Verhit staat hij te praten
de woorden zijn ongeremd
De ogen gloeien koortsig gelig
In zijn hand de plastic tas
zoals men dat van hem kent

Het is niet te geloven man
zijn stem is laag noch hoog
Wanhoop doet hem schreeuwen
de lippen gesprongen
Hoe angstig klinkt zijn betoog

Ik ging voor een radiootje
ruitje tikken zoals het moet
stond zo op de achterbank
een nieuwe fax met telefoon
en niemand die je wat doet

Mot je kijken hij is gloed nieuw
een geeltje mag je hem hebben
Bevend trekt hij de veroverde buit
Hoogste tijd hij moet opschieten
Hij is ten einde hij moet een spuit

Schamper wordt er geboden
de helft dan ben je hem kwijt
Hij moet door pijnen overmand
De tas gegrist van gebogen schouders
Dan drukt iemand het geld in zijn hand

Weer staat hij buiten rillend en ziek
zijn ogen loerend naar nieuwe buit
hij moet scoren het is niet genoeg
daar een fiets met kinderzitje
snel haast geboden de volgende kroeg

En als hij 's avonds het overleven moe
zich rillend tegen de warme buis drukt
weet hij niets meer van de koortsige jacht
Die dag als ieder ander reeds vergeten
om plaats te maken voor die pijnlijke nacht

Meedogenloos harde wind
doet herfst bladeren roeren
spottend als een lauwerkrans
dartelend rond zijn hoofd
Zijn mond wijd open
een niet gehoorde schreeuw
Een melodrama gezongen
toonloos in de hoogste nood
De omhoog geschonden vragende arm
als een baken van de dood

Ivan Grud