|
Wanneer er een einde komt aan je beroepsleven, hetzij omdat je de pensioenleeftijd bereikt hebt, hetzij omdat je met vervroegd pensioen kon gaan en het ook deed, hetzij om welke reden dan ook, word je - zo snel als 't maar kan - door je medemens figuurlijk en letterlijk de 3de leeftijd ingeflikkerd.
Althans die indruk krijg je toch wanneer je op je vroegere werkstek eens langsloopt.
"Sorry joh, 'k heb nu even geen tijd" is zowaar het enige dat men aan jou nog wil besteden. zelfs al was je een formidabele collega. Dat hadden ze bij het afscheid toch gezegd.
Na nog een paar jaartjes en wat personeelsverloop later en je bent voor je vroegere werkstek, inclusief je ex-collega's, tot een volslagen onbekende verworden.
Waar je met een, men mag wel zeggen, voor een overgroot deel van je leven mee was verbonden, zo moeten loslaten, doet wel even pijn.
Even ? Ja even, want vanaf dan begint pas het leven. Je bent je eigen baas. Niks moet, alles mag. Nou alles ... ontdek het zelf maar.
|
