Indonesie   Burubudur      Part 10

Drie avonden na dit gedaan te hebben moest hij bij zonsondergang naar het grote meer gaan.

Dan indien de wind  hem gunstig zou zijn, dus  in de rug, de volgende worden moest fluisteren.

Saya minta maaf Tuan, ( ik vraag u om excuses Mijnheer)

en wel voor iedere keer dat hij sex heeft gehad met haar.

Op de vraag hoeveel het was, brak bij de jonge gast het zweet uit,

maar de Kol bleef aandringen, en hij moest bekennen dat het wel veel was geweest voor een nacht, met neer geslagen ogen zei hij, zeven keer.

Als in een koor, begonnen alle aanwezigen te jammeren, oh, oh, oh, waar haal je het vandaan.

De buurvrouw begon vreemd met haar ogen te rollen, en keek haar man met een wulpse blik aan, zie je nu wel Orang Blanda keras sekali,

(blanke mensen zijn erg sterk), bitste zij, en zij had de gast liefdevol over zijn haar geaaid.

Nu moest hij het briefje versnipperen, de snippers moesten op zijn vlakke hand gehouden worden, en deze zouden dan onder het fluisteren van de spreuk, in de wind over het meer verwaaien.

Alleen dan kon hij de ban waar hij in terecht gekomen was verbreken.

Hij besefte niet welk een groot onheil hij over zich afgeroepen had, en was gedoemd voor altijd in de Kampung te blijven, aldus de buurvrouw.

De ogen van de betrokkene werden steeds groter, is het zo erg had hij gestameld.

Peter had hem gezegd, maar toch alles zeer serieus te nemen, anders zou het hem tot in Nederland achtervolgen.

De jongeman had alles zeer serieus opgevolgd, nam iedere avond een bad voor het slapen gaan sliep met zijn hoofd aan het voeteind.

Ook legde hij het briefje onder zijn hoofdkussen, en onthield zich van drank en sigaretten.

Tegen het meisje had Peter gezegd dat de jongen voor enkele dagen naar Jakarta was gegaan.

Na drie dagen was het dan zo ver, en vergezeld van de anderen gingen zij tegen zonsondergang op weg naar het meer. Zij moesten eerst door een groot bos om bij het meer te komen.

Het meer was destijds door de Nederlanders gebruikt voor de bevloeiing van de lager gelegen sawa’s (rijstvelden).

Zij hadden er een stuw met een hand te bedienen sluis in gebouwd, en zo kon de bevloeiing geregeld worden in de minder natte maanden.

Als het donker wordt in Indonesië, zeker in het bos, is het ook donker.

Zo kon de groep dan ook geen hand voor de ogen zien.

Het was aan de vele wandelingen die Peter daar gemaakt had te danken,

dat zij de weg naar het meer konden vinden.

Niemand van de groep voelde zich echt op zijn gemak.

De reden hiervan was dat Peter hen verteld had, dat niemand van de plaatselijke bewoners zich met donker in het bos waagde.

De inktzwarte duisternis, gepaard met allerlei vreemde geluiden, is voor de zeer bijgelovige Indonesiërs nu niet direct een uitnodiging om dit te doen. Maar het had ook zeker invloed op de groep gehad.

Ook de buurvrouw was meegegaan, waarom was Peter niet helmaal duidelijk geweest, maar misschien om het eindresultaat van dichtbij mee te maken. Bij het meer aangekomen waren de omstandigheden gunstig geweest. De wind was goed, het kon niet missen. Zij hadden een halve kring gevormd met de gast in het midden.

Hij volgde de instructies zeer nauwgezet op, en het viel Peter op dat de buurvrouw hem wel erg gedienstig was.

De rituelen volgde, en nadien werd er hartelijk om gelachen, maar ook vertelde de toverkol hem dat hij nu verlost was, dus een vrije man.

Zij gingen het nu toch wel zeer donkere bos weer in op weg naar huis.

Vanaf nog geen halve meter kon men niet zien wie, wie was.

Er volgde enkele bijna valpartijen, zo vloog een beest tegen iemand aan, hevig gegil uiteraard, en ander kreeg een beestje in het oor, wat er thuis uitgepeuterd diende te worden.

Maar er werd veel gelachen, alsof men er wel schik in had, zodoende het enge van de onderneming wat te verdringen.

Thuis aangekomen miste Peter onmiddellijk de jonge gast, en ook de buurvouw was niet meer te bekennen.  Hij kwam ruim een uur later met een rode kop aangesukkeld, en zij hoorden de buurvrouw in het donker nog net, Slamat tidur, (slaap lekker) zeggen.

Peter had hem onmiddellijk gevraagd, heb je een nieuw briefje gekregen van haar, pas op hóór, en allen lachten zich een deuk, om het onnozele gezicht van de jonge gast.

Zoals gezegd Peter was een goed en smakelijke verteller.

We schoten goed op, en we zagen reeds in de verte de drukte op het plein voor de Burubudur.

We besloten het even te laten voor wat het was, en vroegen de chauffeur

ons naar een niet al te duur hotelletje te brengen, we zouden dan later in de middag naar het tempelcomplex gaan.

Het werd een leuk Hotelletje, met het bekende Javaanse hoedjesdak,

en wonder boven wonder, een zwembad.

De kamers waren schoon, de douche moest even nagekeken worden,

en eten moest buiten de deur besteld, dus geen keuken.

Peter ging het eerst bij het zwembad kijken, en constateerde dat er geen water in zat. Des gevraagd aan de beheerder hoe en waarom, vroeg deze hoelang we zouden blijven. Op het waarom van Peter, antwoordde de man, in verband met het vullen van het zwembad, en wees daarbij op een normale tuinslang, en zei, Tiga hari, (driedagen).

We zagen de humor er wel van in, en accepteerde het maar, omdat de afstand tot de Burubudur te voet af te leggen was,

hooguit twintigminuten.

Ivan Grud (wordt vervolgd)

22-11-2007 om 12:28 geschreven door Ivan Grud  

Indonesië Burubudur part 9

Na zijn nachtelijk avontuurtj, stond zij iedere ochtend voor het hek van de oprit te wachten op haar verloofde.
De gast had het niet meer, zij legde volledig beslag op hem, die het voorval als een eenmalig iets beschouwde.
Hij begon iedere ochtend te zweten als hij haar voor het hek zag staan, om dan toch maar weer naar haar toe te gaan, om later samen de dag door te brengen. Balen als een stekker zoals hij het zelf noemde.
Hij had Peter om raad gevraagd, die onmiddellijk zijn kans schoon zag. Hij had de jongeman gevraagd of deze koffie gedronken had tijden zijn bezoek aan de ouders van het meisje. Toen de man dat beaamde, had Peter onmiddellijk naar zijn hoofd gegrepen, en met een pijnlijk vertrokken gezicht geroepen fout, fout. En met een serieuze stem, ik regel wel wat. Hier moet Guna Guna, de Blackmagic van Indonesië, toegepast worden, wil je er ooit nog van af komen.

Nu wilde het geval dat er bij Peter een militair in de straat woonde, die veel aanzien had, vanwege zijn niet altijd even orthodoxe optreden. Zo liet hij gestolen auto’s vanuit Jakarta bij hem thuis bezorgen. Een goede handel daar niemand dat durfde te veroordelen, en hij uiteraard een pistool had.
Peter had het een keer meegemaakt dat er een auto bij de militair werd afgeleverd, gevolgd door de politie die de dieven vanaf Jakarta achterna gezeten had. Als u nu denkt dat de man daar problemen mee had, mis.
Er werd juist afgerekend toen de politie een inval deed. En wat was de reactie van de militair ten opzichte van de dieven, waar hij toch al meerdere auto’s van had afgenomen, hij sloeg hen beide met de kolf van zijn revolver een kaakbreuk.
En brulde: 'stelletje bandieten, mij een gestolen auto proberen te verkopen'. Daarmede was de kous af, de dieven werden ingerekend, geen eerste verzorging of zo, nee nog een paar hengsten er over heen, en met bloed en al in het busje gesmeten.
De handen werden geschud met de militair, en hij werd bedankt voor de medewerking. Dit stuk onverlaat was ook nog getrouwd, met een zoniet nog groter stuk ellende.
Zij had zich van inkomsten voorzien door gebruik te maken van de reputatie van haar echtgenoot; zij perste geld af van de hoertjes af die werkzaam waren in een nachtclub nabij de tolweg.
Maar, zo moest Peter beamen, tegenover hem waren zij zeer behulpzaam en vriendelijk met een zeer grote dosis humor.
Peter was ook min of meer gedwongen met hen om te gaan, al was het alleen maar om de corruptie waar hij dagelijks mee te maken had, enigszins de kop in te drukken.
Als men als blanke Europeaan in Indonesië woont, werk of wat dan ook, men weet je te vinden, en alles, letterlijk alles kost je dan geld. Zelfs de postbode, zoal die er al was, meestal kwam de R.T of R.W de post bezorgen.
Deze mensen moet u zien als blokhoofden in de kampung. Alles maar dan ook alles wordt gecontroleerd. Vrijheid van meningsuiting is nog steeds heel gevaarlijk, en men is algauw een communist. Alles wordt genoteerd, en doorgebriefd, van R.W naar R.T van deze naar de Lura, de burgemeester van de kampung, en dan komt het bij de Wilaya terecht de controlerende Staatspolitie, deze rapporteert het dan weer aan het District Kabupaten het controlerende orgaan van de provincie, en deze geeft dan weer opdracht gaf aan het leger, dat bij elke plaats sterk vertegenwoordigd is, om in te grijpen. En zo werden ook de verkiezingen geregeld, en werd de partij van Kolkar die de President vertegenwoordigde altijd weer winnaar. Opstandige of tegendraadse nieuwe groeperingen werden tijdens de voorverkiezingen de kop in gedrukt, en men wist aldus precies waar zij moesten zijn om hen te vinden. Ook gebeurde het wel dat de leiders van een dergelijk nieuwe politieke stroming voorgoed en altijd verdwenen, het bos was groot genoeg.

Een ieder heeft eigenlijk angst, en om dat te voorkomen praat men niet over ongenoegen. Het systeem heeft wel het nimmer aflatend corrupte regiem van de Soeharto’s met zijn vette Generaals in de hand gewerkt, en nog.

Maar zoals gezegd deze mensen hadden wel humor, en waren wel in voor een geintje. Er werd met deze buurvrouw afgesproken dat zij het Guna guna beheerste en een bezoek werd nog voor dezelfde avond georganiseerd. Eerst moest hij tot in de details vertellen, aan miss Guna guna, wat er zich precies had afgespeeld, bij het meisje thuis maar ook in het hotelletje.
Peter en alle anderen waren vertegenwoordigd bij dit wat genante verzoek van de Guna guna lady.
Maar na aarzeling kwam toch het hele verhaal en met de daarop volgende vragen van de toverkol.
Heb je koffie gedronken bij haar thuis, zo ja, waar werd die ingeschonken, heel belangrijk.
Had het meisje kenmerken, zo ja, wat en waar, een moedervlekje, waar oh,oh oh, en stapte zij links in bed, of rechts, hoe rook zij, wat voor geluid produceerde zij tijdens, hoeveel keer, etc etc.
Het kon niet op, en alles werd serieus beantwoord door de gast. Een ieder wilde in een deuk maar bleef ernstig toe luisteren. Toen haalde de buurvrouw een doek met daarop met houtskool wat tekens, en legde deze over het hoofd van de ongelukkige en sprak onverstaanbare formules uit. De gast die het steeds benauwder kreeg, onderging dit alles gelaten, want hij moest en zou weer vrij man zijn.
Toengaf zij hem een gesloten briefje met daarop wat Arabische letters en zei hem dit onder zijn kussen te leggen en het alleen aan te mogen raken als hij rein was. Dus geen alcohol, roken, of sex.
Ook moest hij ieder avond Mandién (baden) vlak voor het slapen gaan, en met zijn hoofd aan het voeteind slapen, om aldus de kwade geesten in verwarring te brengen.

(wordt vervolgd)

Schrijver: Ivan Grud

15-11-2007 om 00:00 geschreven door Ivan Grud  

Indonesië   Burubudur    part 8

De volgende dag, waren wij al vroeg op pad, om een busje te huren dat ons naar de Burubudur zou kunnen brengen.

We hebben het echtpaar niet meer gezien, ook niets gehoord van een ongeval, als iemand van de berg afgestort zou zijn, dus namen wij aan zij waren ook vertrokken.

De ritprijs werd door mij overeen gekomen met de chauffeur, en we hadden zowaar een busje voor ons alleen, een prestatie in deze tijd daar heel Java nog in beweging was.

Tijdens de rit had Peter nog een paar smeuïge verhalen.

Zo was er het geval met de slangen, bij zijn derde en laatste vrouw, waarvoor hij midden in de Kampung, die in de buurt van Cikampek Java Barat gelegen was, een enorm huis had laten bouwen.

Het was daar geweest waar ook zijn dochter geboren was.

De dochter die op zich al een bijzonder kind was, gezien de ervaring met haar, en de Oma Dukung.

Het meisje had vast en zeker iets met slangen van doen.

Ze werd geboren in de maand van de slang volgens de Chinese kalender.

Nu wilde het, dat tijdens de zwangerschap van zijn vrouw, zij beiden s’ochtends veel wandelden in het bos, omdat zij op alledag liep, en dat goed was voor een voorspoedige bevalling.

Hij had het meegemaakt dat zij op een ochtend, twee keer door een grote slang werden aangevallen.

Waarvan de eerste hen fel van uit het struikgewas keer op keer,

naar het gezicht had gebeten.

En wel zo, dat hij de speeksel van dier in zijn gezicht gekregen had.

Hoewel hij beaamde dat het gegeven was, mits men ze niet in het nauw dreef, of hun jongen belaagde, dat men niets te vrezen had van dieren in het wild.

Nu dat was wel even anders in zijn geval.

Zij hadden, zover de dikke buik van zijn vrouw het toeliet, hard weg gerend.

En stopte pas buiten adem toen zij zeker wisten dat het beest hen niet meer achtervolgde.

Geschrokken als zij waren, rusten zij even in een bamboehuisje,

waarvan het dak met rode pannen was afgedekt.

Een huisje waar veelal de Orang Petani, (land arbeiders), wat rust namen en hun rijst aten.

Zij hadden juist plaats genomen op het bankje, toen hij zijn vrouw,

die toch uit deze streek kwam, op een paar eieren aan de onderkant van de dakpannen had gewezen.

Waarop zij laconiek zei, dat het de eieren van een Tokké waren.(soort grote hagedis) en dat het geen kwaad kon.

Nu, dat had zij met al haar natuurlijke wetenschap goed mis.

Het duurde niet lang of een tweede grote slang, die waarschijnlijk uit de naast staande en overhangende boom was afgedaald, had het niets vermoedende stel bijna te grazen genomen.

Peter had nog juist kunnen voorkomen dat zijn vrouw in haar gezicht gebeten werd, door haar met een ruk naar zich toe te trekken,

zodat het reptiel, venijnig sissend in haar opgestoken haar beet.

Dat was waarschijnlijk de redding van het ongeboren kindje.

Door haar gegil kwamen er een drietal inlanders aan gerend,

met flinke bamboe stokken, waarmee zij onmiddellijk de slang te lijf gingen.

En vluchten naar de overhangende boom is wat hij deed, nu vergeet het maar.

Het beest zette de aanval en verdediging in, alsof het er plezier in had. Het gevecht heeft meer dan een halfuur geduurd, één slang tegen drie inlanders, en die hadden gemept hoor, zo vertelde hij.

Toen het meisje geboren was, gebeurde het volgende.

Peter had in de ochtend zijn Koffie Toebroek zitten drinken,

(zeer fijne koffiepoeder waarop kokend water wordt geschonken,

om na bezinking voorzichtig gedronken te worden), toen hij een hoop tumult in de tuin aan de voorkant van het huis hoorde.

Toen hij een kijkje nam waarom die herrie, zag hij tot zijn stomme verbazing, dat zijn dochtertje ander half jaar oud, op haar hurken, een flinke groene slang aan het zogen was. Zij had het reptiel haar flesje melk met speen aangeboden, waar het beest dankbaar gebruik van gemaakt had, het had wel trek in een beetje zoete melk.

Niemand durfde dichterbij te komen, in geval de slang agressief zou worden.

Peter liet het even begaan, en riep toen zijn kindje met een rustige stem naar hem toe.

Het meisje had nog even doorgegaan, om dan het flesje terug te trekken, waarop de slang verdween in het struikgewas.

Dit kind heeft iets met slangen volgens Peter, kon niet missen.

En liet hij er opvolgen, ze is nu volwassen, misschien komt ze wel bij de brandweer terecht, lachte hij.

Hij was nog niet klaar met het ene, of hij had al weer een ander verhaal.

Zo vertelde hij ook, dat hij daar destijds bij hem thuis eens een paar vrienden, jonge gasten, uit Nederland, had logeren.

Gezelligheid alom, maar een van hen wilde meer.

Ondanks de waarschuwingen, bleef bij een van hen de verkering niet uit, met alle gevolgen van dien.

Hij had haar ontmoet bij de plaatselijke bioscoop, aangeboden haar kaartje te betalen, en ja, dat had effect natuurlijk.

Een Europeaan, die in je geïnteresseerd is laat je niet meer los.

De verkering was een fijt, althans voor de jonge vrouw.

Hij de logé, was een paar maal met haar uit geweest, in de zin van saté eten, nog maar eens bioscoopje, en daarop volgend een bezoekje aan haar ouders. Deze arme mensen woonde, zo vertelde hij aan Peter woonde pal langs de spoorlijn, op nog geen twee meter van de rails,

de armste buurt van het dorp. De jonge gast had wat geld gegeven voor wat lekkers, en een biertje voor hem zelf, tijdens zijn eerste bezoek, het was erg gezellig geweest.

Na afloop was hij met zijn nieuwe verloofde in een hotelletje beland. Maar dat had gevolgen, welke hij niet heeft kunnen voorzien.

Het Indonesië is geen Europa, en als men slaapt met een meisje ben je als het ware ook al getrouwd. Weliswaar wordt het een en ander verzwegen, maar de consequenties zijn duidelijk.

Ivan Grud (wordt vervolgd)

15-11-2007 om 00:00 geschreven door Ivan Grud  

Indonesië   Baturaden part 7

Het ging helemaal goed, toen zijn vrouw werd gehaald bij een zelfde geval, met het zelfde resultaat.

De andere dag werd er dan ook een gitzwarte kip als erkenning thuis bezorgd.

Nu die belande bij de schoonvader van Peter in de soep, je wist het maar nooit met dat Hokus Spokus gedoe.

Hij had het al eerder meegemaakt, met deze Oma Dukung, die alles kon genezen, maar er weinig van terecht bracht.

Zo was er een keer een kindje uit de ajung ajung gevallen, een sarong die tussen twee staanders geknoopt, en een soort van hangmat vormde.

Door onoplettendheid van de Bibi, (zuster), was de baby eruit getuimeld.

Tot Peter zijn verbazing, werd het kindje oppervlakkig onderzocht door de Dukung Oma.

Maar de meeste aandacht ging toch naar de grond waar het kindje terecht was gekomen, en zij gaf dan allengs water op die plek, opdat de grond niet boos zou zijn, bang voor herhaling?.

Wij waren zo zachtjesaan uit gesoupeerd, en besloten om naar het hotel te gaan.

Het echtpaar was nu echt dronken, en Peter als ik zelf hadden wel even genoeg van de verhalen en drank.

Een goede nachtrust en morgen weer een dag.

Wij wensten elkaar goedenacht en wij gingen uiteen, maar niet voordat Peter een noodgedwongen reddingsactie ondernomen had.

Het wilde namelijk dat Loes, bij het verlaten van het kleine restaurant, wat aan een hellende weg van dertig graden was gelegen, al wandelend naar beneden, zij haar passen niet kon inhouden.

De eerste stappen gingen nog wel goed, omdat zij Roland een arm had gegeven en aldus werd geremd.

Maar toen deze even bleef staan, om zijn zoveelste zware sjekkie aan te steken, begaven haar remmen het.

Zij begon te lopen in versnelde pas, die weldra over ging in een zwaaiende run naar beneden de bergweg af, harder en harder.

Daar er een bocht aankwam vreesde ik het ergste.

Peter had dit even als ik gezien, en zette de spurt erin.

Hij  had de luid gillende Loes, juist voor zij het ravijn in zou duikelen, te pakken.

Zij begon zich lachend te verontschuldigen, maar niet tegen Roland, want die had het op zijn geweten.

Uiteindelijk zagen wij allen de humor er wel van in, maar besloten wel dat Roland haar weer een arm gaf, en Peter en ik voor hen zouden lopen.

De volgende ochtend ontmoete ik Peter bij de ingang van het

park. Wij keuvelden nog wat na over het stel van de avond ervoor, en hadden wederom schik over het gebeurde.

We namen de weg langs de berghelling, hogerop naar de warmwaterbronnen die geleidt via bamboepijpen uit de krater stroomde, in reservoirs, die veel zwavel en andere geneeskrachtige chemicaliën zouden bevatten.

Boven aan gekomen lagen er reeds mensen van allerlei pluimage, maar toch het meest Indonesische mensen in het bad, wat mij erg heet toe scheen.

Peter nam het initiatief, en begon zich onmiddellijk te ontkleden, zoals de meeste stapte hij in zijn ondergoed in het zwavelbad. Heerlijk, kom op je bent gelijk je kater kwijt, riep hij mij lachend toe.

Dus ik heb mij laten verleiden, en lag weldra naast hem te pruttelen. Of het nu de warmte van het water was, of de zwavel, maar we werden steeds roder, en volgens Peter had ik een kop als een fluitketeltje.

Hierna moesten wij een paar treden af naar beneden, alwaar men een soort van douchecabines had gemetseld.

Ook weer, nu uit weliswaar wat dunnere bamboe pijpjes, het warme sterk zwavelhoudend water uitstroomde, zodat men zich kon afspoelen.

Primitief maar zeer doel treffend.

Peter raakte in gesprek met een zeer oude inlander die hem vertelde, daar iedere dag te komen baden.

Hij woonde beneden in het plaatsje Baturaden zelf, dus voor hem vlakbij.

Toen Peter hem naar zijn leeftijd vroeg, antwoordde hij al drie en negentig jaar te zijn. Dus een hele prestatie hoe hij deze toch wel flinke klim, naar boven nog steeds maken kon.

Na ons afgedroogd met een tegen betaling te huren handdoek, besloten om nog hogerop te gaan, daar wij nu halverwege de berg waren.

Het was zeer vermoeiend, maar zeker de inspanning waard.

Schitterende vergezichten over de dicht begroeide valleien, met palm bomen en andere plantages zoals bananen en rubber.

En dan de top van de tegen overgelegen berg in de wolken te zien, het was letterlijk en figuurlijk adembenemend.

 Na een stuk door het bos te zijn gegaan, kwamen wij bij wat kleinere watervallen, die ook weer uitstroomde in de bekende bassins. Hiervan was het water echter steenkoud, en we besloten dan ook om hier aan maar geen deel te nemen.

Er waren wat kleine kraampjes waar men wat te eten en te drinken kon nemen, zoals Matabak, een soort opgerolde

eibeslag  pannenkoek, kleine lumpia’s,

Tahu isi, een blokje tempé met daarin wat groente en zo u wilt een Rawit, (pepertje) gestoken, voorwaar een pittige lekkernij.

Het was er herlijk om uit te rusten na de toch wel vermoeiende klim.

Een klim waar het knulletje, van ongeveer elfjaar, die ons van af de poort gevolgd had. Op zijn buik een bakje dragend, waarmee hij niet in het minst de moeite mee had.

Hij verkocht aan een ieder die we tegen kwamen, water in plasticflesjes, en sigaretten, pepermunt etc., al met al een aardig gewicht om de hele dag, en zeker tijdens zo, n klim aan je nek te hebben hangen. Hij kwebbelde de gehele weg aan een stuk door, over zijn toekomst, studeren zou hij, en schaamde niet om dan in het Nederlands, ons uit te maken voor een beetje gierig.

Maar hij was wel geadopteerd als Mijnheer van Dorp.

Zijnde de vaste waterdrager voor de Nederlandse toeristen,

Hij rooide het wel, dus de gierige Orang Blanda zorgde wel voor voldoende Rupia’s voor zijn studie, eten voor mama, papa, plus twee zusjes.

Het was wel een hell of a job, iedere dag opnieuw soms tweemaal de berg op en af, maar toch.

Ivan Grud   (wordt vervolgd)

11-11-2007 om 19:46 geschreven door Ivan Grud  

Indonesië    Baturaden part 6

Roland deed of hij nooit anders had gegeten,

en kloof de hoefjes af of het een varkenspootje betrof.

Nu moet ik toe geven dat wij zelf, Peter en ik het niet veel beter gedaan hadden.

Ik had sop ayam besteld, (Kippesoep), wat eveneens in een keurige witte soepschaal werd opgediend.

Maar toen het serveerstertje het uit begon te serveren, zag ik tot mijn verbazing, twee lange nekken met kippenkoppen snavel en al, boven de soep uitkomen, als of er twee Futen in de soep rond zwommen.

Ik zei maar niets, en deed of ik het allemaal gewoon vond, echter wel voor de Fuut bedankend.

Het ene verhaal ging over de tafel na het andere.

Zo vertelde Roland dat hij het had meegemaakt, dat een van zijn kompanen, zich had willen uitsloven.

En deze gedurende zijn dienst tijd in Biak, New Guinea, nu Irian Jaya, in een immens hoge klapperboom was geklommen.

Het ging allemaal goed, tot hij het hoogste bereikte net onder grote groene palmbladeren. En hij zich bezig ging houden, met het losdraaien van een klapper, maar vergat hierbij de gulden stelregel, die luid, een handje voor de baas en een voor mij zelf.

Het gevolg was dan ook dat hij naar beneden donderde.

En voor dood, op de grond voor de verbijsterde mannen bleef liggen.

De nu alom bekende reanimatie procedure was in die tijd nog niet zo bekent. En dan nog, om nu een maat van je mond op mond te beademen, waren volgens Roland nu niet direct vrijwillergers te vinden.

Omdat de bewusteloze boy, nu niet direct als fris en goed tandenpoetsende bekend stond.

De hospik die na verloop van enige tijd aan kwam sukkelen, wist er ook geen goede raad mee, en besloot om maar een canvas drager te gaan halen.

Dat duurde nog al even, inmiddels stond er een grote groep inlanders rondom de gevallene.

Hier bij was ook een oude Oma van naar Rolands schatting minimaal negentig jaar. En deze wist wel raad, nadat alle andere omstanders haar aanspoorden, stroopte deze haar Sarong op, tot boven het gerimpelde kruis, meer was niet nodig daar ondergoed hier ontbrak.

Dan ging zij met gespreide benen boven het gezicht van de gevallen soldaat staan.

En na het fluisteren van een onverstaanbare spreuk, piste zij met een enorme straal de boy in zijn smoelwerk.

En dat had effect, hij begon te happen en te slikken, opende zijn ogen groot als schoteltjes, alsof die nimmer meer dicht konden, stiet een kreet en vloog overeind.

Alle mensen klapte luid in hun handen,

een ieder prees Oma’s Kuna Kuna kunst, (Indische Blackmagig).

Oma  die breed grijnsde en drie maal zei, terima kasie ( dankje wel) waarbij een grote bruine tand, die nog resteerde in de onderkaak, gevaarlijk naar buiten kwam.

De soldaat heeft tot het eind van zijn diensttijd de bijnaam van zeikkop gehouden. Maar het wonderwel geen ernstige gevolgen overgehouden van het klim avontuur.

Er werd nog een rondje besteld, en Loes, die steeds meer dronken werd, klaagde tegen de ober over een vlieg.

De jongeman knikte beleefd, alsof hij het verstond, haalde twee keer zijn witten armdoek door de lucht en nam weer plaats achter de bar.

Ik hoorde hem zeggen tegen het dienstertje, dat die Orang Blanda, (Hollanders), voor dit geld geen Kalongs, (vliegendehonden) konden verwachten.

Ook peter had een mooi verhaal, over de periode dat hij wederom met een Javaanse gehuwd was geweest de tweede in een lange reeks, maar uit dit huwelijk waren wel kinderen geboren, en wel in Karawang west Java.

Het geval wilde dat zijn eerst geboren dochter, na haar geboorte op traditioneel geheel werd ingesnoerd in lappen, waarbij de armpjes en beentjes, strak naast het lichaampje vast gebonden, in het zelfde coconachtig aandoend geheel.

Het is de bedoeling dat de baby op de rug blijft liggen, en daardoor een vlak afgeplat achterhoofdje aan overhoud, traditie, mooi of niet hoorde nu eenmaal zo.

Het gevolg was echter wel dat het kind, uiteraard flinker dan de meeste Javaanse baby’s, gezien dit kindje een Indo was.

Peter had zich voorgenomen, zich niet met de opvoeding te bemoeien.

Maar hij kreeg al gouw zijn bedenkingen, toen men al na enkele dagen besloot om naast de moedermelk, wat nogal wat problemen mee bracht, het kindje geprakte banaan bij te voeren.

En zijn angst kwam uit, het was in de ochtend geweest tijdens het voeren, dat hij vanuit de slaapkamer zijn vrouw hoorde gillen en jammeren.

Jangan Tuan anak saya, (niet mijn kindje Heer).

Binnen enkele ogen blikken stond het huis vol met de halve Kampong aan mensen.

Ook een Oma met eveneens de zelfde gave van het Kuna Kuna.

Zij legde een paar blaadjes, van de Daun Sinkon plant, op het kruintje, en blies er regelmatig op.

Peter had het tafereel met verbazing aan staan te kijken.

Tot dat hij begreep dat Tuan wel heel veel trek in zijn babytje had.

Daar het meisje de ogen wegdraaide, en wel een heel enge kleur begon te krijgen.

Onder tussen was de hele kamer gevuld met jammerende mensen. Peter besloot in te grijpen.

Hij sommeerde zijn vrouw stil te zijn, en onmiddellijk het kind los te wikkelen. Dan zij hij haar de vinger in het mondje te steken om de luchtweg vrij te maken.

Het kindje was namelijk aan het stikken door het op boeren van de banaan, en kon door de strakke rugligging het braaksel niet uitspuwen. Toen de weg vrij was, blies hij zelf voorzichtig het neusje dicht knijpend het kindje op haar mondje, en zei tegen zijn vrouw dat nog enige malen te doen.

Hierop schokte enige malen het borstje van het kindje, en zij kreeg gelijk weer wat kleur.

Ditmaal had het Kuna kuna dus niet gewerkt, het meisje is ook nooit meer stijf ingewikkeld geweest.

Iedereen was blij, en van af dat moment was Peter de dokter, en zijn vrouw de assistent in de kampong.

Ivan Grud  (wordt vervolgd)

07-11-2007 om 14:54 geschreven door Ivan Grud  

Indonesië     Baturaden part 5

Dus werd de vloer eens extra onder handen genomen, door haar zelf, met het meisje, achteraf vond Peter dat wel vreemd.

Tijdens het boenen van de vloer, wat met rijkelijk veel water gedaan werd, had hij, Peter zitten lezen.

Hij vermoede niets toen hij werd gevraagd, om eens naar de staande marmeren schemerlamp te kijken, daar zij net een nieuwe lamp er in gedaan had en deze niet wilde branden.

Peter was over de natte vloer blootsvoets naar de lamp gelopen, en had deze schuin naar zich toe getrokken om de lamp nog wat aan te draaien, daar dat het euvel wel zou zijn, zo dacht hij.

Op het moment echter dat hij de lamp stevig beet had, een loodzwaar en onooglijk ding, deed mevrouw, zonder waarschuwing vooraf, de stekker in het stop contact.

Peter had staan te dansen als een sidderaal, waarbij zijn handen zo verkrampte, dat hij de lamp niet los kon laten.

De Javaanse keek het geheel onbewogen aan, zonder enige actie te ondernemen.

Het was aan het geringe watt percentage te danken dat de hoofdzekering het begaf en niet Peter.

Hij hield zich in en reageerde niet, en aanvaarde haar excuses, maar zijn besluit stond vast.

Onder het optuigen van de kerstboom, liet hij haar nog het een en ander kopen in het winkelcentrum, wetende dat zij voorlopig niet terug zou zijn.

Zodra zij echter weg was, pakte hij zijn koffer en is nooit meer terug gegaan.

Het huwelijk had net geen drie maanden geduurd.

Hij had hierna in hotels gelogeerd, waar hij echter nooit langer dan een etmaal kon blijven.

De reden hiervoor was dat hij had vernomen, dat zijn lieve vrouw wat rippers op zijn huid had gezet, die uiteraard tegen betaling hem wel even, al dan niet een kopje kleiner, terug naar huis zouden brengen.

Dus was hij gedwongen om steeds te verkassen.

Inmiddels waren wij goed opgeschoten en zagen wij het gebergte van Baturaden in de verte opdoemen. Aangekomen was het eerste wat wij deden, een goed hotelletje op zoeken, wat echter geen enkel probleem bleek te zijn.

Wij troffen elkaar in het restaurant en onder het genot van een heerlijk glas koud bier, besloten wij om het keuroord eens dichter te gaan bekijken.

Er moest uiteraard een kaartje gekocht worden, maar dan mocht je ook naar binnen. Net door de controle staan de bekende kraampjes met wat souvenirs en andere wonderbaarlijke snuisterijen.

Zo was er ook een jonge vrouw die de voorkeur had om een zwarte schorpioen te liefkozen. Zij had een plasticteiltje voor haar staan met tientallen van die levenden engerds.

En alsof hij ieder ogenblik in een prins kon veranderen, pakte zij er steeds een uit. Ja, het ging zelfs zover dat zij het, volgens mij toch wel gevaarlijk beestje kuste.

Dat zijn broeders en aanverwante familieleden in plastic waren gegoten, om aldus als sleutelhanger te fungeren, zat zij kennelijk minder mee. Deze werden dan ook te koop aangeboden. Verder was het oord werkelijk schitterend, met een hangbrug, die heel hoog de verbinding vormde tussen twee bergen. En waaronder wij een schitterende waterval zagen die dan weer in een meertje stortte, waarin wat enorme rotsblokken. De lokale jeugd, had zich al dan niet met toestemming de volgende attractie toe geëigend.

Indien de bezoekers het verkozen om wat muntjes in het water te gooien, zij van grote hoogte van het rotsblok naar beneden doken,

om aldus even later het muntje triomfantelijk om hoog te houden.

Een aardige verdienste, daar er altijd wel bezoekers waren die niet één muntje, maar een handvol in het water gooiden.

Deze werden uiteraard door de minderbegaafde duikers, die zwemmend afwachten, opgedoken.

We besloten om maar niet het pad omhoog, wat langs de vulkaan liep naar de warme zwavelbronnen te beklimmen, maar dit voor de volgende dag te houden.

Peter stelde voor om nog maar wat te drinken voor het avond eten. Wat er eigenlijk niet was, want men kon ieder uur van de dag de lekkerste Javaans Indische maaltijd bestellen.

Maar allee, zo gezegd zo gedaan. We betraden het eerst nabij gelegen restaurant. Hier ontmoeten wij een echtpaar uit Nederland, hij was oud Knil Soldaat, en zij een notoire drinker.

Loes en Roland uit Rotterdam, verschrikkelijk leuke mensen, die liever een borrel hadden dan een kom thee.

Roland vertelde dat hij leuke herinneringen en minder leuke aan Indonesië had. Hij wilde dan ook wel het een en andere kwijt.

Loes al aardig wat op, viel hem iedere keer in de reden, met de woorden, met ja pik maar dat is allemaal verleden tijd, geniet nu maar van het heden. Een waarheid waar niemand omheen kon.

De jonge kelner die nauwelijks tijd kreeg om de fles whisky in de koeler te plaatsen, begreep er al helemaal niets van.

Met ogen als schoteltjes keek hij steeds meer verbaasd naar het echtpaar. Wat na verloop van tijd aardig de hoogte begon te krijgen, en ons aldus aanspoorde om toch maar vooral door te drinken, anders werd het drankje zo warm. Daar ik zelf met Peter bier dronk, konden wij het stel goed bij houden, door af en toe een rondje over te slaan.

Omdat wij voornemens waren om wat te eten, besloten wij dat gevieren te doen. Nu weet ik natuurlijk niet of dat u de kunst verstaat, uw soep weg te spoelen met een pure whisky, ik en Peter niet, en ik denk  u ook niet.

Voor het echtpaar was het echter geen enkel probleem, zo leek het. Het zal wel zijn voordeel hebben gehad, daar Roland de leiding nam bij het bestellen van de soep vooraf.

Hij bestelde Sop kaki Gambing, letterlijk (Geitenpoten soep), Ganbing, (geit) wist hij nog wel van de stokjes vlees, Sate’, en zij Loes ging akkoord met geitenvlees in de soep. Zij had er dan ook in het geheel geen erg in dat de poten van de geit letterlijk in de soep aanwezig waren, met hoefjes, teentjes zo u wilt er nog aan, de Wishky deed zijn werk in deze.

Ivan Grud (wordt vervolgd)

06-11-2007 om 11:10 geschreven door Ivan Grud  

Indonesië  Baturaden          part 4

Het hotel was net als de meeste hotels in Indonesië,

uitstekend. Men weet echter wel de prijs te vragen, zeker als men s-avonds laat aankomt en eigenlijk nergens meer terecht kan. Maar dat nam ik maar voor lief, blij als ik was heerlijk te kunnen douchen en een bed te hebben. De volgende ochtend besloot ik na het ontbijt, dat uiteraard uit nassigoreng met een spiegeleitje bestond, per taxie naar het schitterende

Batu Raden te gaan, een soort keuroord midden in de bergen.

Daar ik de chauffeur aansprak in het Indisch, lukte het mij, om een ritprijs overeen te komen, dus verwachte ik geen verassing achteraf.

De wagen had airconditie dus veel last van de warmte zou ik niet hebben, hij zat nog redelijk in de veren. Nu moet ik erkennen dat de broeierige warmte zoals in Jakarta (west Java), hier in het oosten, veel en veel verdraaglijker is.

Juist wilde wij wegrijden, toen er een lange kalende jongeman voor de wagen stapte van in de veertig, die vragend zijn hand op stak.

Ik vroeg de chauffeur te stoppen en opende mijn raam.

De man stelde zich keurig voor als Peter Nederlander, die net als ik in zijn eentje door Java trok, hij vroeg of ik soms naar Baturaden ging. En of hij dan mee mocht rijden, ik zei hem in te stappen. Na zijn rugzak in de kofferbak naast die van mij te hebben gedeponeerd, nam hij plaats op de achterbank.

Peter was een gezellige reisgezel met veel interesse voor alles wat wij tegen kwamen, een stevige prater.

Hij vertelde mij dat hij al meer dan negen jaar in Indonesië woonde, verschillende vriendinnen heeft gehad, soms gehuwd. Zelfs met één slechts drie maanden getrouwd was geweest.

Ook vertelde hij mij gedurende de rit, hoe en waarom het een en ander niet lang had geduurd. Er waren verschillende oorzaken, maar de meest bizarre situatie, zo het mij voorkwam, was toch wel de Javaanse waar hij drie maanden mee getrouwd was geweest. Hij vertelde mij dat het aanvankelijk een innemende en lieve vrouw was geweest. Veel jonger dan hij zelf, maar toch, een schat van een meid.

Totdat hij eenmaal zijn intrek bij haar genomen had, en zij opmerkelijke keuren van vreselijke jaloezie naar voren bracht.

Deze aanvallen gingen zo ver, dat zij enkele malen een aanslag op zijn leven uitvoerde. Hij had het mee gemaakt dat zij zonder enige vorm van aanleiding, hen geprobeerd had door een groot slaapkamerraam te duwen en, wel zo onverhoeds van achter, dat hij zich ternauwernood staande wist te houden. Hierop zo ging hij verder kwam dan de gebruikelijke huilbui en dan werd alles weer met de mantel der liefde afgedekt, maar het ging door.

De tweede en zo u wilt ergere, gebeurde toen hij met familie in de trein zat naar midden Java voor een bezoek aan Yokjakarta.

Na wat gegeten te hebben in de restauratie wagen, waar de bediening uiteraard door een lieftallig meisje werd gedaan, die vriendelijk lachte toen hij haar om een biertje had gevraagd, barste inwendig de bom bij de Javaanse.

Peter zich van geen kwaad bewust, ging na verloop van tijd het toilet opzoeken.

Daar het druk was moest hij even op zijn beurt wachten.

Dat is waarschijnlijk zijn geluk geweest. In de sluis tussen de twee treinstellen bevonden zich de toiletten.

De deuren staan hier wijd open, om zoveel mogelijk frisse wind naar binnen te krijgen.

Hij had haar niet zien aankomen, maar voelde in zijn rug een harde duw, met de bedoeling hem uit de trein te werken.

Het scheelde maar weinig of hij was uit de trein gevallen,

de andere wachtende wisten dat echter te voor komen,

en hielden de hevig worstellende en gillende Javaanse stevig vast.

Die na verloop van tijd te kennen gaf zich weer zelf te zijn, en na het report van de conducteur te zijn opgemaakt, weer mocht gaan zitten met Peter, ook al omdat hij geen aanklacht wilde indienen.

De laatste keer deed de das om, hij vertelde mij, dat zij het uitgevogeld had om ineenkeer van hem af te zijn,

een elektrisch ongelukje.

Het was wel tevens de laatste poging, want hierna besloot hij haar te verlaten.

Het ging als volgt, hoe ze er opgekomen is tot op heden voor hem nog altijd een raadsel.

Het was vlak voor de kerstdagen. Daar Peter christen was besloot zij, hoe lief, om een kerstboom te kopen, om een beetje aan kerst te doen, het kon net wel, in het overwegend islamitische Indonesië, maar toch, heel attent van haar.

Nu had hij in Jakarta in huis tegels op de vloer, nep marmer maar mooi en goed schoon te houden.

Niet dat mevrouw dat zelf deed, nee daarvoor had zij een Bibi ( dienstmeisje) in huis, een leuk meisje van even achttien jaar, door haar zelf aangenomen nota bene.

Fout, want het dienstertje had de gewoonte om wel eens vriendelijk te lachen tegen Peter.

Wordt vervolgd

01-11-2007 om 00:00 geschreven door Ivan Grud  

Indonesië   Jakarta      in de Trein part 3

Nadat wij het station uitgerold waren reed de trein zeer traag door Jakarta. Wij stopten nog enige malen, waarom, ik zou het niet weten. Of het zou moeten zijn omdat het hele traject uit een enkelvoudig spoor bestaat.

Ook was het zo dat de trein soms zo ver overhelde, dat ik het idee had hij ieder ogenblik om zou donderen, wonderbaarlijk genoeg gebeurde dat niet.

Daar ik bij het raam zat, kon ik alles goed overzien.

De onophoudelijke krottenwijken langs het spoor,

waar de ellende en armoede van afstraalt, liet een  onaantrekkelijk uitzicht zien, maar het ergste moest nog komen. Als wij aan de rand van de stad rijden, zie ik daar de wijk Kelincing liggen, een krottenwijk met duizenden bouwvallige huisjes met daken van golfplaten, plastiek en platen van hout. De wijk welke gebouwd is boven een moeras, is zo vreselijk armoedig dat ik geloofde mijn ogen niet. Later zou ik vernemen dat hier de meest vreselijke ziekten voortkomen, overgebracht door ratten die tyfus verspreiden, en een zeer dodelijke Jamuk (mug), herkenbaar aan een geelgestreept lijf. Kinderen en ouderen gestoken door dit afschuwelijke insect, zijn meestal niet meer te redden.

Maar we rolden verder, na een goed uur verlieten wij de stad, het begon al wat landelijker te worden.

De warmte in de trein nam ook gestaag toe, daar de Indonesiërs het niet zagen zitten om een raam open te draaien, vermoedelijk waren zij bang voor tocht. De ventilatoren, waarvan drie in totaal aan het plafond, gaven eerst nog wel wat verkoeling, maar omdat alles dicht zat, verspreide zij later nog enkel warme lucht. Ik vroeg mij af hoe of dat het verder zou gaan.

De man die naast mij zat, probeerde een gesprek in het Engels met mij aan te knopen, maar dat lukte niet.

Dat ik redelijk het Bahasa Indonesia, (Indonesische taal), machtig ben, had ik nu geen zin in om hem dat te vertellen, dus ging hij maar zitten slapen. Nu zult u zich afvragen, waarom dat?.

De vriendelijkheid van de Javanen, is mijn ervaring, gaat gepaard met een kinderlijk ongeremde nieuwsgierigheid.

Vragen als, bent u gehuwd, hoeveel kinderen, hoe oud is u vrouw, waar komt zij vandaan, was zij Kadis ( maagd), hoelang bent u getrouwd, kinderen van u zelf?.

Hebt u werk, hoe oud bent u, wat zijn u inkomsten, waar woont u, heeft u meer dan één vrouw, bent u moslim, nee, wat dan, geen geloof, óh, dan bent u communist.

En ondanks de vriendelijke glimlach die bij het bijna onbeschofte vragen vergezeld gaat, had ik daar nu even geen zin in.

Het uitzicht werd steeds aantrekkelijker, echter met weinig afwisseling, rijstvelden en nog eens rijstvelden, met af en toe een Kampung, (dorpje).

Maar het was allemaal nieuw voor mij, dus ik hield het wel vol.

Het had trouwens ook wel iets, de ploegende mannen met het typische grote rond gevlochten Javaanse hoofddeksels als beschutting in de brandende zon.

Zij liepen tot aan hun knieën in de drassige grond, achter die de door karbouwen getrokken ploeg, waarachter de witte reigers in vers getrokken vore naar insecten zochten.

Het landschap was oneindig uitgestrekt en vlak, ik begreep dat dit het noorden van Java was en dit waarschijnlijk zo blijven, tot de stad Ciribon.

Het is onbegrijpelijk hoe tolerant en verdraagzaam de mensen onderling zijn, ondanks het overvolle gangpad met ieder plekje bezet, geen ongetogen woord, noch duwen of trekken aan elkaar.

En als er al iemand naar het toilet moest, was het een amusant gezicht, om redenen daar deze zoveel capriolen uit moest halen en dat onder hoge nood.

Maar ook ik zou toch ook eens moeten.

Dan rolden wij het station van Ciribon binnen, met jawel weer honderden mensen op het perron, die allemaal werden meegenomen, hoe? Ik weet het echt niet, maar toen de trein weer vertrok was het perron op de verkopers na van, water en gedroogde bananen, sigaretten, de bekende kruidnagel saffies, (kretek) weet ik wat al niet meer, leeg.

Nu zou het spoor afbuigen naar het zuidoosten.

Ik verwachte een meer afwisselend landschap.

En inderdaad het begon na enige tijd toch aanzienlijk te veranderen, en reeds doemde  in de verte eerste bergen op.

Een schitterend gezicht, ik vergat opslag de tragedie van het station in Jakarta, hier had ik voor geleden.

Hoe verder wij vorderde werd het landschap steeds mooier.

Het is werkelijk niet te omschrijven de pracht die men tegen komt. Schitterende terrassen met rijstbouw tegen de berghellingen, met in de dalen palmplantages.

Ook plantages met rubberbomen passeerden wij, bomen met een witte bast, waaruit door in de stam inkepingen te maken het latex in blikjes druppelde.

Ravijnen werden genomen over immens smalle bruggen, die zo hoog zijn dat de rivier in het dal slechts een glinsterend lint is. De kleur schakeringen in het groen, zijn als flonkerende smaragden, nu eerst begreep ik de uitdrukking,

De Gordel van Smaragd.

Dan komen wij aan in Purwokerto de eerste grote stad in het oosten van midden Java. Hiervandaan is het slechts een steenworp afstand, naar het prachtige midden in de bergen gelegen vakantieoord Batu Raden, (de koningssteen).

Ik besloot hier de trein te laten voor wat het was, daar het inmiddels al bij twaalven was, nam ik de eerste beste taxie naar een hotel.

Ivan Grud         (wordt vervolgd)

30-10-2007 om 00:00 geschreven door Ivan Grud  

Indonesië   Jakarta     part 2   de Trein

Het centrum van de stad is als een moderne, met brede wegen

veel stoplichten en hoge flatgebouwen

Met toch ook weer hier en daar een krotenwijk, die men indien er voor de grond waar deze op gebouwd zijn, een andere bestemming heeft, met de regelmaat van de klok in brand gestoken worden, daders onbekend. De hotels, zijn zonder meer schitterend, met veel personeel en een aantree waar je stil van wordt. Soms speelt er een Gamalang orkestje met huilerig gezang, maar passende bij het geheel, je bent gelijk in Indonesië.

Bedienend personeel in traditioneel Java kledij, brengen na ingecheckt te zijn, glimlachend de koffers naar je schitterende kamer. Het eten is zoals je dat mag en kunt verwachten van de Indonesische keuken en indien men er van houd, een verrukking.

Ik had mij voorgenomen, om het allemaal zo intens mogelijk te beleven. Ik besloot dan ook, de volgende dag met de trein naar midden Java te gaan. Om een bezoek te brengen aan de beroemde Burubudur, in de buurt van Yogyakarta.

Het tempelcomplex ter ere van Budha in het jaar 1300 gebouwd, met zijn enorme klokvormige Stupa’s waarin een Budha gezeten.

De Stupa’s zijn voorzien van ruitvormige openingen, waardoor men dan naar binnen kunt rijken, indien men dan de daar zittende Budha kan aanraken, dit een waarborg zou zijn voor levenslang geluk. Nu dat geluk zou ik wel nodig hebben, zo zou later blijken. Na navraag te hebben gedaan in het hotel, aangaande de dienstregeling van het spoor, vertelde men mij dat het zoveel beter was om per touringcar naar het wereldwonder toe te gaan. Eigenwijs als ik was en ben, wist ik het beter, ook al omdat ik wat wilde wat zien en meemaken, nu dat zou ik. Ik deed dan ook maar niet moeilijk toen men mij vertelde dat het Ramadan was.

Men vertelde mij dat, in deze tijd van het jaar, zeermoeilijk is om te reizen per spoor, omdat hele families naar midden Java reizen.

Zodat er praktisch geen kaartje te krijgen is. Indien ik toch wilde gaan, dan moest ik s-nachts om twee uur op het station zijn, voor de trein van achtuur die zelfde ochtend.

De taxichauffeur keek mij hoogst verbaasd aan, toen ik hem vroeg mij naar het station te brengen, het ”kurang bagu’s”,

(niet goed), werd door mij uiteraard niet verstaan, nog begrepen, om dat ik het niet wilde begrijpen.

Dat loste zich vanzelf op bij aankomst van het station.

Ik stond, of liever gezegd zat perplex, bij aankomst

in de taxi. Honderden, ja zelfs misschien wel ettelijke duizenden mensen, waren alle drukdoende voor het station.

De Badjay’s en Bedjak’s, (fietstaxie) waren met honderden op het plein aanwezig, later zou ik horen dat tussen dit gewoel, de dieven en rippers hun slag wisten te slaan.

De chauffeur welke ik van een goede fooi voorzag, regelde eerst een oppas voor zijn taxie, hij liep daarna met mij mee het station in. Het lukte hem om met wat extra geld, onjuist maar zeer westers uiteraard, om voor mij een kaartje te kopen. Ik bedankte de man, die ijlings naar zijn wagen terug keerde in de hoop deze nog in goede staat terug te vinden.

Dan ging ik voor de ticketcontrole in de rij. Wat voor een rij. meer dan twee uren zou het duren voordat ik naar binnen kon en het perron op.

Het was inmiddels al bij vieren geworden,

Dus het schoot aardig op, dacht ik dus, de trein zou immers om acht uur vertrekken. Ik maakte het mij zo comfortabel mogelijk, door op de betonnen grond te gaan zitten met mijn rugtas tussen de benen geklemd, met de rug tegen de muur van een gebouwtje wat er stond.

Ik had eigenlijk ook geen andere keus.

Het werd een nachtmerrie, het gebouwtje was het enige toilet van het hele perron.

De lucht was verschrikkelijk, als of men direct zijn behoefte op mij losliet. Ik moest daar weg, maar waar ik ook keek , nergens was er plaats, overal lagen of zaten mensen in groepjes bij elkaar. Soms waren zij aan het eten, en leek het perron dan ook op een betonnen park, alwaar men vrolijk keuvelend de picknick hield. Dit moest ik nog vier uur vol houden begreep ik.

Nu ook dat was mis gerekend.

Ik begreep het al niet, dat de mensen niet onrustig werden.

Zij begonnen zo langzamerhand hun picknickspullen op te ruimen, daar de klok toch al aangaf dat het half acht was.

Ook rolde er nog steeds geen trein het station binnen.

Dat werd dus tien uur, leeg? Niet op zijn minst.

Ik begreep het niet, moesten al deze mensen in die halfvolle trein?. Gewapend met een paar honderd Rupia en mijn kaartje in mijn hand, ging ook ik maar de strijd aan.

Ik worstelde mij naar een, naar ik aannam conducteur,

gaf hem mijn kaartje met de Rupia’s, wat wel resulteerde in een vrijbaan, vraag niet hoe, maar in tien minuten zat ik in de trein. En, op de het kaartje vermelde plaats.

Immens blij verlost te zijn van de lucht van enkele honderden uitwerpselen, was ik even gelukkig, maar dan ook maar even, wel te verstaan. De trein stroomde vol tot overvol, overal zaten, stonden, lagen mensen. Op het dak, zou ik later zien, in de passage tussen de treinstellen, geiten, kippen zaten op schoot, alle ruimte was bezet.

De Indonesische mensen zijn rustig, gelaten, zonder agressie.

Maar wel in hun eenvoud ook, voor ons westerlingen, ongemanierd. Zo schromen zij niet in de trein op de grond te spuwen, het zich zo comfortabel mogelijk te maken.

Of dit nu ten koste van de mede reizigers gaat, wordt niet gezien als dusdanig, nee, het is allemaal gewoon.

Ik vroeg mij af wat mij nog allemaal te wachten was,

elf uur, we stonden nog steeds in Jakarta.

Maar dan, daar klonk het fluitje van vertrek, we gingen, onvoorstelbaar, het geheel zette zich in beweging.

Ivan Grud      (wordt vervolgd)

30-10-2007 om 00:00 geschreven door Ivan Grud  

Jakarta Indonesia    1 de aankomst

Na een vermoeiende en vooral lange vlucht van ruim zestien uur, landen wij eindelijk op de Airport van Jakarta, Sukarno Hatta.

Het eerste wat mij opviel na het verlaten van het toestel, waren de kakiuniformen van gezag dragers, die rijkelijk waren voorzien van sterren, strepen en balken, alsof zij allemaal individueel een oorlog hadden gewonnen.

Nu is dat in deze tijd niet zo heel verwonderlijk meer, daar we het met een beetje praktijk op p.c,  het allemaal wel voor elkaar krijgen, maar zo als gezegd, alleen op de computer. Nu zijn het ook bijna alleen de uniformen die men ziet, want deze overheersen de drager volkomen.

Zij wijzen je ongewild de weg naar de passencontrole, waar gelijk al de corruptie begint. Aziatische reizigers veelal van Chinese oorsprong met nota bene de Indonesische nationaliteit, worden er uit gelicht, en meegenomen door een Generaal, er klopt altijd wel iets niet, en dat kost geld. De Nederlanders, die hebben liggen slapen bij het uitrijken van de landingskaarten, en deze niet ingevuld, en of niet hebben, worden stug en zonder uitleg teruggestuurd, zo van zoek het maar uit. De wachttijd in de rij is dan ook heel erg lang.

Er is nog altijd een afkeer tegenover Nederlanders, maar dat kan ook niet anders, want dat wordt systematisch in leven gehouden. Het bevrijding feest, en de capitulatie, met op de televisie, aanverwante Indonesische oorlogfilmproducties, wordt ieder jaar nog gevierd. Met marcherende geüniformeerde kinderen, voorzien met rood witte vlaggen, en het scanderen van Merdekka, is die dagen dan ook niet van de lucht, later kom ik hier op terug.

Maar als je dan alles zo’n beetje hebt doorlopen, en je koffer hebt,

zie je bij de douane het zelfde patroon, buitenlanders mogen zondermeer doorlopen, maar eigenvolk, en dan vooral weer de Aziatische allochtonen, hun bagage wordt binnenstebuiten gekeerd.

En alles, letterlijk alles, wat maar even onder de invoerwet valt, daar worden afschuwelijke hoge bedragen aan invoer rechten voor gevraagd. Wat uiteraard deze stakkers, die na een of twee jaar hard werken in het middenoosten, als dienstmeid of wat dan ook, niet kunnen betalen. Dus wordt het oude t.v tje, radiootje, of camera vriendelijk lachend door de Generaals in beslag genomen.

Geen enkel pardon, gezien het harde werken, dan wel misbruikt te zijn geweest van de veelal jonge vrouwen, wordt in aanmerking genomen.

Maar dan sta je toch buiten, en het eerste wat je ervaart is de klamme warmte, die als een deken over je heen valt.

Het is verstikkend, en men begint dan ook onmiddellijk te zweten alsof je zojuist een marathon achter de rug hebt.

Dan wordt het opletten geblazen, want van alle kanten komen ze aan, de koffer belegeraars. De kruier die ze op het karretje gezet heeft en naar buiten gereden, is na het ontvangen van zijn fooi, ijlings naar binnen vertrokken, voorhem zit het er dan op.

Dus de volgende fooi jagers zijn aan de beurt, gadegeslagen door,

ja je raadt het al,  in andere uniformen, Generaals, die uiteraard hun graantje hiervan mee pikken. Een taxi wordt er dan gewenkt, ook deze geeft weer geld om daar te mogen zijn.

Dan na alles ingeladen te hebben, en uiteraard de fooi gegeven, in de hand die je achtervolgt tot op de achterbank, kun je eindelijk vertrekken.

Nu dan ben je blij als je zit met de airconditie aan, dat kan ik u verzekeren.

Van het vliegveld naar de stad gaat over een redelijke met beton

afgewerkte tolweg, met aan de beide kanten ervan wat sawa’s, (rijstvelden), in de verte wat krottenwijken, en hier en daar een paar palmbomen, al met al nu niet direct een uitzicht wat een schoonheidsprijs verdiend.

Daarin tegen zijn de billboards kleurig, geen vrouwelijk bloot zoals wij dat kennen, het is uiteindelijk een Islamitische staat, waarvan de bevolking 90% vertegenwoordigd.

Weliswaar is het zo, dat men de schitterende spreuk,

” eenheid in verscheidenheid” in het landswapen handteerd,

maar wat gezien de huidige ontwikkelingen, het elkaar afslachten van de verschillend geloofsgroeperingen, nooit wordt nageleefd, dat kan ook niet, want dat staat het geloof niet toe.

Aan het eind van de tolweg een soort welkomstoog, met daarop de tekst Slamat Datang (welkom), waar je dan onderdoorrijdt.

Dan van de tolweg rijden we de stad in, en worden direct geconfronteerd met de verkeerchaos van Jakarta, een compleet gekkenhuis.

Van alle kanten, en kriskras door elkaar, met het recht van de brutaalste, rijd alles door elkaar, weliswaar de zelfde kant op, maar toch.

Oud tot zeer oud, (lees wrakken), maar ook nieuwe auto’s.

Langs de zijkant van de wegen de rode badjay’s,  (motorfietsen met daaraan een bak voor twee passagiers gemonteerd), sputterend rokend die de meest onvoorspelbare manoeuvres hanteren om toch ook maar op de plaats van bestemming te komen. Het toeteren van alle voertuigen, maar dan ook allemaal, is niet van de lucht. Niet dat iemand zich daar iets van aantrekt, het hoort nu eenmaal zo.

Dan plotseling uit het niets, loopt daar, tegen het verkeer in,

een spiernaakte broodmagere man in het midden van de weg.

Als het niet zo droevig zou zijn, zou men er hartelijk om kunnen lachen.

Maar hier gaat het niet om een stunt, nee maar om een al gehele verdwazing, voortkomend uit een uitzichtloze sociale situatie,

de man wilde gewoon dood.

Ook werd ik nog geconfronteerd met een verkeerslachtoffer, die dood

op het midden van de weg lag, het bleek een oudere vrouw te zijn, die met wat kranten toegedekt wachtte tot dat men haar zou ophalen.

Een ieder reed er gewoon omheen, geen afzetting of politie, nee rustig laten liggen, en niet kijken.

Ivan Grud         (wordt vervolgd)

26-10-2007 om 00:00 geschreven door Ivan Grud  

Adzhemyshkaiy

Steen groeve

Van uit krochten ondergronds
Vochten zij tegen overmacht
Die onmacht vals wraakte
Injecteerden gas erna de bom
Voorwaar de strijd staakte

Zielen eeuwig geborgen delen
In de duisternis van de schacht
Hoort de schreeuw van velen
Nimmer geborgen altijd op wacht

-------------------------------------------------------
Vijftien duizend Partizanen, vochten bij Kerch, Grimea Ukraine
Tegen een overmacht van nazies, 1940/45 ondergronds verzet,in de steen groeve,
werd gebroken met gas. 1942 Slechts enkele overleefden deze massa moord.

25-10-2007 om 00:00 geschreven door Ivan Grud  

Incest

Waar eigen bloed

Misbruikt in ongeremd gijl besef

Nacht na nacht opnieuw vermoord

Wordt de stille kreet nimmer gehoord

Achter hermetisch gesloten deuren

Kan steeds het vunzige gebeuren

Gesmoord verstikkend in ademnood

Is de liefde voor altijd dood

Ivan Grud

26-09-2007 om 09:42 geschreven door Ivan Grud  

De Media

De media met rapportages van oorlogen en geweld

De media is het die het ons steeds maar weer verteld

De media met beelden van rampen honger en verdriet

De media brengt het in geloof dat iemand het nog ziet

Is er eigenlijk wel iets wat de mensheid kan deren

Is er eigenlijk nog wel iets waarvan wij willen leren

Is er eigenlijk nog wel iets wat ons op fouten kan wijzen

Is er eigenlijk nog wel iets dat ons vervult met afgrijzen

En lusteloos hangen wij altijd weer voor de buis

En lusteloos knabbelen wij chips in ons veilige huis

En lusteloos verveeld geeuwen wij het zappen moe

En lusteloos gaan wij volgevreten weer naar bedje toe

Op C.N.N laat men de bom nog maar eens exploderen

Opgezwollen van bier en chips kan het ons nog weinig deren

Ivan Grud

26-09-2007 om 09:33 geschreven door Ivan Grud  

Het is nog niet over fluistert zij
Ik heb je liefde nog altijd nodig
We hebben nog die kans
Haar hand streelt vragend mijn dij

Rillend onderga ik dit alles
Verstard kijk ik haar aan
Zie haar vreemd liefde bedrijven
Gepassioneerd was zij vreemd gegaan

En terwijl mijn lendenen verstijven
Doet geilheid verdoven mijn venijn
Dring ik diep verdwaasd in haar
Wetend het zal nimmer het zelfde zijn

Ivan Grud

19-09-2007 om 09:47 geschreven door Ivan Grud  

09-09-2007 om 09:50 geschreven door Ivan Grud  

08-09-2007 om 00:00 geschreven door Ivan Grud  

Gedreven door mijn valse sluwheid

Schreed ik op het laagste niveau

Verminkt achterlatend verboden zones

Maar dan gleed ik uit door de herkenning

Struikelend smakte ik op het granieten geheel

Mijn gezicht haakte de richel van fatsoen

Scheurde mijn schranderheid en liet los

Om meegevoerd door de frisse wind

In het duistere ravijn af te dwarrelen

Naar daar waar men niets meer vindt

Mijn kop verminkt tot bloedens toe

Mist nu de gladde aanschouwelijkheid

Raven ontfermen zich over mijn resten

Zij scheuren gedreven mijn ogen los

Angstig om slachtoffer te worden

Ivan Grud

24-05-2007 om 14:27 geschreven door Ivan Grud  

Giftige dampen begeleidden het samen smelten
Het kwaad aangezet door passie was in wording
Dan duldde het moeras het embryo niet langer
Stuwde het omhoog en braakte het op de oever
En slijmerig begon jij aan jouw dodelijk bestaan
 
Fluisterend met liefdevolle woorden penetrerend
Dwangmatig ongeremd razend verspreid je gif
Wetend dat verlustiging geilheid brengt gebruik jij
Keer op keer zaai jij dood en verderf in gemeenschap
Grijpt niets en niemand ontziend kwijlend om je heen
 
Bevrucht laat jij hen achter een nieuwe bron is geboren
En vervolgt onstuitbaar jouw weg in weg weg weg

15-05-2007 om 11:25 geschreven door Ivan Grud  

13-05-2007 om 09:32 geschreven door Ivan Grud  

Liefdeshaat

Jouw levenslied kent geen melodie
Een toonloos gehuil over kale vlakten
Rollende kille mist voortgestuwd door de wind
Gruwelijke afspiegeling van jouw minzaamheid

Rottend gaapt je versteende mond in de verte
Wellustig kronkel jij voort aanziend mijn leed
En verlicht door het vuur van palmtakken
Gloort aan de horizon de eeuwige hoop

Rust is mij niet gegund
Moge u eeuwig dwalen over die vlakten

Schrijver: Ivan Grud

05-05-2007 om 19:49 geschreven door Ivan Grud