Indonesië Burubudur part 9

Na zijn nachtelijk avontuurtj, stond zij iedere ochtend voor het hek van de oprit te wachten op haar verloofde.
De gast had het niet meer, zij legde volledig beslag op hem, die het voorval als een eenmalig iets beschouwde.
Hij begon iedere ochtend te zweten als hij haar voor het hek zag staan, om dan toch maar weer naar haar toe te gaan, om later samen de dag door te brengen. Balen als een stekker zoals hij het zelf noemde.
Hij had Peter om raad gevraagd, die onmiddellijk zijn kans schoon zag. Hij had de jongeman gevraagd of deze koffie gedronken had tijden zijn bezoek aan de ouders van het meisje. Toen de man dat beaamde, had Peter onmiddellijk naar zijn hoofd gegrepen, en met een pijnlijk vertrokken gezicht geroepen fout, fout. En met een serieuze stem, ik regel wel wat. Hier moet Guna Guna, de Blackmagic van Indonesië, toegepast worden, wil je er ooit nog van af komen.

Nu wilde het geval dat er bij Peter een militair in de straat woonde, die veel aanzien had, vanwege zijn niet altijd even orthodoxe optreden. Zo liet hij gestolen auto’s vanuit Jakarta bij hem thuis bezorgen. Een goede handel daar niemand dat durfde te veroordelen, en hij uiteraard een pistool had.
Peter had het een keer meegemaakt dat er een auto bij de militair werd afgeleverd, gevolgd door de politie die de dieven vanaf Jakarta achterna gezeten had. Als u nu denkt dat de man daar problemen mee had, mis.
Er werd juist afgerekend toen de politie een inval deed. En wat was de reactie van de militair ten opzichte van de dieven, waar hij toch al meerdere auto’s van had afgenomen, hij sloeg hen beide met de kolf van zijn revolver een kaakbreuk.
En brulde: 'stelletje bandieten, mij een gestolen auto proberen te verkopen'. Daarmede was de kous af, de dieven werden ingerekend, geen eerste verzorging of zo, nee nog een paar hengsten er over heen, en met bloed en al in het busje gesmeten.
De handen werden geschud met de militair, en hij werd bedankt voor de medewerking. Dit stuk onverlaat was ook nog getrouwd, met een zoniet nog groter stuk ellende.
Zij had zich van inkomsten voorzien door gebruik te maken van de reputatie van haar echtgenoot; zij perste geld af van de hoertjes af die werkzaam waren in een nachtclub nabij de tolweg.
Maar, zo moest Peter beamen, tegenover hem waren zij zeer behulpzaam en vriendelijk met een zeer grote dosis humor.
Peter was ook min of meer gedwongen met hen om te gaan, al was het alleen maar om de corruptie waar hij dagelijks mee te maken had, enigszins de kop in te drukken.
Als men als blanke Europeaan in Indonesië woont, werk of wat dan ook, men weet je te vinden, en alles, letterlijk alles kost je dan geld. Zelfs de postbode, zoal die er al was, meestal kwam de R.T of R.W de post bezorgen.
Deze mensen moet u zien als blokhoofden in de kampung. Alles maar dan ook alles wordt gecontroleerd. Vrijheid van meningsuiting is nog steeds heel gevaarlijk, en men is algauw een communist. Alles wordt genoteerd, en doorgebriefd, van R.W naar R.T van deze naar de Lura, de burgemeester van de kampung, en dan komt het bij de Wilaya terecht de controlerende Staatspolitie, deze rapporteert het dan weer aan het District Kabupaten het controlerende orgaan van de provincie, en deze geeft dan weer opdracht gaf aan het leger, dat bij elke plaats sterk vertegenwoordigd is, om in te grijpen. En zo werden ook de verkiezingen geregeld, en werd de partij van Kolkar die de President vertegenwoordigde altijd weer winnaar. Opstandige of tegendraadse nieuwe groeperingen werden tijdens de voorverkiezingen de kop in gedrukt, en men wist aldus precies waar zij moesten zijn om hen te vinden. Ook gebeurde het wel dat de leiders van een dergelijk nieuwe politieke stroming voorgoed en altijd verdwenen, het bos was groot genoeg.

Een ieder heeft eigenlijk angst, en om dat te voorkomen praat men niet over ongenoegen. Het systeem heeft wel het nimmer aflatend corrupte regiem van de Soeharto’s met zijn vette Generaals in de hand gewerkt, en nog.

Maar zoals gezegd deze mensen hadden wel humor, en waren wel in voor een geintje. Er werd met deze buurvrouw afgesproken dat zij het Guna guna beheerste en een bezoek werd nog voor dezelfde avond georganiseerd. Eerst moest hij tot in de details vertellen, aan miss Guna guna, wat er zich precies had afgespeeld, bij het meisje thuis maar ook in het hotelletje.
Peter en alle anderen waren vertegenwoordigd bij dit wat genante verzoek van de Guna guna lady.
Maar na aarzeling kwam toch het hele verhaal en met de daarop volgende vragen van de toverkol.
Heb je koffie gedronken bij haar thuis, zo ja, waar werd die ingeschonken, heel belangrijk.
Had het meisje kenmerken, zo ja, wat en waar, een moedervlekje, waar oh,oh oh, en stapte zij links in bed, of rechts, hoe rook zij, wat voor geluid produceerde zij tijdens, hoeveel keer, etc etc.
Het kon niet op, en alles werd serieus beantwoord door de gast. Een ieder wilde in een deuk maar bleef ernstig toe luisteren. Toen haalde de buurvrouw een doek met daarop met houtskool wat tekens, en legde deze over het hoofd van de ongelukkige en sprak onverstaanbare formules uit. De gast die het steeds benauwder kreeg, onderging dit alles gelaten, want hij moest en zou weer vrij man zijn.
Toengaf zij hem een gesloten briefje met daarop wat Arabische letters en zei hem dit onder zijn kussen te leggen en het alleen aan te mogen raken als hij rein was. Dus geen alcohol, roken, of sex.
Ook moest hij ieder avond Mandién (baden) vlak voor het slapen gaan, en met zijn hoofd aan het voeteind slapen, om aldus de kwade geesten in verwarring te brengen.

(wordt vervolgd)

Schrijver: Ivan Grud