... in deze eindejaarsperiode, drukdoende met kaartjes schrijven en/of e-mails versturen met je beste wensen voor het komende jaar naar je ( al dan niet verre) familieleden en kennissen ?

En in enkele gevallen ook naar hen, die je jouw vriend mag heten, want echte vrienden zijn schaars en daardoor zeer kostbaar. Dat wordt wel eens vergeten.

Daarom behoor ik ook tot dit legertje kaartjes- en e-mailverstuurders. Doch ergens in mijn achterhoofd ontsproot een gedachte die ik graag met de blogbezoeker wil delen. Dat je die gedachte even laat bezinken en pas dan jouw conclusie trekt.

Hier gaan we dan : zou het soms niet kunnen zijn dat in vele gevallen van die verstuurde "beste wensen" een schreeuw verscholen zit. Een schreeuw om aandacht waarin wordt uitgeschreeuwd : he, ik leef nog hoor en denk wel aan jou en jij ... denk jij ook nog wel eens aan mij.

Met het oorverdovend stil wezen van gene zijde sta je dan daar : geen kaartje terug ontvangen, geen berichtje in de in-box, absoluut geen teken van leven. Alleen !

Tot ... dat ene - of zelfs maar enige - kaartje of e-mailtje aankomt.

Toch iets om vandaag, op Kerstdag, even bij stil te staan, dacht ik zo.