|
... voor het laatst nog een goed gesprek of is dit soms ook verworden tot een zoete herinnering uit een ver verleden ?
Je loopt iemand - al dan niet gewild - tegen het lijf en tracht er een gesprek mee aan te knopen. Tot zover niks aan de hand. Maar na enkele zinnen merk je, tot je overigens eigen grote ontsteltenis, dat je naast mekaar aan 't praten bent.
Ken je dat gevoel ook ? Je word eenvoudig weg het woord afgesneden want je gesprekspartner - nou partner - onderbreekt je, met een onstuitbare stortvloed van volledig naast de kwestie zijnde gedachtenkronkels, je het onmogelijk makend nog één zucht uit te brengen.
Is dit een uitloper van de "ik"-cultuur ? Is het pretentieloos kletsen ons vergaan ? Blijkbaar wel. Spijtig, want het lachen om niets kan heel bevrijdend werken.
Dit moest even van mijne lever. Ook al doe ik graag mijn "klapke", luisteren naar anderen hoort er bij, anders is er geen "wij".
Men spreekt toch van een samenleving, of niet ?
|
