Gedoemd
vertwijfeld in schaduw zijde overpeins ik mijn geleden tijd verafschuw rimpels mijner handen wring ik mij in de stroming van weleer echter opgenomen word ik niet meer
geslonken is mijn gulle minne tijd doch gesmoord dendert deze voort ongezien over de amoureuze vlakte verteert het mij en heeft mij stil vermoord
nimmer kan en zal ik aanvaarden die langzaam vervagende horizon vervagende opkomst mijn verleden zo wars vergrendel ik nu het heden
Ivan Grud
|