Van de week was pa van dienst. Je kent dat toch ook, is 't nie?

De jeugd van tegenwoordig denkt dat een gepensioneerde een zee van vrije tijd heeft doch dat lijkt zomaar. Wij gepensioneerden weten wel beter, ja toch.
Zo denkt mijn oudste dochter dus ook en belastte mij met een postopdracht, weetjewel … dochter besteld iets dat per post gaat geleverd worden maar kan zelf niet thuis zijn omwille van omstandigheden (werk, weetjewel) en dus moet pa maar inspringen. Vele gepensioneeden zullen bij het lezen van dit postje heel instemmend knikken en denken "Gij zijt niet de enige."

Zodoende gebeurt dit.

Dinsdagnamiddag zo rond halfvijf stopt een bestelwagen aan de overkant van de straat en parkeert op de stoep. Een mager zwart manneke stapt uit met een sigaret in de mond en gaat aan de achterdeur staan "frunniken" om er een pakje uit te halen. Tot zover alles OK.

Komt dat ventje toch wel naar mijn voordeur gewandeld en ik denk : "Aha, het pakje van mijn dochter".
Ventje belt aan, ik open de voordeur en dan …
 
Hij : "bonzjoer mesjeu".
Ik : "bonzjoer" (ik wil gene verkeerde indruk maken hé).
Hij : "Silvouplè" en geeft me het pakje.
Ik : "Footilsingjee " ?
Hij : "no, no". en weg was 'em.

En wat ik het strafste vind in heel dit verhaal is dat op die bestelwagen in koeien van letters geschilderd staat :

postNL

en dat er geen enkel woord Nederlands is aan te pas gekomen.

En nu gij weer.