Indonesië     Baturaden part 5

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Dus werd de vloer eens extra onder handen genomen, door haar zelf, met het meisje, achteraf vondxml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" /> Peter dat wel vreemd.

Tijdens het boenen van de vloer, wat met rijkelijk veel water gedaan werd, had hij, Peter zitten lezen.

Hij vermoede niets toen hij werd gevraagd, om eens naar de staande marmeren schemerlamp te kijken, daar zij net een nieuwe lamp er in gedaan had en deze niet wilde branden.

Peter was over de natte vloer blootsvoets naar de lamp gelopen, en had deze schuin naar zich toe getrokken om de lamp nog wat aan te draaien, daar dat het euvel wel zou zijn, zo dacht hij.

Op het moment echter dat hij de lamp stevig beet had, een loodzwaar en onooglijk ding, deed mevrouw, zonder waarschuwing vooraf, de stekker in het stop contact.

Peter had staan te dansen als een sidderaal, waarbij zijn handen zo verkrampte, dat hij de lamp niet los kon laten.

De Javaanse keek het geheel onbewogen aan, zonder enige actie te ondernemen.

Het was aan het geringe watt percentage te danken dat de hoofdzekering het begaf en niet Peter.

Hij hield zich in en reageerde niet, en aanvaarde haar excuses, maar zijn besluit stond vast.

Onder het optuigen van de kerstboom, liet hij haar nog het een en ander kopen in het winkelcentrum, wetende dat zij voorlopig niet terug zou zijn.

Zodra zij echter weg was, pakte hij zijn koffer en is nooit meer terug gegaan.

Het huwelijk had net geen drie maanden geduurd.

Hij had hierna in hotels gelogeerd, waar hij echter nooit langer dan een etmaal kon blijven.

De reden hiervoor was dat hij had vernomen, dat zijn lieve vrouw wat rippers op zijn huid had gezet, die uiteraard tegen betaling hem wel even, al dan niet een kopje kleiner, terug naar huis zouden brengen.

Dus was hij gedwongen om steeds te verkassen.

Inmiddels waren wij goed opgeschoten en zagen wij het gebergte van Baturaden in de verte opdoemen. Aangekomen was het eerste wat wij deden, een goed hotelletje op zoeken, wat echter geen enkel probleem bleek te zijn.

Wij troffen elkaar in het restaurant en onder het genot van een heerlijk glas koud bier, besloten wij om het keuroord eens dichter te gaan bekijken.

Er moest uiteraard een kaartje gekocht worden, maar dan mocht je ook naar binnen. Net door de controle staan de bekende kraampjes met wat souvenirs en andere wonderbaarlijke snuisterijen.

Zo was er ook een jonge vrouw die de voorkeur had om een zwarte schorpioen te liefkozen. Zij had een plasticteiltje voor haar staan met tientallen van die levenden engerds.

En alsof hij ieder ogenblik in een prins kon veranderen, pakte zij er steeds een uit. Ja, het ging zelfs zover dat zij het, volgens mij toch wel gevaarlijk beestje kuste.

Dat zijn broeders en aanverwante familieleden in plastic waren gegoten, om aldus als sleutelhanger te fungeren, zat zij kennelijk minder mee. Deze werden dan ook te koop aangeboden. Verder was het oord werkelijk schitterend, met een hangbrug, die heel hoog de verbinding vormde tussen twee bergen. En waaronder wij een schitterende waterval zagen die dan weer in een meertje stortte, waarin wat enorme rotsblokken. De lokale jeugd, had zich al dan niet met toestemming de volgende attractie toe geëigend.

Indien de bezoekers het verkozen om wat muntjes in het water te gooien, zij van grote hoogte van het rotsblok naar beneden doken,

om aldus even later het muntje triomfantelijk om hoog te houden.

Een aardige verdienste, daar er altijd wel bezoekers waren die niet één muntje, maar een handvol in het water gooiden.

Deze werden uiteraard door de minderbegaafde duikers, die zwemmend afwachten, opgedoken.

We besloten om maar niet het pad omhoog, wat langs de vulkaan liep naar de warme zwavelbronnen te beklimmen, maar dit voor de volgende dag te houden.

Peter stelde voor om nog maar wat te drinken voor het avond eten. Wat er eigenlijk niet was, want men kon ieder uur van de dag de lekkerste Javaans Indische maaltijd bestellen.

Maar allee, zo gezegd zo gedaan. We betraden het eerst nabij gelegen restaurant. Hier ontmoeten wij een echtpaar uit Nederland, hij was oud Knil Soldaat, en zij een notoire drinker.

Loes en Roland uit Rotterdam, verschrikkelijk leuke mensen, die liever een borrel hadden dan een kom thee.

Roland vertelde dat hij leuke herinneringen en minder leuke aan Indonesië had. Hij wilde dan ook wel het een en andere kwijt.

Loes al aardig wat op, viel hem iedere keer in de reden, met de woorden, met ja pik maar dat is allemaal verleden tijd, geniet nu maar van het heden. Een waarheid waar niemand omheen kon.

De jonge kelner die nauwelijks tijd kreeg om de fles whisky in de koeler te plaatsen, begreep er al helemaal niets van.

Met ogen als schoteltjes keek hij steeds meer verbaasd naar het echtpaar. Wat na verloop van tijd aardig de hoogte begon te krijgen, en ons aldus aanspoorde om toch maar vooral door te drinken, anders werd het drankje zo warm. Daar ik zelf met Peter bier dronk, konden wij het stel goed bij houden, door af en toe een rondje over te slaan.

Omdat wij voornemens waren om wat te eten, besloten wij dat gevieren te doen. Nu weet ik natuurlijk niet of dat u de kunst verstaat, uw soep weg te spoelen met een pure whisky, ik en Peter niet, en ik denk  u ook niet.

Voor het echtpaar was het echter geen enkel probleem, zo leek het. Het zal wel zijn voordeel hebben gehad, daar Roland de leiding nam bij het bestellen van de soep vooraf.

Hij bestelde Sop kaki Gambing, letterlijk (Geitenpoten soep), Ganbing, (geit) wist hij nog wel van de stokjes vlees, Sate’, en zij Loes ging akkoord met geitenvlees in de soep. Zij had er dan ook in het geheel geen erg in dat de poten van de geit letterlijk in de soep aanwezig waren, met hoefjes, teentjes zo u wilt er nog aan, de Wishky deed zijn werk in deze.

Ivan Grud (wordt vervolgd)