voor hen die willen zien Ivan Grud, geboren in Rotterdam 18-11-1940,
de idealist, humorist, pessimist, atheïst, en niet te vergeten de waarnemer, die voor u waarnam van hetgeen er in de wereld afspeelt, en al waar hij een geheel eigenwijze kijk op heeft,
en dit zeker niet altijd op een fijnzinnige manier vertaald.
Zoals gezegd, geboren rotterdammer, en wel in het jaar 1940
Een jaar waarin hij waarschijnlijk al in de moederschoot tijdens het bombardement op de binnenstad van Rotterdam, besefte dat, wilde hij zijn kop boven water houden,
dit maar meteen waar moest maken, en hij liet zich dan ook in deze roerige tijd geboren laten worden.
Het fijt dat hij reeds op vijftien jarige leeftijd naar zee vertrok
was niet direct het gevolg van trek in avontuur,
als wel om een steentje bij te dragen in deze verschrikkelijk tijd van armoede, die deze na de oorlog mee zich mee bracht.
Ivan Grud heeft eigenlijk nooit echt binding gehad met welke natie dan ook, dan was hij weer in Nederland, of hij vertrok al weer naar elders.
Indonesië is het land waar hij het langs achtereen vertoefde, dat is ook het land, met de cultuur die hem het meest geïnspireerd heeft, en aangezet tot de dichtkunst.
Hij heeft een dichtvorm die soms als verwarrend en filosofisch beschreven wordt, maar dan toch al lezende,
het beoogde bij de lezer weet over te brengen, niet in de laatse plaats door zijn beeldende manier van dichten.
Ivan Grud wens u dan ook veel leesplezier.
Ivan Grud.
Rikus Kiers, de grote dichter wijde het volgende gedicht aan deze Rotterdamse schrijver.
Ivan de realist
Ivan de gevoelige voelspriet
Van grove misdaden
Bevechter van het kwaad
Die niets echt zitten laat
Zijn taal is zeer apart
De zinnen soms verward
De boodschap helder wit
Rozen in maatje kwart
Bloed gruwel wreedheid
Wilde de brave mijden
Zekerlijk niet meiden
Zijn preek gerechtigheid
Niet af te laten vreugde
Die alle droefheid doodt
De man die deugde
Verjaagt het avondrood
Ivan de bewogen realist
Die nooit zijn idealen mist
Heeft werkelijkheid bevroed
En is nog lang niet uitgewoed
Schrijver: Rikus Kiers, 19-10-2006
11-03-2007
Dali
Salvador Dali
Venus delen ongevraagd geleend in vlakten bergen versteend Zie ik dat haar ogen links onder mij beginnen te bollen De vinger dwingend binnen gaat zoekend rond te tollen Dan knekels van het zwarte paard steigerend staat op hollen Onderga ik wereld van surrealisme indringend gericht Zo ik weer verward exit treed verblind mij zonlicht
vertwijfeld in schaduw zijde overpeins ik mijn geleden tijd verafschuw rimpels mijner handen wring ik mij in de stroming van weleer echter opgenomen word ik niet meer
geslonken is mijn gulle minne tijd doch gesmoord dendert deze voort ongezien over de amoureuze vlakte verteert het mij en heeft mij stil vermoord
nimmer kan en zal ik aanvaarden die langzaam vervagende horizon vervagende opkomst mijn verleden zo wars vergrendel ik nu het heden
Een zee van merkloze jeans Bollend en ritmisch deinend Waaronder verdronken lichamen Ademloos de diepte in verdwijnend
Uitzichtloos verdooft gedwongen Tolgeld bijeen geraapt over zee Het wrak zou de overtocht wel halen De dood voer met hen mee
De aangehaakte lichamen wiegen nu statenloos Aan de snelle boot langszij Een lint van verdronken hoop in bollende Jeans Vormen een gruwelijke blauwe rij
En ergens in dat schrale land Wachtend voor de lemen hut Zitten zij heimelijk te filosoferen Nog even en dan bewijst het zijn nut
Olga lachte ondeugend en lonkte naar Serge Wetende hij was verloren door haar gefleurd Vele mannen geilden zich op als zij blikte Dan wel zij sensueel aan haar glas likte
Zij was een vrouw zoals mannen het wilden Rondborstig slank en hoog in de heupen Haar billen zichtbaar onder satijnen rokken Bewoog zij ritmisch om menigeen te lokken
Maar daar was Serge een jong robuust talent Met blozende kaken driften passie ongeremd Zij moest hem hebben gooide alles in de strijd Beestachtig wilde zij beminnen zonder beleid
Dan klemde zij het lam zwoel in haar armen Ontkleed blozend zwetend gepassioneerd Onderging de snelle onbesuisde liefkozing Nog voor de inbreng Serges snelle lozing
En als zij dan wederkeerde in het rokerig lokaal Met wulpse onbeschaamd zoekende blikken Dacht zij onbevredigd met smachtende dij partij Ik zal nu toch maar een echte vent strikken
Toen Serge zijn wodka op had gelikt Volgde hij Olga met wulpse blik Vlamde het verlangen ongewild Wetende zijn passie wordt gestild
Wassend aan de kuip haar schort open Waren zijn ogen naar binnen geslopen En ervaart heimelijk wat niet mocht Graaide opzwepend achter iedere bocht
En Olga wetende zijn begluurgerij En toonde Serge tot aan kruis haar dij Spande haar bilspieren hard omhoog Terwijl zij nog verder naar voren boog
Onvast en wankelend stond Serge op Vervloekend zijn lid en dronken kop Greep Olga haar ronde heupen stevig vast Zijn roede zoekend geen slip was verrast
En Olga onderging alles verrukkelijk gewoon Duwde ritmisch borstel want het moest schoon Door Serge zijn stoten klotsen in de kuip geplas Slaakte deze een harde kreet en plofte in het gras
En Olga schikte haar schort zoals gewoon Bekeek haar was dacht soppend lekker schoon Het hele gedoe was voor haar maar een pretje Maar de borstel verrukt hield wel van een zetje
Haar rondingen maagdelijk warm ineen Harde handen strelend haar intens gemeen Voelt golven van verlangen strak ingesnoerd Haar ronding onbehaard nog nooit beroerd
Gewillig zou zij zich laten openen door haar Met lust overgeven laten vullen warm geheel Trillend golvend onder zachte slanke handen Zij bloosde zich vermanend wordt haar teveel
Met dwang wordt zij geopend teder opgetild Ervaart rillend verlangen zo heeft zij gewild De zachte handen laten haar komen terstond Op zijden haren golvend van verlangen blond
--------------------------------------------------- Veel vrouwen dragen de Shapka ( bontmuts ) in de Ukraine
Waar brood pijnlijk krom ligt te zijn Ansjovis zijnde en alom ontgraat Zie ik mijn zorgzaam Ukraine lief Matroushka stralend serene gelaat
Haar disk zo pover liefdevol gedekt Met onvervalst geschonden damast Slanke handen sierend kant en plateel Vertederen zij zielen smelt tot geheel
Hier geen gekooid vals vermeende liefde Geen overdaad van opgepoetst vertier Slechts gemeende liefde is het belangen Onvoltooid geven zij liefdevol verlangen
Terwijl ik uitkijk naar pieken en dal Voel ik dreiging van eeuwen verval Zie ik hun zielen zij razen ijl voorbij Besluipt mij angst wreedaardig ten deel
Onvermeend werd onschuld vermoord Om nimmer belang van pril te voeden Slechts wapengekletter de nobele kreet Altijd wederom blind geloof te behoeden
Dan aanschouw en ervaar ik wenend leed Kil pijnlijk klam wordt ik mee gedreven Mijn handen krommen bloedend vermeend Nutteloos verterend pijn ontnomen levens
Mijn blik angstig dreigen torens hoog Laten poel van gekwelde liefde beleven Dwalen schimmen rakend langs mij heen Ervaart u zelf Sudak Krepost aan u gegeven
------------------------------------------------------- Na het bezoek aan Sudak Krepost, 212 n chr, Feodosia provincie Crimea Ukraine
Anatolia klinkt droef in de wind De arm gestrekt wijzend geleden Verhalend van nazies luchtmacht Verwoesten Feodosia tot op heden
Het edele ras der rijks Germanen Stuurde overmacht in marine vloot Vanuit zee bestookte zij Feodosia Mamoesjas en kinderen gedood
Oprukkende nazies tanks oost Crimea Sofjets Partizaan bestreden fel immer Leerden wij het beleg Stalingrad maar Deze veldslagen hoorden wij nimmer
Gevordert werd bevolking vier jaren Polen en Duisland werken onbeloond Grauw grijs als is hier de tijd stilgezet Zie Anatolias zijn vermoeide ogen bet
-------------------------------------------------------------------- Het oosten van de zuidelijkste provincie, Crimea, strategies belanrijk voor nazies, Zwarte Zee, en Bosporus doorgang Midd. Zee. Hier is vreselijk gevochten, en duizenden Burgers sneuvelden,of werden vermoord. Feodosia Crimea Ukraine 16-03-2005
Toen haar waterpijp modderig begaf Bedwelmde roes mijn hemels zijnde Verwensde zij krom de slang tot graf Verstoord dwaas hoorde ik het einde
Gestaag gravend in vergane geheel Slovend van koude pril tot vorst laat Onbelegd en schraal valt hen ten deel Geen klacht van onbehagen die verlaat
Zo ik doe blind grof gemis niet wetend Klauwen zij niet aflatend gestaag voort En ik wenteld gelaafd vals waarnemend Verwerp hun klaagzang nimmer gehoord Ivan Grud
Voorwaar hier tijd heeft stil gestaan Opgedrongen leed zwijgend aanvaard Verhuld in machteloos tijdloos geheel Ontzegde met dwang de nieuwe eeuw
Sobere herkenning ingetogen ongewild Dragen gelaten onbehagen en berusten Vluchten zij steeds weer in drankgeroes Schrijd de omkerende tijd lijdzaam voort
Gezag tegenpolend wakend gemis overdaad Leerden gruwen westers wentelde zij in wraad Mochten zielen lijdzaam slechts overleven Het leven lengen sober in zwijgende staat Ivan Grud
Wulpse rondingen gestrekt op laken van vers groen Bedekt en omringd door wijnen en exotische vruchten Voeren jouw lijnen mij naar de waanzin van wellust Zinnelijk drift in niet aflatende verscheurende honger.
Genotvol eet ik vraatzuchtig dit nat gespeend festijn En laaf mij zelf aan nippels en romige borstpartijen Gravend verbrand ik mijn vingers in verboden vallei Om naakt de disk te bestijgen en hongerig te vrijen
Zo ik voldaan met bloed besmeurd servet opvouw Ligt jij onvoldaan met maagdelijk passie te hunkeren Klinkt de schreeuw van mijn egocentrische honger De kreet nimmer aflatend om nieuw en weer te bunkeren Ivan Grud
De aanschouwing van haar ranken flanken rondingen overvloedig gepresenteerd eist zij maagdelijk genomen te worden liefdevol overweldigd en grof verteerd
Zo ervaar ik haar verleiding mij te veel pluk ik haar om gulzig uiteen te rukken verstikt zij mij adem geeft zoete mond haar zinnelijke sappen spatten in het rond
wanneer ik mijn dorst les nat van extase verder graaft in haar rond erotisch vlees waan ik mij in vervlogen Romeinse tijden alsof ik daar nimmer ben weg geweest
en zo ik dan verzadigt dronken van genot zie ik haar ranken slanker doch niet kapot sluimerde ik in dromend volgend jaargetij jong maagdelijk vlijde zij zich aan mijn zij
Verstoten van klinische verzorging Waar slechts het geldelijk belang regeert Hoort men geen ethisch roeping van het geleerde En wordt de eed van Hippocrates genegeerd
Door smart overmand draagt de vader Het in wit gebundeld liefelijk dode kind Wat ik telkens weer met afschuw aanschouw Daar waar de gestuurde dood de onschuld vindt
De gordel van smaragd met schitterende natuur Doet de realiteit vergeten maar verborgen in bamboe sterven zielen ieder uur
De groene kleurschakering verbijstert eenieders oog De welriekend gedekte rijsttafel behoedt de gast voor negatief betoog
Miljoenen trachten te overleven ontzegd van miniem sociaal beleid Ontkennende in gebed door enkelen die hebben en verkondigen dat honger de ziel bevrijdt Ivan Grud
Wanneer de stilte verbroken wordt Door de leegte er om heen En de koelte van een avondbries Als hete adem mijn gezicht beroert
Weet ik de toekomst voorbij te zijn En terug te keren naar weleer Doch denkend aan die voorbije tijd Richt ik de smeekbede niet nog een keer
Want als ik omzie naar de geleden tijd Al dat leed van miljoenen stervelingen Ongevraagd hen aangereikt in log besef Besef ik wellicht een van hen te zijn
Geruisloos stamelde zij hard in eenvoud verward indien het zo moet zijn ontpopt mij nieuwe start
Maar de keuze beperkt wordt wreed bedwongen ontzien haar angsten niet ontvouwen opgedrongen
Gespreid ondergaat zij sidderend nat verwarmt ervaart haar broze vleugels verheft zich door zon omarmt
Uit hemels blauw zij neder kijkt geeft leven aan geurende bloem ziet zij niet de jonge blonde nimf die speels ontneemt haar prille lente verborgen in schakerend groen Ivan Grud
