voor hen die willen zien Ivan Grud, geboren in Rotterdam 18-11-1940,
de idealist, humorist, pessimist, atheïst, en niet te vergeten de waarnemer, die voor u waarnam van hetgeen er in de wereld afspeelt, en al waar hij een geheel eigenwijze kijk op heeft,
en dit zeker niet altijd op een fijnzinnige manier vertaald.
Zoals gezegd, geboren rotterdammer, en wel in het jaar 1940
Een jaar waarin hij waarschijnlijk al in de moederschoot tijdens het bombardement op de binnenstad van Rotterdam, besefte dat, wilde hij zijn kop boven water houden,
dit maar meteen waar moest maken, en hij liet zich dan ook in deze roerige tijd geboren laten worden.
Het fijt dat hij reeds op vijftien jarige leeftijd naar zee vertrok
was niet direct het gevolg van trek in avontuur,
als wel om een steentje bij te dragen in deze verschrikkelijk tijd van armoede, die deze na de oorlog mee zich mee bracht.
Ivan Grud heeft eigenlijk nooit echt binding gehad met welke natie dan ook, dan was hij weer in Nederland, of hij vertrok al weer naar elders.
Indonesië is het land waar hij het langs achtereen vertoefde, dat is ook het land, met de cultuur die hem het meest geïnspireerd heeft, en aangezet tot de dichtkunst.
Hij heeft een dichtvorm die soms als verwarrend en filosofisch beschreven wordt, maar dan toch al lezende,
het beoogde bij de lezer weet over te brengen, niet in de laatse plaats door zijn beeldende manier van dichten.
Ivan Grud wens u dan ook veel leesplezier.
Ivan Grud.
Rikus Kiers, de grote dichter wijde het volgende gedicht aan deze Rotterdamse schrijver.
Ivan de realist
Ivan de gevoelige voelspriet
Van grove misdaden
Bevechter van het kwaad
Die niets echt zitten laat
Zijn taal is zeer apart
De zinnen soms verward
De boodschap helder wit
Rozen in maatje kwart
Bloed gruwel wreedheid
Wilde de brave mijden
Zekerlijk niet meiden
Zijn preek gerechtigheid
Niet af te laten vreugde
Die alle droefheid doodt
De man die deugde
Verjaagt het avondrood
Ivan de bewogen realist
Die nooit zijn idealen mist
Heeft werkelijkheid bevroed
En is nog lang niet uitgewoed
Schrijver: Rikus Kiers, 19-10-2006
11-11-2007
Indonesië Baturaden part 7
IndonesiëBaturaden part 7
Het ging helemaal goed, toen zijn vrouw werd gehaald bij een zelfde geval, met het zelfde resultaat.
De andere dag werd er dan ook een gitzwarte kip als erkenning thuis bezorgd.
Nu die belande bij de schoonvader van Peter in de soep, je wist het maar nooit met dat Hokus Spokus gedoe.
Hij had het al eerder meegemaakt, met deze Oma Dukung, die alles kon genezen, maar er weinig van terecht bracht.
Zo was er een keer een kindje uit de ajung ajung gevallen, een sarong die tussen twee staanders geknoopt, en een soort van hangmat vormde.
Door onoplettendheid van de Bibi, (zuster), was de baby eruit getuimeld.
Tot Peter zijn verbazing, werd het kindje oppervlakkig onderzocht door de Dukung Oma.
Maar de meeste aandacht ging toch naar de grond waar het kindje terecht was gekomen, en zij gaf dan allengs water op die plek, opdat de grond niet boos zou zijn, bang voor herhaling?.
Wij waren zo zachtjesaan uit gesoupeerd, en besloten om naar het hotel te gaan.
Het echtpaar was nu echt dronken, en Peter als ik zelf hadden wel even genoeg van de verhalen en drank.
Een goede nachtrust en morgen weer een dag.
Wij wensten elkaar goedenacht en wij gingen uiteen, maar niet voordat Peter een noodgedwongen reddingsactie ondernomen had.
Het wilde namelijk dat Loes, bij het verlaten van het kleine restaurant, wat aan een hellende weg van dertig graden was gelegen, al wandelend naar beneden, zij haar passen niet kon inhouden.
De eerste stappen gingen nog wel goed, omdat zij Roland een arm had gegeven en aldus werd geremd.
Maar toen deze even bleef staan, om zijn zoveelste zware sjekkie aan te steken, begaven haar remmen het.
Zij begon te lopen in versnelde pas, die weldra over ging in een zwaaiende run naar beneden de bergweg af, harder en harder.
Daar er een bocht aankwam vreesde ik het ergste.
Peter had dit even als ik gezien, en zette de spurt erin.
Hij had de luid gillende Loes, juist voor zij het ravijn in zou duikelen, te pakken.
Zij begon zich lachend te verontschuldigen, maar niet tegen Roland, want die had het op zijn geweten.
Uiteindelijk zagen wij allen de humor er wel van in, maar besloten wel dat Roland haar weer een arm gaf, en Peter en ik voor hen zouden lopen.
De volgende ochtend ontmoete ik Peter bij de ingang van het
park. Wij keuvelden nog wat na over het stel van de avond ervoor, en hadden wederom schik over het gebeurde.
We namen de weg langs de berghelling, hogerop naar de warmwaterbronnen die geleidt via bamboepijpen uit de krater stroomde, in reservoirs, die veel zwavel en andere geneeskrachtige chemicaliën zouden bevatten.
Boven aan gekomen lagen er reeds mensen van allerlei pluimage, maar toch het meest Indonesische mensen in het bad, wat mij erg heet toe scheen.
Peter nam het initiatief, en begon zich onmiddellijk te ontkleden, zoals de meeste stapte hij in zijn ondergoed in het zwavelbad. Heerlijk, kom op je bent gelijk je kater kwijt, riep hij mij lachend toe.
Dus ik heb mij laten verleiden, en lag weldra naast hem te pruttelen. Of het nu de warmte van het water was, of de zwavel, maar we werden steeds roder, en volgens Peter had ik een kop als een fluitketeltje.
Hierna moesten wij een paar treden af naar beneden, alwaar men een soort van douchecabines had gemetseld.
Ook weer, nu uit weliswaar wat dunnere bamboe pijpjes, het warme sterk zwavelhoudend water uitstroomde, zodat men zich kon afspoelen.
Primitief maar zeer doel treffend.
Peter raakte in gesprek met een zeer oude inlander die hem vertelde, daar iedere dag te komen baden.
Hij woonde beneden in het plaatsje Baturaden zelf, dus voor hem vlakbij.
Toen Peter hem naar zijn leeftijd vroeg, antwoordde hij al drie en negentig jaar te zijn. Dus een hele prestatie hoe hij deze toch wel flinke klim, naar boven nog steeds maken kon.
Na ons afgedroogd met een tegen betaling te huren handdoek, besloten om nog hogerop te gaan, daar wij nu halverwege de berg waren.
Het was zeer vermoeiend, maar zeker de inspanning waard.
Schitterende vergezichten over de dicht begroeide valleien, met palm bomen en andere plantages zoals bananen en rubber.
En dan de top van de tegen overgelegen berg in de wolken te zien, het was letterlijk en figuurlijk adembenemend.
Na een stuk door het bos te zijn gegaan, kwamen wij bij wat kleinere watervallen, die ook weer uitstroomde in de bekende bassins. Hiervan was het water echter steenkoud, en we besloten dan ook om hier aan maar geen deel te nemen.
Er waren wat kleine kraampjes waar men wat te eten en te drinken kon nemen, zoals Matabak, een soort opgerolde
eibeslagpannenkoek, kleine lumpias,
Tahu isi, een blokje tempé met daarin wat groente en zo u wilt een Rawit, (pepertje) gestoken, voorwaar een pittige lekkernij.
Het was er herlijk om uit te rusten na de toch wel vermoeiende klim.
Een klim waar het knulletje, van ongeveer elfjaar, die ons van af de poort gevolgd had. Op zijn buik een bakje dragend, waarmee hij niet in het minst de moeite mee had.
Hij verkocht aan een ieder die we tegen kwamen, water in plasticflesjes, en sigaretten, pepermunt etc., al met al een aardig gewicht om de hele dag, en zeker tijdens zo, n klim aan je nek te hebben hangen. Hij kwebbelde de gehele weg aan een stuk door, over zijn toekomst, studeren zou hij, en schaamde niet om dan in het Nederlands, ons uit te maken voor een beetje gierig.
Maar hij was wel geadopteerd als Mijnheer van Dorp.
Zijnde de vaste waterdrager voor de Nederlandse toeristen,
Hij rooide het wel, dus de gierige Orang Blanda zorgde wel voor voldoende Rupias voor zijn studie, eten voor mama, papa, plus twee zusjes.
Het was wel een hell of a job, iedere dag opnieuw soms tweemaal de berg op en af, maar toch.
en kloof de hoefjes af of het een varkenspootje betrof.
Nu moet ik toe geven dat wij zelf, Peter en ik het niet veel beter gedaan hadden.
Ik had sop ayam besteld, (Kippesoep), wat eveneens in een keurige witte soepschaal werd opgediend.
Maar toen het serveerstertje het uit begon te serveren, zag ik tot mijn verbazing, twee lange nekken met kippenkoppen snavel en al, boven de soep uitkomen, als of er twee Futen in de soep rond zwommen.
Ik zei maar niets, en deed of ik het allemaal gewoon vond, echter wel voor de Fuut bedankend.
Het ene verhaal ging over de tafel na het andere.
Zo vertelde Roland dat hij het had meegemaakt, dat een van zijn kompanen, zich had willen uitsloven.
En deze gedurende zijn dienst tijd in Biak, New Guinea, nu Irian Jaya, in een immens hoge klapperboom was geklommen.
Het ging allemaal goed, tot hij het hoogste bereikte net onder grote groene palmbladeren. En hij zich bezig ging houden, met het losdraaien van een klapper, maar vergat hierbij de gulden stelregel, die luid, een handje voor de baas en een voor mij zelf.
Het gevolg was dan ook dat hij naar beneden donderde.
En voor dood, op de grond voor de verbijsterde mannen bleef liggen.
De nu alom bekende reanimatie procedure was in die tijd nog niet zo bekent. En dan nog, om nu een maat van je mond op mond te beademen, waren volgens Roland nu niet direct vrijwillergers te vinden.
Omdat de bewusteloze boy, nu niet direct als fris en goed tandenpoetsende bekend stond.
De hospik die na verloop van enige tijd aan kwam sukkelen, wist er ook geen goede raad mee, en besloot om maar een canvas drager te gaan halen.
Dat duurde nog al even, inmiddels stond er een grote groep inlanders rondom de gevallene.
Hier bij was ook een oude Oma van naar Rolands schatting minimaal negentig jaar. En deze wist wel raad, nadat alle andere omstanders haar aanspoorden, stroopte deze haar Sarong op, tot boven het gerimpelde kruis, meer was niet nodig daar ondergoed hier ontbrak.
Dan ging zij met gespreide benen boven het gezicht van de gevallen soldaat staan.
En na het fluisteren van een onverstaanbare spreuk, piste zij met een enorme straal de boy in zijn smoelwerk.
En dat had effect, hij begon te happen en te slikken, opende zijn ogen groot als schoteltjes, alsof die nimmer meer dicht konden, stiet een kreet en vloog overeind.
Alle mensen klapte luid in hun handen,
een ieder prees Omas Kuna Kuna kunst, (Indische Blackmagig).
Omadie breed grijnsde en drie maal zei, terima kasie ( dankje wel) waarbij een grote bruine tand, die nog resteerde in de onderkaak, gevaarlijk naar buiten kwam.
De soldaat heeft tot het eind van zijn diensttijd de bijnaam van zeikkop gehouden. Maar het wonderwel geen ernstige gevolgen overgehouden van het klim avontuur.
Er werd nog een rondje besteld, en Loes, die steeds meer dronken werd, klaagde tegen de ober over een vlieg.
De jongeman knikte beleefd, alsof hij het verstond, haalde twee keer zijn witten armdoek door de lucht en nam weer plaats achter de bar.
Ik hoorde hem zeggen tegen het dienstertje, dat die Orang Blanda, (Hollanders), voor dit geld geen Kalongs, (vliegendehonden) konden verwachten.
Ook peter had een mooi verhaal, over de periode dat hij wederom met een Javaanse gehuwd was geweest de tweede in een lange reeks, maar uit dit huwelijk waren wel kinderen geboren, en wel in Karawang west Java.
Het geval wilde dat zijn eerst geboren dochter, na haar geboorte op traditioneel geheel werd ingesnoerd in lappen, waarbij de armpjes en beentjes, strak naast het lichaampje vast gebonden, in het zelfde coconachtig aandoend geheel.
Het is de bedoeling dat de baby op de rug blijft liggen, en daardoor een vlak afgeplat achterhoofdje aan overhoud, traditie, mooi of niet hoorde nu eenmaal zo.
Het gevolg was echter wel dat het kind, uiteraard flinker dan de meeste Javaanse babys, gezien dit kindje een Indo was.
Peter had zich voorgenomen, zich niet met de opvoeding te bemoeien.
Maar hij kreeg al gouw zijn bedenkingen, toen men al na enkele dagen besloot om naast de moedermelk, wat nogal wat problemen mee bracht, het kindje geprakte banaan bij te voeren.
En zijn angst kwam uit, het was in de ochtend geweest tijdens het voeren, dat hij vanuit de slaapkamer zijn vrouw hoorde gillen en jammeren.
Jangan Tuan anak saya, (niet mijn kindje Heer).
Binnen enkele ogen blikken stond het huis vol met de halve Kampong aan mensen.
Ook een Oma met eveneens de zelfde gave van het Kuna Kuna.
Zij legde een paar blaadjes, van de Daun Sinkon plant, op het kruintje, en blies er regelmatig op.
Peter had het tafereel met verbazing aan staan te kijken.
Tot dat hij begreep dat Tuan wel heel veel trek in zijn babytje had.
Daar het meisje de ogen wegdraaide, en wel een heel enge kleur begon te krijgen.
Onder tussen was de hele kamer gevuld met jammerende mensen. Peter besloot in te grijpen.
Hij sommeerde zijn vrouw stil te zijn, en onmiddellijk het kind los te wikkelen. Dan zij hij haar de vinger in het mondje te steken om de luchtweg vrij te maken.
Het kindje was namelijk aan het stikken door het op boeren van de banaan, en kon door de strakke rugligging het braaksel niet uitspuwen. Toen de weg vrij was, blies hij zelf voorzichtig het neusje dicht knijpend het kindje op haar mondje, en zei tegen zijn vrouw dat nog enige malen te doen.
Hierop schokte enige malen het borstje van het kindje, en zij kreeg gelijk weer wat kleur.
Ditmaal had het Kuna kuna dus niet gewerkt, het meisje is ook nooit meer stijf ingewikkeld geweest.
Iedereen was blij, en van af dat moment was Peter de dokter, en zijn vrouw de assistent in de kampong.
Dus werd de vloer eens extra onder handen genomen, door haar zelf, met het meisje, achteraf vond Peter dat wel vreemd.
Tijdens het boenen van de vloer, wat met rijkelijk veel water gedaan werd, had hij, Peter zitten lezen.
Hij vermoede niets toen hij werd gevraagd, om eens naar de staande marmeren schemerlamp te kijken, daar zij net een nieuwe lamp er in gedaan had en deze niet wilde branden.
Peter was over de natte vloer blootsvoets naar de lamp gelopen, en had deze schuin naar zich toe getrokken om de lamp nog wat aan te draaien, daar dat het euvel wel zou zijn, zo dacht hij.
Op het moment echter dat hij de lamp stevig beet had, een loodzwaar en onooglijk ding, deed mevrouw, zonder waarschuwing vooraf, de stekker in het stop contact.
Peter had staan te dansen als een sidderaal, waarbij zijn handen zo verkrampte, dat hij de lamp niet los kon laten.
De Javaanse keek het geheel onbewogen aan, zonder enige actie te ondernemen.
Het was aan het geringe watt percentage te danken dat de hoofdzekering het begaf en niet Peter.
Hij hield zich in en reageerde niet, en aanvaarde haar excuses, maar zijn besluit stond vast.
Onder het optuigen van de kerstboom, liet hij haar nog het een en ander kopen in het winkelcentrum, wetende dat zij voorlopig niet terug zou zijn.
Zodra zij echter weg was, pakte hij zijn koffer en is nooit meer terug gegaan.
Het huwelijk had net geen drie maanden geduurd.
Hij had hierna in hotels gelogeerd, waar hij echter nooit langer dan een etmaal kon blijven.
De reden hiervoor was dat hij had vernomen, dat zijn lieve vrouw wat rippers op zijn huid had gezet, die uiteraard tegen betaling hem wel even, al dan niet een kopje kleiner, terug naar huis zouden brengen.
Dus was hij gedwongen om steeds te verkassen.
Inmiddels waren wij goed opgeschoten en zagen wij het gebergte van Baturaden in de verte opdoemen. Aangekomen was het eerste wat wij deden, een goed hotelletje op zoeken, wat echter geen enkel probleem bleek te zijn.
Wij troffen elkaar in het restaurant en onder het genot van een heerlijk glas koud bier, besloten wij om het keuroord eens dichter te gaan bekijken.
Er moest uiteraard een kaartje gekocht worden, maar dan mocht je ook naar binnen. Net door de controle staan de bekende kraampjes met wat souvenirs en andere wonderbaarlijke snuisterijen.
Zo was er ook een jonge vrouw die de voorkeur had om een zwarte schorpioen te liefkozen. Zij had een plasticteiltje voor haar staan met tientallen van die levenden engerds.
En alsof hij ieder ogenblik in een prins kon veranderen, pakte zij er steeds een uit. Ja, het ging zelfs zover dat zij het, volgens mij toch wel gevaarlijk beestje kuste.
Dat zijn broeders en aanverwante familieleden in plastic waren gegoten, om aldus als sleutelhanger te fungeren, zat zij kennelijk minder mee. Deze werden dan ook te koop aangeboden. Verder was het oord werkelijk schitterend, met een hangbrug, die heel hoog de verbinding vormde tussen twee bergen. En waaronder wij een schitterende waterval zagen die dan weer in een meertje stortte, waarin wat enorme rotsblokken. De lokale jeugd, had zich al dan niet met toestemming de volgende attractie toe geëigend.
Indien de bezoekers het verkozen om wat muntjes in het water te gooien, zij van grote hoogte van het rotsblok naar beneden doken,
om aldus even later het muntje triomfantelijk om hoog te houden.
Een aardige verdienste, daar er altijd wel bezoekers waren die niet één muntje, maar een handvol in het water gooiden.
Deze werden uiteraard door de minderbegaafde duikers, die zwemmend afwachten, opgedoken.
We besloten om maar niet het pad omhoog, wat langs de vulkaan liep naar de warme zwavelbronnen te beklimmen, maar dit voor de volgende dag te houden.
Peter stelde voor om nog maar wat te drinken voor het avond eten. Wat er eigenlijk niet was, want men kon ieder uur van de dag de lekkerste Javaans Indische maaltijd bestellen.
Maar allee, zo gezegd zo gedaan. We betraden het eerst nabij gelegen restaurant. Hier ontmoeten wij een echtpaar uit Nederland, hij was oud Knil Soldaat, en zij een notoire drinker.
Loes en Roland uit Rotterdam, verschrikkelijk leuke mensen, die liever een borrel hadden dan een kom thee.
Roland vertelde dat hij leuke herinneringen en minder leuke aan Indonesië had. Hij wilde dan ook wel het een en andere kwijt.
Loes al aardig wat op, viel hem iedere keer in de reden, met de woorden, met ja pik maar dat is allemaal verleden tijd, geniet nu maar van het heden. Een waarheid waar niemand omheen kon.
De jonge kelner die nauwelijks tijd kreeg om de fles whiskyin de koeler te plaatsen, begreep er al helemaal niets van.
Met ogen als schoteltjes keek hij steeds meer verbaasd naar het echtpaar. Wat na verloop van tijd aardig de hoogte begon te krijgen, en ons aldus aanspoorde om toch maar vooral door te drinken, anders werd het drankje zo warm. Daar ik zelf met Peter bier dronk, konden wij het stel goed bij houden, door af en toe een rondje over te slaan.
Omdat wij voornemens waren om wat te eten, besloten wij dat gevieren te doen. Nu weet ik natuurlijk niet of dat u de kunst verstaat, uw soep weg te spoelen met een pure whisky, ik en Peter niet, en ik denk u ook niet.
Voor het echtpaar was het echter geen enkel probleem, zo leek het. Het zal wel zijn voordeel hebben gehad, daar Roland de leiding nam bij het bestellen van de soep vooraf.
Hij bestelde Sop kaki Gambing, letterlijk (Geitenpoten soep), Ganbing, (geit) wist hij nog wel van de stokjes vlees, Sate, en zij Loes ging akkoord met geitenvlees in de soep. Zij had er dan ook in het geheel geen erg in dat de poten van de geit letterlijk in de soep aanwezig waren, met hoefjes, teentjes zo u wilt er nog aan, de Wishky deed zijn werk in deze.
