Cockroachxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De aankomst

Het applaus, dat doorgaans bij landingen op Europese vakantie bestemmingen klonk, bleef uit. Gewoon rustig werd er geland op Manilla Airport. De jongens trokken hun schoenen weer aan, en een ieder maakte zijn riem los, om daarna als bezetenen de bagage vakken open te trekken, en zich de handbagage toe te eigenen. Na het bekende wachten in het gangpad,
elkaar lastigvallend met duwen en stoten, terwijl er niemand nog uit kan, eerst de meest betalende weet u nog wel?, komt er langzaam beweging in de stoet, alsof men naar een tandarts moet die zijn praktijk ver voor de eerste wereldoorlog heeft moeten sluiten, vanwege verouderde instrumenten.
Dan fel zonlicht, warm licht wel te verstaan, erg warm.

Maar daar let je niet op, hoe vreemd ook, je wilt er uit, en wel zo snel mogelijk, alsof het ding in de fik staat. De stewardessen wensen u een prettig verblijf, wederom met die beminnelijke glimlach; of zij het menen weet ik niet. Wel heb ik het altijd vreemd gevonden, dat als ik bij de paspoortcontrole kom zij er al staan, hoe het kan, vraag het mij niet, maar ze staan er. O.K, na argwanend bekeken te zijn, en het bekende stempeltje te hebben gehad, mag je door, op naar de bagagebelt. Wachten wederom, op je koffer, en als je die hebt en een karretje hebt gevonden, gaat men richting uitgang.
Eerst nog even een paar Generaals begroeten, maar dan sta je toch buiten. Geen kip te zien, afhalers niet toegestaan, alles buiten wachten in de hitte, aan de overkant, met een flinke weg er tussen in, je moet het maar weten, anders sta je net als ik, te kijken als een gans naar een gele peen. Maar allee, je bent al blij verlost te zijn van het een en ander, en dat ze je niet op de grond gesmakt hebben, met de handboeien op de rug. Daar kijkt ook niemand meer van op, want als je alle rituelen bedenkt op de luchthaven van vertrek, voor je toegelaten wordt, dan kan je hier van alles verwachten.

Maar dan, na wat gevraagd te hebben aan een mooie jonge dame, wist ik waar ik zoeken moest. Ja daar waren ze dan, mijn afhalers, geweldig moment, als je dan een bekend gezicht ziet, je komt ineens een beetje thuis. Het gezoen was niet van de lucht, een taxi al snel geregeld, en hup daar gingen wij naar het hotel.
Nu ja, hup naar het hotel, dat was even anders dan wij hier kennen.
The trafic, zoals ze dat hier zo algemeen opmerken, maar voor mij?,
ik verlangde naar een heerlijk glas koud bier, en om nu meer dan een uur te doen over een afstand van drie à vier kilometer daar had ik nu niet zo trek in. Maar zowaar daar doemde het Hotel op, bijna thuis, bijna, wel te verstaan.

Want daar was het, het dixielandorkest, schitterend blik in de zon van blazers en volop jazz, zo klonk het tenminste, wel gezellig, dacht ik.
Zal toch niet voor mij ingehuurd zijn? Nou gelukkig niet dus, want stijf achter de band ontwaardde ik een witte koets.
Een gepluimd paard ervoor, en in de koets een schitterende witte kist,
met achter de koets de familie en aanverwanten.
Met daar achter weer vrienden volop, leek wel een staatsbegrafenis. Naderhand hoorde ik, hoe meer geld hoe meer muziek en volgelingen.
Ook is het dan zo, dat daar een banket aan vooraf gaat van zeven dagen.
De overledene is nog niet dood, of men staat al in de keuken, en het bier vloeit rijkelijk. Wel gezellig dacht ik zo, maar voor mij nu even niet.
Want er kwam door dit alles nog een klein halfuurtje bij, stapvoets hé.

De nacht in het hotel was comfortabel, mocht ook wel voor die prijs,
Maar o.k je bent al blij dat je zit met een blonde rakker in je hand.
De andere dag ging ik op mijn verblijfadres af, per taxi uiteraard weer en deuren op slot, omdat ze je hier nog al eens een keer van de achterbank trekken, met de bedoeling je geld en horloge etc. te stelen.
Maar het ging goed, hoewel, goed? even niet het afzichtelijke monster mee gerekend, dat onder de stoel van de uiterst vriendelijke chauffeur
vandaan kwam kruipen. Ik dacht eerst even aan de film Alién vijf of zo,
daar het ongedierte recht op mijn linker schoen afstormde. Zwartbruin
met enorme voelsprieten en gehaakte poten. De rillingen liepen over mijn rug en ik gilde ”what the fuck is that” , maar mijn reisbegeleider keek eens achteloos achterom, en zei ”thats nothing special, just a cockroach”.
Wat kon ik anders dan de tegenaanval inzetten, dus, ja precies, de andere kant opkijken en pats, de schoen er op. Fout, het beest was half onder mijn schoen terecht gekomen, fladderde zeer ongecontroleerd omhoog, en kwam op mijn schoot terecht. Toen richtte het geteisterde monster zijn voelsprieten op mij, waar ik met grote ogen naar zat te kijken, als het ware totaal verlamd.
De sprieten bewogen zachtjes heen en weer, op en neer, om dan als het ware te verstijven, recht op mijn gezicht gericht.
Ik ontwaakte uit mijn hypnosetoestand, slaakte een kreet, waarvoor Joop van de Ende voor de musical Tarzan een gouden harp had willen geven.
Mijn metgezel was snel, zeer snel, of hij het dagelijks deed.
Fhoemm, een hand flitste voor mijn gezicht langs, en in een vloeiende beweging ging hij naar het reeds geopende raam, en ik zag het monster voorbij mijn raam duikelen. Hij moppelde ”cockroach”, en vroeg, ”everything o.k”, ik knikte maar wat, en lachte schaapachtig stoer.

Dat ik de eerste vier nachten rusteloos zou slapen kon ik toen noch niet vermoeden. Maar dat het monster steeds opdoemde in mijn dromen is een ding dat zeker is. Maar o.k ik was er dan, de vakantie kon beginnen.

Schrijver: Ivan Grud