voor hen die willen zien Ivan Grud, geboren in Rotterdam 18-11-1940,
de idealist, humorist, pessimist, atheïst, en niet te vergeten de waarnemer, die voor u waarnam van hetgeen er in de wereld afspeelt, en al waar hij een geheel eigenwijze kijk op heeft,
en dit zeker niet altijd op een fijnzinnige manier vertaald.
Zoals gezegd, geboren rotterdammer, en wel in het jaar 1940
Een jaar waarin hij waarschijnlijk al in de moederschoot tijdens het bombardement op de binnenstad van Rotterdam, besefte dat, wilde hij zijn kop boven water houden,
dit maar meteen waar moest maken, en hij liet zich dan ook in deze roerige tijd geboren laten worden.
Het fijt dat hij reeds op vijftien jarige leeftijd naar zee vertrok
was niet direct het gevolg van trek in avontuur,
als wel om een steentje bij te dragen in deze verschrikkelijk tijd van armoede, die deze na de oorlog mee zich mee bracht.
Ivan Grud heeft eigenlijk nooit echt binding gehad met welke natie dan ook, dan was hij weer in Nederland, of hij vertrok al weer naar elders.
Indonesië is het land waar hij het langs achtereen vertoefde, dat is ook het land, met de cultuur die hem het meest geïnspireerd heeft, en aangezet tot de dichtkunst.
Hij heeft een dichtvorm die soms als verwarrend en filosofisch beschreven wordt, maar dan toch al lezende,
het beoogde bij de lezer weet over te brengen, niet in de laatse plaats door zijn beeldende manier van dichten.
Ivan Grud wens u dan ook veel leesplezier.
Ivan Grud.
Rikus Kiers, de grote dichter wijde het volgende gedicht aan deze Rotterdamse schrijver.
Ivan de realist
Ivan de gevoelige voelspriet
Van grove misdaden
Bevechter van het kwaad
Die niets echt zitten laat
Zijn taal is zeer apart
De zinnen soms verward
De boodschap helder wit
Rozen in maatje kwart
Bloed gruwel wreedheid
Wilde de brave mijden
Zekerlijk niet meiden
Zijn preek gerechtigheid
Niet af te laten vreugde
Die alle droefheid doodt
De man die deugde
Verjaagt het avondrood
Ivan de bewogen realist
Die nooit zijn idealen mist
Heeft werkelijkheid bevroed
En is nog lang niet uitgewoed
Schrijver: Rikus Kiers, 19-10-2006
22-11-2007
Indonesië Burubudur part 12
IndonesiëBurubudurpart 12
Zoals gezegd gingen wij lopend richting hotel.
We wisten dat het ons aardig in de benen zou gaan zitten, daar we toch eerst weer heuvel opwaarts moesten.
Gewapend met een flesje water gingen wij op pad, ook ditmaal liepen wij aan de linkerkant van de weg, dus tegen het verkeer in, wat er nauwelijks was. Het viel ons op dat de locatie waar de Burubudur zich bevond, rondom met een stevig doorlopend hek was afgesloten.
Nadat wij al pratend over, de toch wel hilarische toestand van de Australier flink waren opgeschoten, zagen wij een toegangshek wat enigszins open stond.
Het was te ver van de Burubudur om nog bij dat complex te behoren.
De ene helft van de toegang stond een beetje uitnodigend open. Hoewel, wat er op het bord geschreven stond, dat nu niet direct vertelde.
Op het gele bord met dikke zwarte letters stond, Dilarang Masuk, wat zo goed als verboden toegang betekend.
Peter keek mij aan met een blik van, zulle we dan maar.
Ja waarom niet, beantwoorde ik zijn blik, en we wrongen ons door de ruimte die het niet goed afgesloten hek toe liet.
Het was gelijk al alleszins de moeite waard, het bleek onzichtbaar vanaf de weg een mooi aangelegd park te zijn.
Een park waarin men de natuurlijke begroeiing enigszins gestuurd had.
Bijzondere palmen en ander gewas, zoals varens en struiken met daaraan grote bloemen in allerlei verschillende kleuren.
Die men ruimte gegeven had om zich bijzonder mooi en groot te ontwikkelen, een lust voor het oog.
Links van ons zagen wij een pad, wat was aangelegd tegen een heuvel op.
Het pad was als zijnde met mozaïek in gelegd, met een groot soort kiezelsteen. Links en recht groeide wat struiken die vol in bloei stonden met prachtige bloemen.
Na nog eens goed achterom gekeken te hebben besloten wij om het pad naar boven te nemen.
Het ging vrij stijl omhoog, en was nog een hele klim, ook al omdat wij zojuist de weg heuvel opwaarts hadden gelopen.
Maar dat het alle zins de moeite waard was, bleek al spoedig.
Boven gekomen op de enigszins afgeplatte heuveltop, was het eerste wat opviel een grillige boom.
Hij was als ware een reus onder de bonsai boompjes die wij kennen van thuis, op het dressoir.
Hij was schitterend in zijn soort, de grillige kruin die schuin wegliep van de dorre stam gaf schaduw aan een klein bankje.
We keken eens goed om ons heen vanaf deze unieke uitkijkpost.
Een plek die men zou aanschouwen op een Japanse pentekening.
En dan zagen wij het, dat wat de hele dag goed maakte.
Daar in verte, ingesloten tussen de bergen, diep in het dal, lag de Burubudur.
Hij was omringd met uitsluitend de bladerdaken van bossen.
We keken dan ook min of meer op het hoogste terras met de stupas.
En konden slechts een enkel terras wat daar onder was van hieruit zien.
Het was adembenemend, en omhoog kijkend zagen wij het gebergte, met als eerste de Selamet waarvan de top besneeuwt en omringt met wolken.
In alle richtingen, waar we ook keken zagen wij de hoge bergtoppen.
Nu eerst begrepen wij waarom de monniken de Burubudur hier gebouwd hadden.
Het was alsof de zeer hoge bergen de vallei ingesloten hadden, om aldus deze ontoegankelijk te houden.
Waar wij ook keken, het uitzicht was overal even schitterend.
Ik vroeg mij af, of de bouwers van het gigantische monument,
wellicht deze tussen de bergen zijnde vallei juist hadden gekozen,
omdat zij wisten, dat het door de jungle overwoekerd zou worden en hierdoor als ware vereeuwigd zou zijn.
Weliswaar verborgen, maar in dank aanwezig om Budha te eren.
Want waarom had men dit schitterende eerbetoon verlaten.
Zodat het eeuwen later bij toeval ontdekt zou worden, vragen en nog eens vragen spookten door mijn hoofd.
Een dikke twee uur hebben we daar gezeten en eigenlijk zonder veel te zeggen.
De verbijstering was te groot, hier hadden wij de spirituele ervaring, die wij bij de beklimming van het monument zo gemist hadden.
Hier raakte ons iets, vraag niet wat, maar was het duidelijk voelbaar.
Het zette onze gedachten stil, niets maar dan ook niets verbrak dit zo bijzondere moment.
Op weg naar het hotel spraken wij beiden bijna niets, alsof alles al gezegd was, en er alleen nog overbodige bevestiging overbleef.
De volgende morgen waren wij al weer vroeg aan het ontbijt, en bespraken nog weer eens onze belevenissen van de dag ervoor.
Ik besloot om afscheid van Peter te nemen, ook al daar deze nog wat familie bezoekjes te doen had in de stad Puwerkerto.
We beloofden contact te houden, en gingen onze eigenweg.
Peter had slecht geslapen om redenen, dat er een Tokké op zijn balkon gezeten had, deze had iedere twee minuten,
bijna schreeuwend tokké tokké geroepen, zo vertelde hij.
Van het Hotelletje naar de Burubudur was een rechte weg,
wel heuvel opwaarts, zodat wij eerst stevig moesten klimmen, maar dan weer het genot gaf van berg afwaards.
En dat wij nog genoeg moesten klimmen zou later blijken.
Op het plein voor de ingang van het tempelcomplex, was reeds een drukte van belang.
Tientallen eettentjes en souvenir stalletjes, mensen, veel mensen, Australiërs, Fransen, Engelsen, Duitsers en vooral Japanners, met bussen tegelijk kwamen zij aan. Peter en ik besloten gelijk maar naar binnen te gaan. En nadat wij ons voorzien hadden van een kaartje, dit moest heel veel geld binnen brengen zo constateerde wij, gingen wij op in de massa. Het was nog vroeg, maar toch sloeg de hitte op het voorplein genadeloos toe. De grote ronde Javaanse bamboe hoeden, die enigszins beschutting boden tegen de zon, werden dan ook verkocht als broodjes, ook wij konden er niet buiten. Het voorplein is groot, dat steek men zo maar niet even over, ook al om dat er af en toe geschuifeld moest worden vanwege de drukte.
Maar dan stonden wij dan toch aan de voet van het immense tempel complex. De apen welke gereduceerd omdat zij de bezoekers lastig begonnen te vallen, waren wel aanwezig maar in mindere mate, zo leekt het. Zij vielen eigenlijk nauwelijks meer op. Toch was er nog een klein incidentje, een van de meest brutale apen had een haarklem van een van de jongere bezoekers gepakt, het meisje schreeuwde luid om hulp.
Dit werd gehoord door een grote Australiër, met een enorme bierbuik, korte broek, met daaronder harige kromme benen. Daarboven een shirt met een enorme kangoeroe erop, hij zou de klus wel even klaren. Met enkele grote stappen was hij bij het meisje. Hij hield wat pindaas op zijn uitgestoken hand, nu probeerde hij aldus het beest tot een ruiling over te halen, maar het had een ander effect dan hij verwacht had. Door het aanbieden van de pindaas, waren er meerdere apen naar beneden gekomen, en weldra was hij geheel omsingeld.
De humor zat er in, dat hij ondanks zijn imposante figuur het vreselijk benauwd kreeg en weg wilde komen.
Een van de beesten had namelijk zijn korte broek gegrepen. En deze met een flinke ruk naar beneden getrokken, zodat hij het zakje met pindas moest laten vallen.
De stakker bleek geen onderbroek aan te hebben, en dat was verleidelijk voor een der grotere apen, die hem vol bij zijn, onder zijn bierbuik hangende slinger pakte en er een flinke ruk aan gaf.
Dan, op het moment dat hij bukte om zijn broek weer op te hijsen, viel zijn Java hoed van zijn hoofd, die werd gelijk mee genomen. Nu greep een ander hem bij zijn haar, wat een toupet bleek te zijn, dan zette deze de toupet zelf op zijn apenhoofd.
Het was geen gezicht, de cameras flitste onophoudelijk.
Toen de apen, vechtend om de pindas zich teruggetrokken hadden, hield de hevig geschrokken man de haarklem triomfantelijk in de hoogte, waarop een luid applaus klonk.
Een prachtig begin van een bijzondere dag zo zou later blijken.
Om de Burubudur te bezichtigen met men zeker niets tegen trappen lopen hebben. Ze zijn er in overvloed, stijl en hoog, bijna angstig hoog. Met nauwe doorgangen bovenaan iedere tap. De trappen brengen je naar de verschillende niveaus, terrassen, die allen zeer bewonderingwaardes reliëfs hebben, waarin de geschiedenis van Budha en zijn leer gebeiteld, in een adem schitterend. Vanaf het eerste terras klimt men dan weer naar het volgende. Ook hier weer vergaapt men zich dan aan het immense beeldhouw werk, en de zittende Budhas.
Welke over de vallei uitkijken die zich voor het complex uitstrekt, maar waar zich nu voor het grootste gedeelte het voorplein bevindt.
Het geheel is zo groot dat men er minstens een week voor nodig hebt, om dit alles goed te kunnen bekijken.
Uiteindelijk kwamen wij dan toch bij de bovenste galerij,
daar waar de Stupas zich bevinden, met de daarin zittende Budha. Van het zich inhouden uit respect, voor het toch voor velen heiligdom, was hier boven geen sprake.
Er werd gepicknickt, bier gedronken, kortom het leek wel kermis.
En een ieder zat met gestrekte arm in zo een Stupa te puren, alsof het leven er van af hing. Daar moest dan uiteraard ook weer een foto van genomen, de cameras flitste aanhoudend.
Het mysterieuze waar Peter en ik zo op gehoopt hadden was in geen velden of wegen te bekennen.
Al met al had het toch wel flink wat tijd in beslag genomen, ook al omdat wij in tegenstelling van de meeste bezoekers de voorgaand terrassen goed bekeken hadden.
Wij besloten om maar weer naar beneden te gaan, uiteraard na ook een verwoede poging om Budha aan te raken.
Wat Peter lukte maar mij niet, eenvoudig omdat mijn armen waren te kort. Dus ik geen lang en gelukkig leven, helaas.
Moe en warm begonnen wij aan de afdaling der trappen.
Dat zou makkelijker geweest moeten zijn, maar er kwamen nog steeds drommen nieuwe bezoekers, zodat wij geregeld een lijf aan lijf gevecht moesten aangaan om er door te komen. Maar uiteindelijk waren wij toch weer beneden.
Bij een van de kraampjes op het voorterrein besloten wij wat te eten en te drinken.
Toen wij wat uitgerust waren kwamen we overeen om naar het hotel te lopen. Dit zou, zo later zou blijken, het mooiste en het beste van de dag ons brengen.
Drie avonden na dit gedaan te hebben moest hij bij zonsondergang naar het grote meer gaan.
Dan indien de wind hem gunstig zou zijn, dusin de rug, de volgende worden moest fluisteren.
Saya minta maaf Tuan, ( ik vraag u om excuses Mijnheer)
en wel voor iedere keer dat hij sex heeft gehad met haar.
Op de vraag hoeveel het was, brak bij de jonge gast het zweet uit,
maar de Kol bleef aandringen, en hij moest bekennen dat het wel veel was geweest voor een nacht, met neer geslagen ogen zei hij, zeven keer.
Als in een koor, begonnen alle aanwezigen te jammeren, oh, oh, oh, waar haal je het vandaan.
De buurvrouw begon vreemd met haar ogen te rollen, en keek haar man met een wulpse blik aan, zie je nu wel Orang Blanda keras sekali,
(blanke mensen zijn erg sterk), bitste zij, en zij had de gast liefdevol over zijn haar geaaid.
Nu moest hij het briefje versnipperen, de snippers moesten op zijn vlakke hand gehouden worden, en deze zouden dan onder het fluisteren van de spreuk, in de wind over het meer verwaaien.
Alleen dan kon hij de ban waar hij in terecht gekomen was verbreken.
Hij besefte niet welk een groot onheil hij over zich afgeroepen had, en was gedoemd voor altijd in de Kampung te blijven, aldus de buurvrouw.
De ogen van de betrokkene werden steeds groter, is het zo erg had hij gestameld.
Peter had hem gezegd, maar toch alles zeer serieus te nemen, anders zou het hem tot in Nederland achtervolgen.
De jongeman had alles zeer serieus opgevolgd, nam iedere avond een bad voor het slapen gaan sliep met zijn hoofd aan het voeteind.
Ook legde hij het briefje onder zijn hoofdkussen, en onthield zich van drank en sigaretten.
Tegen het meisje had Peter gezegd dat de jongen voor enkele dagen naar Jakarta was gegaan.
Na drie dagen was het dan zo ver, en vergezeld van de anderen gingen zij tegen zonsondergang op weg naar het meer. Zij moesten eerst door een groot bos om bij het meer te komen.
Het meer was destijds door de Nederlanders gebruikt voor de bevloeiing van de lager gelegen sawas (rijstvelden).
Zij hadden er een stuw met een hand te bedienen sluis in gebouwd, en zo kon de bevloeiing geregeld worden in de minder natte maanden.
Als het donker wordt in Indonesië, zeker in het bos, is het ook donker.
Zo kon de groep dan ook geen hand voor de ogen zien.
Het was aan de vele wandelingen die Peter daar gemaakt had te danken,
dat zij de weg naar het meer konden vinden.
Niemand van de groep voelde zich echt op zijn gemak.
De reden hiervan was dat Peter hen verteld had, dat niemand van de plaatselijke bewoners zich met donker in het bos waagde.
De inktzwarte duisternis, gepaard met allerlei vreemde geluiden, is voor de zeer bijgelovige Indonesiërs nu niet direct een uitnodiging om dit te doen. Maar het had ook zeker invloed op de groep gehad.
Ook de buurvrouw was meegegaan, waarom was Peter niet helmaal duidelijk geweest, maar misschien om het eindresultaat van dichtbij mee te maken. Bij het meer aangekomen waren de omstandigheden gunstig geweest. De wind was goed, het kon niet missen. Zij hadden een halve kring gevormd met de gast in het midden.
Hij volgde de instructies zeer nauwgezet op, en het viel Peter op dat de buurvrouw hem wel erg gedienstig was.
De rituelen volgde, en nadien werd er hartelijk om gelachen, maar ook vertelde de toverkol hem dat hij nu verlost was, dus een vrije man.
Zij gingen het nu toch wel zeer donkere bos weer in op weg naar huis.
Vanaf nog geen halve meter kon men niet zien wie, wie was.
Er volgde enkele bijna valpartijen, zo vloog een beest tegen iemand aan, hevig gegil uiteraard, en ander kreeg een beestje in het oor, wat er thuis uitgepeuterd diende te worden.
Maar er werd veel gelachen, alsof men er wel schik in had, zodoende het enge van de onderneming wat te verdringen.
Thuis aangekomen miste Peter onmiddellijk de jonge gast, en ook de buurvouw was niet meer te bekennen.Hij kwam ruim een uur later met een rode kop aangesukkeld, en zij hoorden de buurvrouw in het donker nog net, Slamat tidur, (slaap lekker) zeggen.
Peter had hem onmiddellijk gevraagd, heb je een nieuw briefje gekregen van haar, pas op hóór, en allen lachten zich een deuk, om het onnozele gezicht van de jonge gast.
Zoals gezegd Peter was een goed en smakelijke verteller.
We schoten goed op, en we zagen reeds in de verte de drukte op het plein voor de Burubudur.
We besloten het even te laten voor wat het was, en vroegen de chauffeur
ons naar een niet al te duur hotelletje te brengen, we zouden dan later in de middag naar het tempelcomplex gaan.
Het werd een leuk Hotelletje, met het bekende Javaanse hoedjesdak,
en wonder boven wonder, een zwembad.
De kamers waren schoon, de douche moest even nagekeken worden,
en eten moest buiten de deur besteld, dus geen keuken.
Peter ging het eerst bij het zwembad kijken, en constateerde dat er geen water in zat. Des gevraagd aan de beheerder hoe en waarom, vroeg deze hoelang we zouden blijven. Op het waarom van Peter, antwoordde de man, in verband met het vullen van het zwembad, en wees daarbij op een normale tuinslang, en zei, Tiga hari, (driedagen).
We zagen de humor er wel van in, en accepteerde het maar, omdat de afstand tot de Burubudur te voet af te leggen was,
