Indonesië Burubudur part 9

Na zijn nachtelijk avontuurtj, stond zij iedere ochtend voor het hek van de oprit te wachten op haar verloofde.
De gast had het niet meer, zij legde volledig beslag op hem, die het voorval als een eenmalig iets beschouwde.
Hij begon iedere ochtend te zweten als hij haar voor het hek zag staan, om dan toch maar weer naar haar toe te gaan, om later samen de dag door te brengen. Balen als een stekker zoals hij het zelf noemde.
Hij had Peter om raad gevraagd, die onmiddellijk zijn kans schoon zag. Hij had de jongeman gevraagd of deze koffie gedronken had tijden zijn bezoek aan de ouders van het meisje. Toen de man dat beaamde, had Peter onmiddellijk naar zijn hoofd gegrepen, en met een pijnlijk vertrokken gezicht geroepen fout, fout. En met een serieuze stem, ik regel wel wat. Hier moet Guna Guna, de Blackmagic van Indonesië, toegepast worden, wil je er ooit nog van af komen.

Nu wilde het geval dat er bij Peter een militair in de straat woonde, die veel aanzien had, vanwege zijn niet altijd even orthodoxe optreden. Zo liet hij gestolen auto’s vanuit Jakarta bij hem thuis bezorgen. Een goede handel daar niemand dat durfde te veroordelen, en hij uiteraard een pistool had.
Peter had het een keer meegemaakt dat er een auto bij de militair werd afgeleverd, gevolgd door de politie die de dieven vanaf Jakarta achterna gezeten had. Als u nu denkt dat de man daar problemen mee had, mis.
Er werd juist afgerekend toen de politie een inval deed. En wat was de reactie van de militair ten opzichte van de dieven, waar hij toch al meerdere auto’s van had afgenomen, hij sloeg hen beide met de kolf van zijn revolver een kaakbreuk.
En brulde: 'stelletje bandieten, mij een gestolen auto proberen te verkopen'. Daarmede was de kous af, de dieven werden ingerekend, geen eerste verzorging of zo, nee nog een paar hengsten er over heen, en met bloed en al in het busje gesmeten.
De handen werden geschud met de militair, en hij werd bedankt voor de medewerking. Dit stuk onverlaat was ook nog getrouwd, met een zoniet nog groter stuk ellende.
Zij had zich van inkomsten voorzien door gebruik te maken van de reputatie van haar echtgenoot; zij perste geld af van de hoertjes af die werkzaam waren in een nachtclub nabij de tolweg.
Maar, zo moest Peter beamen, tegenover hem waren zij zeer behulpzaam en vriendelijk met een zeer grote dosis humor.
Peter was ook min of meer gedwongen met hen om te gaan, al was het alleen maar om de corruptie waar hij dagelijks mee te maken had, enigszins de kop in te drukken.
Als men als blanke Europeaan in Indonesië woont, werk of wat dan ook, men weet je te vinden, en alles, letterlijk alles kost je dan geld. Zelfs de postbode, zoal die er al was, meestal kwam de R.T of R.W de post bezorgen.
Deze mensen moet u zien als blokhoofden in de kampung. Alles maar dan ook alles wordt gecontroleerd. Vrijheid van meningsuiting is nog steeds heel gevaarlijk, en men is algauw een communist. Alles wordt genoteerd, en doorgebriefd, van R.W naar R.T van deze naar de Lura, de burgemeester van de kampung, en dan komt het bij de Wilaya terecht de controlerende Staatspolitie, deze rapporteert het dan weer aan het District Kabupaten het controlerende orgaan van de provincie, en deze geeft dan weer opdracht gaf aan het leger, dat bij elke plaats sterk vertegenwoordigd is, om in te grijpen. En zo werden ook de verkiezingen geregeld, en werd de partij van Kolkar die de President vertegenwoordigde altijd weer winnaar. Opstandige of tegendraadse nieuwe groeperingen werden tijdens de voorverkiezingen de kop in gedrukt, en men wist aldus precies waar zij moesten zijn om hen te vinden. Ook gebeurde het wel dat de leiders van een dergelijk nieuwe politieke stroming voorgoed en altijd verdwenen, het bos was groot genoeg.

Een ieder heeft eigenlijk angst, en om dat te voorkomen praat men niet over ongenoegen. Het systeem heeft wel het nimmer aflatend corrupte regiem van de Soeharto’s met zijn vette Generaals in de hand gewerkt, en nog.

Maar zoals gezegd deze mensen hadden wel humor, en waren wel in voor een geintje. Er werd met deze buurvrouw afgesproken dat zij het Guna guna beheerste en een bezoek werd nog voor dezelfde avond georganiseerd. Eerst moest hij tot in de details vertellen, aan miss Guna guna, wat er zich precies had afgespeeld, bij het meisje thuis maar ook in het hotelletje.
Peter en alle anderen waren vertegenwoordigd bij dit wat genante verzoek van de Guna guna lady.
Maar na aarzeling kwam toch het hele verhaal en met de daarop volgende vragen van de toverkol.
Heb je koffie gedronken bij haar thuis, zo ja, waar werd die ingeschonken, heel belangrijk.
Had het meisje kenmerken, zo ja, wat en waar, een moedervlekje, waar oh,oh oh, en stapte zij links in bed, of rechts, hoe rook zij, wat voor geluid produceerde zij tijdens, hoeveel keer, etc etc.
Het kon niet op, en alles werd serieus beantwoord door de gast. Een ieder wilde in een deuk maar bleef ernstig toe luisteren. Toen haalde de buurvrouw een doek met daarop met houtskool wat tekens, en legde deze over het hoofd van de ongelukkige en sprak onverstaanbare formules uit. De gast die het steeds benauwder kreeg, onderging dit alles gelaten, want hij moest en zou weer vrij man zijn.
Toengaf zij hem een gesloten briefje met daarop wat Arabische letters en zei hem dit onder zijn kussen te leggen en het alleen aan te mogen raken als hij rein was. Dus geen alcohol, roken, of sex.
Ook moest hij ieder avond Mandién (baden) vlak voor het slapen gaan, en met zijn hoofd aan het voeteind slapen, om aldus de kwade geesten in verwarring te brengen.

(wordt vervolgd)

Schrijver: Ivan Grud

15-11-2007 om 00:00 geschreven door Ivan Grud  

Indonesië   Burubudur    part 8

De volgende dag, waren wij al vroeg op pad, om een busje te huren dat ons naar de Burubudur zou kunnen brengen.

We hebben het echtpaar niet meer gezien, ook niets gehoord van een ongeval, als iemand van de berg afgestort zou zijn, dus namen wij aan zij waren ook vertrokken.

De ritprijs werd door mij overeen gekomen met de chauffeur, en we hadden zowaar een busje voor ons alleen, een prestatie in deze tijd daar heel Java nog in beweging was.

Tijdens de rit had Peter nog een paar smeuïge verhalen.

Zo was er het geval met de slangen, bij zijn derde en laatste vrouw, waarvoor hij midden in de Kampung, die in de buurt van Cikampek Java Barat gelegen was, een enorm huis had laten bouwen.

Het was daar geweest waar ook zijn dochter geboren was.

De dochter die op zich al een bijzonder kind was, gezien de ervaring met haar, en de Oma Dukung.

Het meisje had vast en zeker iets met slangen van doen.

Ze werd geboren in de maand van de slang volgens de Chinese kalender.

Nu wilde het, dat tijdens de zwangerschap van zijn vrouw, zij beiden s’ochtends veel wandelden in het bos, omdat zij op alledag liep, en dat goed was voor een voorspoedige bevalling.

Hij had het meegemaakt dat zij op een ochtend, twee keer door een grote slang werden aangevallen.

Waarvan de eerste hen fel van uit het struikgewas keer op keer,

naar het gezicht had gebeten.

En wel zo, dat hij de speeksel van dier in zijn gezicht gekregen had.

Hoewel hij beaamde dat het gegeven was, mits men ze niet in het nauw dreef, of hun jongen belaagde, dat men niets te vrezen had van dieren in het wild.

Nu dat was wel even anders in zijn geval.

Zij hadden, zover de dikke buik van zijn vrouw het toeliet, hard weg gerend.

En stopte pas buiten adem toen zij zeker wisten dat het beest hen niet meer achtervolgde.

Geschrokken als zij waren, rusten zij even in een bamboehuisje,

waarvan het dak met rode pannen was afgedekt.

Een huisje waar veelal de Orang Petani, (land arbeiders), wat rust namen en hun rijst aten.

Zij hadden juist plaats genomen op het bankje, toen hij zijn vrouw,

die toch uit deze streek kwam, op een paar eieren aan de onderkant van de dakpannen had gewezen.

Waarop zij laconiek zei, dat het de eieren van een Tokké waren.(soort grote hagedis) en dat het geen kwaad kon.

Nu, dat had zij met al haar natuurlijke wetenschap goed mis.

Het duurde niet lang of een tweede grote slang, die waarschijnlijk uit de naast staande en overhangende boom was afgedaald, had het niets vermoedende stel bijna te grazen genomen.

Peter had nog juist kunnen voorkomen dat zijn vrouw in haar gezicht gebeten werd, door haar met een ruk naar zich toe te trekken,

zodat het reptiel, venijnig sissend in haar opgestoken haar beet.

Dat was waarschijnlijk de redding van het ongeboren kindje.

Door haar gegil kwamen er een drietal inlanders aan gerend,

met flinke bamboe stokken, waarmee zij onmiddellijk de slang te lijf gingen.

En vluchten naar de overhangende boom is wat hij deed, nu vergeet het maar.

Het beest zette de aanval en verdediging in, alsof het er plezier in had. Het gevecht heeft meer dan een halfuur geduurd, één slang tegen drie inlanders, en die hadden gemept hoor, zo vertelde hij.

Toen het meisje geboren was, gebeurde het volgende.

Peter had in de ochtend zijn Koffie Toebroek zitten drinken,

(zeer fijne koffiepoeder waarop kokend water wordt geschonken,

om na bezinking voorzichtig gedronken te worden), toen hij een hoop tumult in de tuin aan de voorkant van het huis hoorde.

Toen hij een kijkje nam waarom die herrie, zag hij tot zijn stomme verbazing, dat zijn dochtertje ander half jaar oud, op haar hurken, een flinke groene slang aan het zogen was. Zij had het reptiel haar flesje melk met speen aangeboden, waar het beest dankbaar gebruik van gemaakt had, het had wel trek in een beetje zoete melk.

Niemand durfde dichterbij te komen, in geval de slang agressief zou worden.

Peter liet het even begaan, en riep toen zijn kindje met een rustige stem naar hem toe.

Het meisje had nog even doorgegaan, om dan het flesje terug te trekken, waarop de slang verdween in het struikgewas.

Dit kind heeft iets met slangen volgens Peter, kon niet missen.

En liet hij er opvolgen, ze is nu volwassen, misschien komt ze wel bij de brandweer terecht, lachte hij.

Hij was nog niet klaar met het ene, of hij had al weer een ander verhaal.

Zo vertelde hij ook, dat hij daar destijds bij hem thuis eens een paar vrienden, jonge gasten, uit Nederland, had logeren.

Gezelligheid alom, maar een van hen wilde meer.

Ondanks de waarschuwingen, bleef bij een van hen de verkering niet uit, met alle gevolgen van dien.

Hij had haar ontmoet bij de plaatselijke bioscoop, aangeboden haar kaartje te betalen, en ja, dat had effect natuurlijk.

Een Europeaan, die in je geïnteresseerd is laat je niet meer los.

De verkering was een fijt, althans voor de jonge vrouw.

Hij de logé, was een paar maal met haar uit geweest, in de zin van saté eten, nog maar eens bioscoopje, en daarop volgend een bezoekje aan haar ouders. Deze arme mensen woonde, zo vertelde hij aan Peter woonde pal langs de spoorlijn, op nog geen twee meter van de rails,

de armste buurt van het dorp. De jonge gast had wat geld gegeven voor wat lekkers, en een biertje voor hem zelf, tijdens zijn eerste bezoek, het was erg gezellig geweest.

Na afloop was hij met zijn nieuwe verloofde in een hotelletje beland. Maar dat had gevolgen, welke hij niet heeft kunnen voorzien.

Het Indonesië is geen Europa, en als men slaapt met een meisje ben je als het ware ook al getrouwd. Weliswaar wordt het een en ander verzwegen, maar de consequenties zijn duidelijk.

Ivan Grud (wordt vervolgd)

15-11-2007 om 00:00 geschreven door Ivan Grud