvan ik dacht...EUH,hallooooo...dat zeg je maar!!! De
Moslims kunnen echt niet zo zijn en denken!!! Ik zag teveel gelijkenisen
met de bijbel. Dat kon toch niet??Nee, ik wilde er zelfs niets over
horen. Mijn beeld over de Islam was echt veel te negatief om me er zelfs
maar voor open te stellen.Ondertussen waren zijn ouders te weten
gekomen dat hij iets had met een 'niet marokkaans meisje'. Dus hadden we
beide besloten om de vrede te bewaren in zijn gezin,dat we beter konden
stoppen. Ik was boos,verdrietig. Ik snapte niet waarom zijn ouders zo
dachten.Dus ondanks mijn voornemen om niet te gaan zoeken in de Islam
deed ik het wel, ik wilde weten waarom zijn ouders zo reageerde. Maar ik
merkte al snel dat hun beslissing cultureel gebonden was en niets te
maken had met het geloof. Maar ik ontdekte nog zoveel meer...ik ontdekte
liefde...puurheid...waarheid. Ik ontdekte antwoorden op mijn vragen!!
Het kon toch niet dat de persoon die altijd dacht dat moslimas
onderdrukt waren,net ging inzien dat enkel zij vrijheid
hadden...vrijheid die ik nooit heb gehad. Ik was gebonden aan wat de
maatschappij van mij verlangde. Meer en meer begon ik kennis op te
doen..ik wilde meer en meer weten.
Via een beheerder van een
groep op het internet ben ik in contact gekomen met zusters uit mijn
omgeving. Ik ontmoette hun,leerde nog meer bij en begon mee naar de
Moskee te gaan. Het werd me duidelijk...dit is het..de waarheid waar ik
naar opzoek was. Een antwoord op iedere vraag die ik had!! Zelfs mijn
kind reageerde hier enorm goed op en aanvaarde de veranderingen die in
ons leven plaats vonden alsof het de normaalste zaak was.Dus mijn
volgende stap voelde aan als 1 van de meest natuurlijke stappen om te
doen. Een moslima worden.Mijn Shahada was het mooiste en meest bewuste
moment dat ik heb kunnen meemaken. Ik was wie ik moest zijn...Met trots
kan ik nu zeggen,ik ben een moslima. Ik dank Allah dat hij mijn ogen
heeft doen openen.En al heb ik niet het makkelijkste pad gekozen om te
volgen...het is de juiste!!ALHAMDULILLAH!!
|
Ik ben karima, en gebruik soms ook wel de schuilnaam umm saalih.
