...is er maar één zekerheid, nl. aan alles komt een einde behalve aan ... de dood, die is eeuwig.

Met het verstrijken van de tijd merkt men dat er wat schort. Nu eens hier dan weer daar. Op die ogenblikken stelt men zich niet al te veel vragen maar op een dag is het zover.

Na een goeie 40 jaar - tot je algehele voldoening overigens - bij de minste vingertik trouw zijn dienst vervuldend, gaf hij toch nog bij verrassing de geest.

De verstomming was compleet want onverwacht. Wat nu ? Dat er dringend diende opgetreden was de vanzelfsprekendheid zelve, maar hoe ?

Moest ik nu onverwijld zelf de nodige schikkingen treffen of was derdehulp eerder aangewezen ?

Overmoedig - zoals altijd -  besloot ik het toch maar zelf te fixen, maakte de nodige voorbereiding en startte datgene wat moest gebeuren.

Alles vlotte probleemloos tot op het kritieke ogenblik dat ik de vingertik gaf die me moest bevestigen dat alles in orde was. Vanaf dat ogenblik ben ik de electricien, die verantwoordelijk is voor de electrische installatie in mijn gekocht 40 jaar oud huis, een tovenaar gaan noemen.

De twee schakelaars die de geest hadden gegeven, werden door mezelf vakkundig vervangen, de stroomdraden en andere draden die uit de muur bengelden terug aangesloten en sindsdien zit ik zonder licht in de hall en op de overloop van de 1ste verdieping, zelfs na alle mogelijke manieren van aansluiting te hebben uitgeprobeerd. Niks, nada.

Rest mij nu plan B : derdehulp gaan opsnorren dus.