Verdriet...
Als je de tranen in je ogen voelt branden,
Maar je wilt niet dat ze voor de voeten van een ander belanden...
Je wilt niet dat ze het zien; de pijn en het verdriet.
Want je weet; troosten zullen ze je toch niet.
Ik hou me groot want niemand zegt dat 't oke is om klein te zijn.
Om het soms gewoon even bloot te geven al die pijn,
Gewoon even uit kunnen huilen,
Maar niemand geeft me een warm plekje om even in weg te schuilen.
Niemand slaat ooit een arm om mij heen
En als ze het al doen verwijderen ze hem ook weer meteen.
Bovendien voel ik dat het zonodig moet,
Niemand die het ooit eens uit liefde en genegenheid doet.
En als iemand het wel doet, dan doet het pijn,
Omdat het vreemd is dat er opeens mensen voor je zijn.
Dan kan je de woorden niet meer vinden en voel je je naar,
En die tranen achter je ogen blijven nog steeds daar.
Al die verborgen pijn die mij verscheurt,
Een schrijnend verdriet wat maar zeurt en zeurt,
Een plek kan ik het niet geven en erover praten al helemaal niet.
Niemand mag het zien, maar wanneer ik het wel wil, zien ze het evengoed niet.
Ik voel me gewoon zo rot en alleen,
Nooit had ik mensen die er voor mij waren om mij heen.
En nog steeds zijn ze heel ver bij mij vandaan.
Leer ik ooit de pijn, het verdriet en de tranen te laten gaan?
Kan ik het ooit loslaten al deze pijn en dit verdriet?
Zal er ooit iemand zijn die het meteen aan me ziet?
Zal ik ooit leren om niet bang te zijn voor iemand die om me geeft?
En om te praten over alles en te genieten van alles wat leeft?...
Verdriet hebben ze gezien...
Verdriet hebben ze gezien in de ander haar ogen,
al hebben haar woorden er vaak om gelogen.
Lijden was zichtbaar in uiterlijk en gedrag,
het was heus wel aanwezig achter die vrolijke lach.
alleen wie wou het zien en zichzelf in haar plaats inleven?
en haar onvoorwaardelijk liefde en steun gaan geven?
Ze luisteren even maar doen er niks mee,
hun leven gaat door; ze zijn wel tevree.
Soms word ik benauwd; wie is het die echt van me houdt?
dan zit mijn adem klem... zei ze met trillende stem.
Tranen rollen weer over mijn wangen,
ieder heeft z'n leven; z'n eigen belangen,
Het leven gaat door; de tijd gaat voorbij,
ieder los van elkaar; slechts een paar zij aan zij,
Hand in hand; in elkaars armen beland
door het lot van verdriet naar elkaar toegedreven
en kijk wat we vinden;wat we beleven
Samen delen is jezelf daarmee helen.
Wat een eer en geluk om met jou te kunnen zijn
Jij die ondanks je ziekte en je pijn,
of juist daardoor onze lerares kan zijn,
omdat jij door dingen heen gaat waar wij niet eens aan denken,
of sommigen van ons geen eens aandacht aan durven schenken.
Door de vensters van je ziel durven kijken
want dan zou er voor hun gaan blijken
Dat er zoveel meer is dan waar zij aan denken
hun tijd aan verspillen; hun aandacht aan schenken...
Warm-geborgen...
Soms moet je zomaar huilen,
dan voel je zoveel pijn,
dan wil je even schuilen,
en warm-geborgen zijn.
Ik voel me eindelijk thuis..
Er is me een plaats aangeboden welke lange tijd niet in mijn leven aanwezig was
Een plaats waar ik mezelf kan zijn, waar ik kan huilen, waar ik kan janken,
waar ik mijn tranen de vrije loop kan laten, zonder me ervoor te schamen.
Waar ik me laat omhelzen, wegzinken in iemands warme armen...
diepkijkend in haar zachte ogen, ook vol met tranen om mij...
Er is me een plaats aangeboden, waar ik mag aaien en geaaid kan worden.
Aanraking na aanraking, liefkozend, er helemaal van genietend.
Zacht, warm en zoet net als de geurende Marokkaanse thee
zonder in verdediging te komen, zonder uit mijn balans te raken, zonder weg te lopen.
Ik heb een thuis gevonden waar ik jaren en jaren naar heb gezocht.
Ik zocht zonder een met een brandende kaarslichtje erin te vinden,
maar nu heb ik een thuis gevonden, een die mijn taal beheerst, die mijn gevoelens beheerst...
Mij in mijn waarde laat, zonder me om te buigen, te veranderen, te breken...
Oh, mijn bloedband waarom is het jullie niet gelukt om mij die plaats te geven?
Waarom hebben jullie me niet geleerd om lief te hebben in dit leven?
Waarom is mijn hart al op een jonge leeftijd weggedreven, verdronken, weggezonken?
Ik heb liefde gekregen van een bloem, geproefd... ben er verslaafd aangeraakt...
kan er niet meer zonder, heerlijk om haar arm om me heen te hebben!
Om zachte woorden te horen in mijn oren net als een ware bries.
'Jij bent mooi zoals jij bent, jij bent lief hoe je glimlacht, ik hou van je om wie je bent'.
Wat heerkijk om een thuis te hebben zonder veroordeling, zonder beoordeling..
Datgene wat pijn doet, wat verdriet doet, zo erg dat het me martelt en verstikt...
Dat alles kan je wel dragen als je maar liefde krijgt,
Van eerlijke meiden die keihard werken om het naar je zin te maken.
Je kan alles dragen als je maar een thuis hebt waar je jezelf kan zijn.
En waar je je opgevangen laat worden in iemands armen.
Waar je wel bereid moet zijn je masker af te zetten en bloot te lopen met je gevoelens.
om die diepste wonden te kunnen genezen,
de wonden die je hebt dichtgedaan zonder dat ze genezen waren.
Je moet je masker af doen om je oude wonden tijd te geven om opnieuw te genezen.
op hun eigen tempo,
Je kan alles dragen in dit leven als je je hart maar open doet en liefde wil ontvangen.
van lieve mensen die er klaar voor staan om je die liefde te geven warm als de zon.
Ben je er klaar voor om opgevangen te worden met zachte woorden en liefkozende handen?
Ben je er klaar voor om liefde te proeven, helder als water, warm als een mantel?
We hebben een thuis voor je gemaakt, zoals je hart het wil, met warme kleuren, met warme geuren!
Het is nu aan jou om die binnen te treden.
Zonder masker, zonder angst, zonder eenzaamheid.
Er is me een plaats aangeboden dat voor lange tijd niet in mijn leven aanwezig was.
|
Ik ben karima, en gebruik soms ook wel de schuilnaam umm saalih.
