Ketelbinkie 4

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het was december en er stond een stevige bries op zee,

wat het schip al gelijk behoorlijk deed stampen en rollen.

Hierdoor diende zich bij mij onmiddellijk de gevreesde zeeziekte aan, en het zou erger worden, heel erg zelfs.

Zeeziekte moet men ervaren hebben om dat het praktisch niet te beschrijven is. Het begint met een aanhoudende flauwe misselijkheid, door zeelui omschreven als dat je dan katterig bent. Er zijn zeelui die bij vertrek dit altijd weer voor enkele dagen ervaren, waarna het weer overgaat.

Zij leren er eigenlijk mee te leven, ook al om dat er weinig tijd is aan boord om ziek te zijn. De toenemende katterigheid

ging bij mij, die voor het eerst kreeg, al snel over in een niet te harden misselijkheid met alle gevolgen van dien.

Kotsen tot je letterlijk niets, maar dan ook niets meer in je lijf hebt, waarna de gal op gaat spelen.

De manier om er van af te komen is volgens de geharde oudere zeelui, gewoon te eten en door te werken, zo nodig met een emmer om je nek.

Als je al voor dood in je kooi kroop, haalde men je niet zachtzinnig eruit, werken jochie, op schieten, eten door halen.

Bij het woord eten ging je gelijk weer kokhalzen, maar dat werd niet gezien of geaccepteerd.

Nee erger, bij het zien ervan, begon men over gekookt vet spek aan een touwtje, door slikken en terug trekken, dat was lol.

In iedergeval was het van, kom op, opschieten.

Er spookt maar een ding door je hoofd, ik wil er vanaf.

Dit gaat gepaard met een verschrikkelijk gevoel van eenzaamheid, gevolgd door heimwee, dan de tranen en het inwendig schreeuwen om je moeder.

Het is dan ook wel voorgekomen dat er ketelbinkjes waren die het niet meer aankonden en overboord stapten.

Maar in mijn geval speelde dat niet, ik werd dan ook goed in de gaten gehouden als ik frisse lucht stond te happen aan de reling.

En, het moet gezegd worden, er waren ook ketelbinkies die nooit of nimmer zeeziek geworden zijn.

Soms als de tijd het toeliet, ging ik naar beneden, naar de stookplaat,

het laagste deel van het schip, waar de ketels gestookt werden.

Hier waar het stampen en slingeren het minst was, kwam ik dan even bij. Na deze ellendige periode van tien dagen zwaar zeeziek, hield de katterigheid ook nog eens tien dagen aan.

Het had er ongetwijfeld mee te maken, dat wij zodra we het kanaal uit waren, het nauw van Calais, en de grote oceaan op opvoeren, er een hevig storm opstak.

Zoals ik al schreef, het schip lag praktisch boven op het water, door dat wij geen ballast in konden nemen. Wij voeren slecht’s zeven knopen,

een knoop is een zeemijl, en tijdens de storm kwamen wij niet boven de vier uit.

Wij zouden er meer dan drie weken over doen om in Amerika Newport News te komen.

Ik heb gedurende mijn loopbaan als zeeman nooit meer

een zee zo meegemaakt.

Men spreekt dan van huizen hogen golven, en dat wilde wel.

Het schip stampte zo, dat de schroef iedere keer boven water kwam, waarna de kar, motor, als ware op hol sloeg, er was immers geen tegendruk meer op de schroefbladen.

Het achterschip trilde dan zo erg dat je bijna uit je kooi geslingerd werd.

Ik merkte dat er toch ook enige onrust onder de oudere bemanning was.

Er werden touwen op heuphoogte gespannen, waar door het lopen over het dek, waar constant golven over heen rolde, zodat het ietwat veiliger werd.

De klappen water die het schip te verwerken kreeg deed het rillen als een gewond dier.

Het gebeurde dat ik midscheeps in de kombuis bij de kok stond om pap door te halen, toen een enorme golf de kombuis tot boven de kookplaat onderwater zette. Dat gaf een ravage van jewelste, alles dreef uit uiteraard en belande op de grond. En dat gaf dan weer een kokende hete stoom ontwikkeling. Nauwelijks waren wij van de schrik bekomen en had de kok zijn ritme in het vloeken weer hervonden, of wij schrokken ons letterlijk te pletter door de enorme dreun van een golf tegen het dekhuis, waarin de kombuis gevestigd was. Dat kwam door de afgebroken misthoorn, een koperen gevaarte, welke met een klap op de kombuis donderde. Ik dacht dat de kok toen echt gek werd, zodat ik ijlings de benen nam naar het achterschip.

Daar aangekomen trof ik geen enkel begrip dat er deze morgen geen gebakken eieren waren en ook geen pap.

De kok had het gedaan, geen twijfel mogelijk.

De bemanning aan de dekzijde, matrozen en dekgasten waren ruwe zeelui, die ieder ogenblik van waarvan zij dachten leuk was, aangrepen.

Zo had men het ingesteld om alle nieuwelingen aan boord, uiteraard de ketelbinkies burgemeester te maken.

Een samenzwering tegen de met het resultaat hen onverhoeds te over meesteren in de messroom.

De olielui welke ik er naar vroeg, keurden dit af en moesten er niets van hebben. Maar er leek geen ontkomen aan, ook al omdat ondanks de afkeuring, zij zich er niet in mengden. Het was ook wel moeilijk hierover te waken voor hen, want of zij sliepen of werkten diep in de buik van het schip, de machinekamer.

Nu had ik door op een stoel te gaan staan tegen het schot wat de twee messrooms scheidde, het een en ander opgevangen.

Eerst was de ketelbink van de dekdienst aan de beurt, vervolgens zouden zij mij te pakken nemen.

De lol bestond hieruit dat je dan onder veel gejoel, op tafel gesmeten werd vervolgens je broek van je onderlijf gescheurd waarna het ritueel plaats vond. Er werd dan stroop op de geslachtdelen en billen gesmeerd, waarna van alles en nog wat volgde. Mosterd, dikke geconserveerde melk, hagelslag, kolengruis, koffie dik, kortom van alles droeg men aan om toch vooral deel te nemen aan het ritueel.

xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />Ivan Grud (word vervolgd)