Het parkbankje
Haar zucht was grenzeloos
Doorgezakt na al haar dragen
Vermaard zoals zij was geweest
Had zij warm alle emoties gedragen
Maar nu vertoonde zich het schraal
Toonde naakt haar bladderend oppervlak
Vermoeid kreunde zij nu bij elke beroering
Wetend weldra was haar mooie tijd geleden
En mijmerend over die luisterrijke tijden van weleer
Gefluisterde woorden van liefde in die sterrennachten
Mengt zij verregend tranen met het aangehoorde levenslied
Afstandelijk aangestaard door hen die op hun liefde wachten
En stervende weet zij zich geliefd bij velen
Schrijver: Ivan Grud
|
