Sander werd Zubair
Ik begon met een nieuwe studie op en nieuwe school, na een paar
weken voelde ik me thuis. Op een dag net voor het weekend zag ik een
leerling en hij droeg al zijn boeken. En ik vroeg mezelf af, ''soubhanAllah
waarom zal iemand al zijn boeken mee nemen naar huis op een vrijdag
terwijl men een schoolkluis heeft? Hij zal vast wel een nerd zijn''
Ik had haast en wilde graag het vrijdagspreek en gebed meemaken, dus
liep ik snel door.
Toen ik het schoolplein afliep zag ik een paar jongens naar hem toe
rennen en ze duwden hem omver, hij viel om en zijn boeken lagen overal
op de grond en zijn bril vloog in de lucht en lande in het gras.
Ik liep snel terug om de jongen te helpen, de jongens om hem heen
waren snel weer weg. Ik hielp de jongen opstaan en zag een droevige
blik in zijn ogen, en ik zag een traan in zijn oog.
Ik zei, ''Deze jongens die jou hebben geduwd hebben echt geen leven.''
De jongen keek me aan en zei, ''Dank je wel'' met een grote glimlach op
zijn gezicht. Het was een zeer dankbare glimlach die ik nog nooit eerder
had gezien.
Ik stelde mezelf voor, en hij zei, ''Ik heet Sander.''
Ik hielp Sander mee met zijn boeken, en vroeg hem waar hij woonde, en
SubhanAllah wat bleek hij woonde bij mij in de buurt.
Ik vertelde hem dat ik onderweg was naar de moskee voordat dit
allemaal gebeurde. Hij wilde graag mee dus liepen we samen naar de moskee.
Hij durfde niet naar binnen en bleef dus in de gang staan.
Onderweg naar zijn huis vroeg Sander wat er allemaal verteld werd, dus
legde ik hem uit wat de Imam in zijn preek had gezegd.
Toen Sander dichtbij huis was gaf ik hem mijn telefoon nummer en vroeg
hem of hij in het weekend tijd had om te gaan voetballen met vrienden van mij.
Hij zei, ''Ja, maar ik kan niet zo goed voetballen.''
Mijn vrienden accepteerden hem en lieten hem mee voetballen.
Sander had wel veel vragen, nog steeds over de vrijdagspreek. En ik kon
sommige dingen niet goed uitleggen.
Ik had hem verteld waar je islam boeken kan kopen.
Weekend ging weer zo als gewoonlijk snel voorbij en het was alweer
maandag ochtend, en daar zag ik Sander weer met een enorme stapel
schoolboeken. Ik zei tegen hem, ''Hee Sander! Jij krijgt echt last van je
rug als je elke dag zoveel schoolboeken meeneemt!'' hij glimlachte en
gaf me de helft van de stapel boeken.
Na vele maanden, werden Sander en ik goede vrienden.
Ik was bij de heel emotionele dag dat Sander de Shahada
(Geloofsgetuigenis) ging doen. Sander had zich verdiept in de islam en
kreeg een enorm zelfvertrouwen en hij zei zelf, ''ik heb nu het gevoel dat
mijn ziel rust heeft.''
Na het behalen van onze schooldiploma was het onze plan om samen
naar Medinah Universiteit te gaan om te studeren.
We schreven beide een brief en melden ons aan.
Kort daarna werd Sander aangenomen, ik kreeg al te horen dat hij meer
kans had om aangenomen te worden omdat ze liever een niet Arabische
afkomst hebben om zo beter de Dawah te verrichten.
Ik was ontzettend blij voor hem.
We hielden contact via mail en hij stuurde vaak een brief, hij hield me op
de hoogte van de ontwikkelingen en stuurde vaak de aantekeningen
van de lezingen die hij meegemaakt.
Sander had zijn naam veranderd in Zubair.
Na een jaar kreeg ik ook een uitnodiging van de universiteit van madinah.
Toen ik Sander zag herkende ik hem niet, een volle baard een glimlach
een zelfverzekerde uitstraling Subhana' Allaah wat kan een mens
veranderen. Sander steunde mij enorm, gaf me tips hoe ik het beste te
werk moest gaan voor de tentamens. Op een dag kwam de Sheikh
binnen en zag koekjes op de tafel van Zubair.
En iedereen was Zubair aan het omhelzen.
De Sheikh vroeg wat er aan de hand was.eenn van de leerlingen zei, dat
Zubayr een brief heeft ontvangen uit zijn geboorte land dat zijn ouders
de Shahada hebben gedaan. De Sheikh ging hem omhelzen en gaf
meteen een Masha' Allah mooie lezing. Dat waren pas mooie dagen.
Maar de mooiste dag was dat we onze Usool ul-Fiqh diploma hadden
gehaald en dat iedere leerling een soort lezing toespraak moest houden
En die van Zubair was gewoon te emotioneel voor mij, In het zuiver
klassiek Arabisch vertelde hij zijn levensverhaal, en toen kwam hij bij
een stuk in zijn leven waar ik ook in speelde,
Hij reciteerde een Ayah van Surah Az-Zalzalah
''Wie ter grootte van een atoom goed deed, zal dit aanschouwen.''
Toen zei hij iets ongelofelijks wat ik nog nooit gehoord had van hem,
''De dag dat ik mijn vriend was tegengekomen, was de dag dat ik
zelfmoord wilde plegen. Ik had al mijn schoolboeken uit mijn kluis
gehaald, zodat ik mijn moeder niet tot last zou zijn. Want anders moest
zij de schoolboeken uit mijn kluisje halen. Die dag redde een vriendelijk
gebaar mij van het helle vuur, onderschat broederschap niet''
Zubair eindigde met tranen in zijn ogen deze toespraak met de woorden,
''Subhanaka Allahumina wa bihamdika ash hadu an la ilaha illa ant. Istaghfiruka wa atubu ilaiyk''
|
Ik ben karima, en gebruik soms ook wel de schuilnaam umm saalih.
