Indonesië  Baturaden          part 4

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het hotel was net als de meeste hotels in Indonesië,

uitstekend. Men weet echter wel de prijs te vragen, zeker als men s-avonds laat aankomt en eigenlijk nergens meer terecht kan. Maar dat nam ik maar voor lief, blij als ik was heerlijk te kunnen douchen en een bed te hebben. De volgende ochtend besloot ik na het ontbijt, dat uiteraard uit nassigoreng met een spiegeleitje bestond, per taxie naar het schitterende

Batu Raden te gaan, een soort keuroord midden in de bergen.

Daar ik de chauffeur aansprak in het Indisch, lukte het mij, om een ritprijs overeen te komen, dus verwachte ik geen verassing achteraf.

De wagen had airconditie dus veel last van de warmte zou ik niet hebben, hij zat nog redelijk in de veren. Nu moet ik erkennen dat de broeierige warmte zoals in Jakarta (west Java), hier in het oosten, veel en veel verdraaglijker is.

Juist wilde wij wegrijden, toen er een lange kalende jongeman voor de wagen stapte van in de veertig, die vragend zijn hand op stak.

Ik vroeg de chauffeur te stoppen en opende mijn raam.

De man stelde zich keurig voor alsxml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" /> Peter Nederlander, die net als ik in zijn eentje door Java trok, hij vroeg of ik soms naar Baturaden ging. En of hij dan mee mocht rijden, ik zei hem in te stappen. Na zijn rugzak in de kofferbak naast die van mij te hebben gedeponeerd, nam hij plaats op de achterbank.

Peter was een gezellige reisgezel met veel interesse voor alles wat wij tegen kwamen, een stevige prater.

Hij vertelde mij dat hij al meer dan negen jaar in Indonesië woonde, verschillende vriendinnen heeft gehad, soms gehuwd. Zelfs met één slechts drie maanden getrouwd was geweest.

Ook vertelde hij mij gedurende de rit, hoe en waarom het een en ander niet lang had geduurd. Er waren verschillende oorzaken, maar de meest bizarre situatie, zo het mij voorkwam, was toch wel de Javaanse waar hij drie maanden mee getrouwd was geweest. Hij vertelde mij dat het aanvankelijk een innemende en lieve vrouw was geweest. Veel jonger dan hij zelf, maar toch, een schat van een meid.

Totdat hij eenmaal zijn intrek bij haar genomen had, en zij opmerkelijke keuren van vreselijke jaloezie naar voren bracht.

Deze aanvallen gingen zo ver, dat zij enkele malen een aanslag op zijn leven uitvoerde. Hij had het mee gemaakt dat zij zonder enige vorm van aanleiding, hen geprobeerd had door een groot slaapkamerraam te duwen en, wel zo onverhoeds van achter, dat hij zich ternauwernood staande wist te houden. Hierop zo ging hij verder kwam dan de gebruikelijke huilbui en dan werd alles weer met de mantel der liefde afgedekt, maar het ging door.

De tweede en zo u wilt ergere, gebeurde toen hij met familie in de trein zat naar midden Java voor een bezoek aan Yokjakarta.

Na wat gegeten te hebben in de restauratie wagen, waar de bediening uiteraard door een lieftallig meisje werd gedaan, die vriendelijk lachte toen hij haar om een biertje had gevraagd, barste inwendig de bom bij de Javaanse.

Peter zich van geen kwaad bewust, ging na verloop van tijd het toilet opzoeken.

Daar het druk was moest hij even op zijn beurt wachten.

Dat is waarschijnlijk zijn geluk geweest. In de sluis tussen de twee treinstellen bevonden zich de toiletten.

De deuren staan hier wijd open, om zoveel mogelijk frisse wind naar binnen te krijgen.

Hij had haar niet zien aankomen, maar voelde in zijn rug een harde duw, met de bedoeling hem uit de trein te werken.

Het scheelde maar weinig of hij was uit de trein gevallen,

de andere wachtende wisten dat echter te voor komen,

en hielden de hevig worstellende en gillende Javaanse stevig vast.

Die na verloop van tijd te kennen gaf zich weer zelf te zijn, en na het report van de conducteur te zijn opgemaakt, weer mocht gaan zitten met Peter, ook al omdat hij geen aanklacht wilde indienen.

De laatste keer deed de das om, hij vertelde mij, dat zij het uitgevogeld had om ineenkeer van hem af te zijn,

een elektrisch ongelukje.

Het was wel tevens de laatste poging, want hierna besloot hij haar te verlaten.

Het ging als volgt, hoe ze er opgekomen is tot op heden voor hem nog altijd een raadsel.

Het was vlak voor de kerstdagen. Daar Peter christen was besloot zij, hoe lief, om een kerstboom te kopen, om een beetje aan kerst te doen, het kon net wel, in het overwegend islamitische Indonesië, maar toch, heel attent van haar.

Nu had hij in Jakarta in huis tegels op de vloer, nep marmer maar mooi en goed schoon te houden.

Niet dat mevrouw dat zelf deed, nee daarvoor had zij een Bibi ( dienstmeisje) in huis, een leuk meisje van even achttien jaar, door haar zelf aangenomen nota bene.

Fout, want het dienstertje had de gewoonte om wel eens vriendelijk te lachen tegen Peter.

Wordt vervolgd