Ga ik daar eergisteren doodgemoederd naar mijn brievenbus, haal er mijn kwaliteitskrant uit, installeer me aan de tafel, waar me een dampend kopje troost opwacht, sla de eerste bladzijde om en … lap, daar was het.

Verdeeld over twee volle bladzijden, enkele kwartpagina grote foto's en een zeer ruim bemeten titel, en … lap, daar was het.

Dit had ik nog nooit meegemaakt … tot nu dus. Een ongedefinieerd gevoel van onbehagen, afstoting en bijna misselijk makend, zo plots opkomend bij de aanblik van hetgeen daar de lezer voor de ogen gegooid werd. Van pure alternatie heb ik die dag alle aanverwante artikels met klem ongelezen gelaten.

Echt waar. Nu we vandaag nog één maand verwijderd zijn van wat de hoogmis van de democratie zou moeten zijn, vrees ik voor de porties kiesvoer die ons - de lotgenoten van Abzurdistan - nog voor de voeten gaan gegooid worden. Es ist zum kotzen. En 't zal er niet op verbeteren. Helaas.