Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
18-05-2007
TALLAHASSEE
Ik moet zowat 16 zijn geweest, in volle 'Sturm und Drang'-periode, toen de Hurricanes (of is het Hurrigans?) hun nieuwste plaat uitbrachten, die ik ettelijke keren heb gebruikt ter ondersteuning van mijn verleidingsdansen ( en soms met succes, jaja). Well she comes from Tallahasee She's got a hifi chassis .... Yeah, my Tallahassee lassie, Down in F - L - A Tallahassee ligt helemaal niet Down in FLA, maar linksboven richting Louisiana. Het is wel de hoofstad van Florida en daarmee is dan ongeveer alles gezegd. Je zou evengoed een hit kunnen maken over Oelegem of Zoerseldorp. Als hoofdstad heeft Tallahassee natuurlijk een Capitool - mooi gerestaureerd in een typisch Amerikaanse Capitoolstijl en het herbergt geplichtsgetrouw een museum over de geschiedenis van Florida. De inkom was gratis en het was dus de moeite waard. Spijtig dat ze vlak achter het Capitool een ultramodern administratief centrum hebben neergezet, zodat je vanop enige afstand over een scherpe blik moet beschikken om het oude Capitool - ergens tussen de 2de en 10de verdiepeing - te ontdekken. She was my Tallahassee Lassie, Down in F-L-A
Sarasota is een klein stadje aan de Noordwestkust van Florida, waar één enkele attractie te beleven valt, maar dat is er wel een van formaat. Sarasota was namelijk de thuishaven van John Ringling (1870-1936), stichter en eigenaar van het grootste circus ter wereld: "The Ringling brothers", later aangevuld met "Barnum & Baily". Dit gecombineerde circus trok jaren door de US, met hun 3 (eigen) treinen, 3000 man personeel, 700 paarden (waarvan de meeste als werkpaarden werden gebruikt om de immmense circustenten op te zetten) 50 olifanten, kamelen, giraffen, zebra's, 25 leeuwen en tijgers, tot zelfs de grootste zeekoe die ooit levend werd gevangen. Overal waar deze reizende stad zijn tenten opsloeg, werden scholen en fabrieken gesloten, om de doorsnee Amerikaan - die zich buiten een paard, een koe en een hond, nog geen ander dier kon voorstellen - de gelegenheid te geven dit spektakel mee te maken. Het circus had zijn eigen restaurants, scholen, smidses ed.; allemaal op die treinen. John Ringling is er multimiljonair mee geworden. Tot daar aan toe. Maar in Sarasota bouwde hij zijn winterverblijf: een verfijnd venetiaans paleis, maar met Amerikaanse afmetingen. Hij noemde het "Ca'dZan" (venetiaans voor "het huis van John"). Ca'dZan is een schitterend bouwwerk met veel marmer en zeldzame houtsoorten, vlaamse wandtapijten, keramiekversieringen aan de buitenkant en een marmeren aanlegsteiger voor zijn privéjacht van 120 meter. Om zijn vrienden te imponeren, bouwde hij in zijn 60 ha grote tuin - die volstond met Griekse en Romeinse beelden en zuilen - een 'museum of art' en hing het vol met de kostbaarste schilderijen die in zijn leven te koop waren. De 'Rubens Gallery' beslaat 2 volledige zalen met schilderijen van PP Rubens, waaronder een volledige reeks "The Triumph of the Eucharist", de 4 evangelisten,...enz. Uniek in de wereld. De Vlaamse schilderkunst is er trouwens overweldigend aanwezig, naast de Italiaanse Renaissance en de Franse Impressionisten. Ook zijn verzameling juwelen zijn uniek. Ontelbare diamanten halssnoeren van Tiffany's, vanaf 1904 tot 1936 ( eentje per jaar voor zijn vrouw Mable), maar ook zeer oude Egyptische en Syrische gouden sierraden. Bij zijn dood schonk John alles aan de stad, die niet anders durfde dan in de tuin nog maar een museum bij te zetten. En ook dit is enig in de wereld: de geschiedenis van het circus in het algemeen en dat van de Ringling Brothers in het bijzonder. Veel van het oorspronkelijke materiaal staat hier in immense zalen opgesteld en werd o.a. gebruikt tijdens het draaien van de film 'The greatest show on earth"; die gebaseerd is op de geschiedenis van the Ringling Brothers & Barnum and Baily. Ook uniek is een 250 meter lange miniatuur van het circus met de treinen, de dieren, tenten, personeel,... tot in de kleinste details uitgewerkt. We hebben er meer dan een halve dag rondgewandeld, even verbaasd als die Amerikaanse cowboy die voor het eerst een zeekoe zag. Ons reizend circustentje was piepklein toen we noordwaarts trokken, richting Tallahassee.
De Everglades en de Keys waren zo aantrekkelijk dat we d'er geen efscheid van konnen nemen. We zitten dus weer fameus achter op ons schema (who cares?) Toch hebben we gisteren (16/05) een inhaalbeweging gemaakt en zijn tot in Sarasota geraakt. Hier moeten we absoluut het Ringling museum bezoeken, en een beetje verder, in St. Petersburg (zeg maar Pete) de beroemde Dali collectie. Daarna verder noordwaarts, richting Louisiana.
"Djeezus honey, no, no, no way!!" schreeuwde ze met volle mond, waarin nog een halve hamburger (volgens mij een Whopy burger van $1) te bespeuren viel." Djeezus, I don't want ye in here, get out!!" herhaalde ze terwijl ze met haar volle 220 pond uit de doorgezakte ligstoel rees. Maar de stoel bleef aan haar uitgedeind achterwerk hangen, zodat haar poging om zich met gespreide armen en benen onder de wielen van onze RV te werpen gelukkig mislukte. Deels ook omdat ik stopte. Voor de zoveelste keer. Weer een parking waar we met ons rijdend gedrocht niet op mochten. Nog maar eens terugdraaien in de kleine straatjes en verder zoeken... Key West is het allerlaatste eiland van de keys, en het meest zuidelijke punt van de US, slechts 90 mijlen van Cuba verwijderd. Het is iets groter dan de meeste keys, (buiten Key Largo, het eerste en grootste) Key West kende in de voorbije eeuwen een enorme welstand dankzij een specifiek beroep dat door alle inwoners van dat eiland werd beoefend : de "wreckers". Door de doolhof van koraalriffen, voor de kust van Key West, zijn hier in de loop der tijden honderden, zoniet duizenden, schepen vergaan, achtereenvolgens Spaanse, Engelse, en Franse galjoenen, volgeladen met goud en andere kostbaarheden (soms ook slaven). Alle inwoners van Key West werden rijk van de aangespoelde of opgedoken goederen. Het is nog maar sinds 1960, dat "wrecking" verboden is of moet aangegeven worden. Veel moderne schatgravers zijn sindsdien naar andere oorden buiten de US vertrokken. Key West heeft ook schitterende stranden, maar hier maken die meestal deel uit van hotels of beach clubs (waar je voor een lekkere coctail of lunch gratis van de strandstoelen, douches, restrooms ed. kan gebruik maken.) Key West is ook beroemd om zijn bars en uitgebreid nachtleven. Hier kan de brave Amerikaan zich eens goed laten gaan, en doet dat liefst in familieverband. Hier zie je hele families zich luidruchtig ondersteunend door de kleine straatjes waggelen. In alle bars spelen live orkestjes : blues, jazz en latin-american. We kozen de beroemdste bar uit :"Sloppy Joe's", het stamcafé bij uitstek van Ernest Hemingway (en was dat nu voor of na Cuba, ik weet het niet meer) "Sloppy Joe's" : een droom van een kroeg, met een schitterend jazz trio en een origineel publiek : een amerikaan heeft weinig scrupules, een zatte amerikaan heeft er geen, en dat geldt ook voor de vrouwen. Ons restaurant "Red fish, blue fish" was er een van het betere type. We waren dan ook licht verbaasd om tussen de tafeltjes (binnen, buiten te warm) massa's kippen en een haan te zien rondlopen. Ze aten uit je hand, pikten kruimels tussen je tenen en laveerden handig tussen dronken amerikanen. We kozen wijselijk voor vis, t.t.z., de beroemde "surf & turf", die hier "reef & beef" heette. Een langoust met een filet pur, perfect saignant gebakken, weder met een geklaard botersausje en puree, die hier wordt gemaakt van ongeschilde aardeappelen (de fritten trouwens ook) Daarvoor had ik een "Crab showder", een dikke maispap met heel veel krabvlees. Lekker maar vullend. De wijn was bijna traditioneel een witte Pinot Grigio uit Californië. Samen met enkele frozen margerita's en mojito's (Cuba is niet ver) waren we na verloop van tijd zo goed als niet meer te onderscheiden van de doorsnee Key West bezoeker. Of misschien toch wel, toen we ons romantisch lieten gaan tussen honderden amerikanen op de boardwalk, die enthousiast applaudisseerden voor de mooiste zonsondergang die er bestaat...
Ai, welke superlatieven kan ik hier gebruiken om jullie te overtuigen dat de Keys nog indrukwekkender en nog unieker zijn dan de Everglades. En toch is het zo! De keys zijn eigenlijk één langgerekte keten fossiele koraaleilanden, waarvan de belangrijkste door een reeks van bruggen met mekaar zijn verbonden. Verschillende van deze eilanden zijn natuurparken en herbergen enkel een "State Park Campsite", die werkelijk op de schitterendste lokaties zijn aangelegd. We hebben er op enkele gestaan : "John Pennenkamp state park," "Curry Hammond state Park" en "Bahia Honda State Park". Die parken lopen mijlenver door in de baai van Florida, waar zich nieuwe (maar 12.000 jaar oud) levende koraaleilanden vormen. Ze liggen ongeveer 9 mijl in zee en zijn van de mooiste die ik ooit heb gezien. De rangers organiseren boottochten, snorkel- en duikuitstappen, strand- of bootviskursussen (of course we put them back, we're not gonna eat our state park) en ook geleide wandelingen langs verschillende "nature trails", tussen de rode, witte en zwarte mangrovebossen. We hebben alles gedaan en het was GREAT!! Duiken tussen duizende vissen, grote (2 meter) haaien, langousten en platte, ronde bolle en driehoekige vissen in alle kleuren van de regenboog. Vissen vanop het strand, terwijl pelikanen zich in duikvlucht transformeren tot pijl en telkens weer met een vis boven water komen. Dit is de actieve pelikaan. De geroutineerde komt gewoon naast jou zitten, op een bankje of op de reling van je boot en wacht geduldig tot je iets gevangen hebt. De vis die je dan plichtsgetrouw terug in het water werpt, geraakt daar nooit meer. En dat mag dan ; rare jongens die Rangers. De keys zijn niet alleen maar state parks : vele eilanden zijn bewoond, en meestal bestaat zo'n eiland uit de highway US1 met langs beide zijden een strook land die volgestouwd is met voornamelijk jachtverkopers met open showrooms van 3 verdiepingen, hotels, met minsten 1 steiger per kamer, restaurants van alle slag en prijsklasse en massa's viswinkels (waar je alle soorten hengels en aas kan kopen) Maar altijd weer, binnen handbereik die lichtbeige -turkoise - blauwe zee met helder water dat eigenlijk een beetje te warm is om degelijk af te koelen. Dat doen we dan in onze airco-RV, met een frisse trappist van Westmalle...
Een topic!!! Een subtiel evenwicht tussen zout- en zoetwater, vol alligators en meer dan 600 verschillende vogelsoorten. De everglades zijn in feite niets mer dan moesrasweiden, gevormd door het overtollige water van "Lake Okeechobee". Dat meer ligt 80 mijl van de zuidkust verwijderd met een hoogteverschil van amper 4 meter. Er zit dus wel stroming op de everglades, maar daar merk je niets van. En hoe meer zuidelijk je komt, hoe brakker het water wordt. Bij storm en springvloed wint de zee terrein, bij rustig weer het zoete water. En als rem op heel dat proces staan er de mangrovebossen : stevige planten, soms bomen, die met hun wortels in het brakke water staan. Ze hebben geen zout nodig, ze filteren het zout uit het water en zetten dat via hun bladeren terug af. Maar omdat ze zo traag groeien staan ze in brak water, waar weinig concurrentie is (zei onze Ranger). In dit landschap leven momenteel meer dan 2 miljoen alligators en enkele zeldzame krokodillen, een ontelbaar aantal schildpadden en vogels : prooivogels, viseters en insecteneters. Van deze laatste soort helaas veel te weinig naar onze smaak, want de muggen waren alomtegenwoordig. "Laat ze maar zuigen" zei de Ranger " het zijn zwangere vrouwtjes die straks 10.000 eitjes gaan leggen. Daarvan dienen er 9.000 voor de voeding van kleine visjes, die dan later worden opgegeten door grotere vissen... viseters... alligators... en uiteindelijk draag je bij tot de instandhouding van de everglades." Dat was mooi gezegd vonden wij, maar stiekem hebben we toch ettelijke alligators op hun smoel geslagen... We hebben 3 dagen gewandeld (Anhinga trail, Gumbo Limbo trail e.a.), gereden, geploeterd, gezeten, gevaren, gezwommen en bloed gegeven in de everglades. We hebben 24 liter water gedronken, 6 spuitbussen muskietendoder opgebruikt (zonder enig resultaat, buiten stank) en voelden ons de gelukkigste mensen op aarde. The everglades... forever!
Nee, geen vice, maar des te meer Miami : bruisend, levendig en broeierig. Een schitterende stad, met een uniek stadsdeel : Miami Beach. Door de aanleg van een spoorbaan in 1900 (+/-) werden de eerste , voornamelijk rijke, toeristen gelokt naar de prachtige stranden en naar het milde winterklimaat. Later, tussen 1920 en 1930 kwam ook de doorsnee Amerikaan zijn weekends en verlofperioden doorbrengen in Miami Beach, en werden er in allerijl talloze kleine, goedkope hotelletjes gebouwd, allemaal in artdecostijl. South Beach, Ocean Drive en Collinsstreet staan vol met "tropical deco" huizen. Felle kleuren, afgeronde hoeken, terracotta dakpannen, ijzeren veranda's en terassen, en vloeren van "frut" (zo noemde mijn grootvader zijn goedkope vloer in de keuken ; tot gruis geklopte stenen met beton). Het zijn tegenwoordig nog altijd in originele staat onderhouden hotelletjes, maar met hun meubelen van Gaudi en Dali zijn ze niet bepaald goedkoop. Deze decostijl is uniek in de wereld en zo is ook het aangename strand met zijn kleurrijke reddershuisjes en de groen begroeide duinstrook tussen strand en promenade. We arriveerden in Miami op 8 mei (meer bepaald in de betere wijk Coconut Groove), om 3 dagen en nachten te logeren bij Thierry (le grand) Desmet, zoon van Alain, mijn goede vriend en (ex)collega. Samen met zijn lieftallige vrouw Lainie en hun charmant dochtertje Emma, betrekt hij een huis met zwembad in de Mc Dolnaldstreet (en toch wel een Mc Donald op de hoek zeker). Beiden zijn advocaat, hij bij de staatsinstelling SEC erg bezig met het veroordelen van drugsbaronnen, zij privaat met het vrijpleiten van drugtrafficanten. Ze vullen mekaar goed aan dus, en dat doen ze ook in het privéleven. Amerikanen met Belgische belangstelling voor lekker eten en een goed glas wijn. Terwijl zij werkten en de equatoriaanse nanny op Emma paste, verkenden wij Miami Beach, downtown Miami en Little Havana (Cuba ligt hier een goede 100 mijl vandaan). Downtown is totaal anders : moderne gebouwen, heerlijk koele lounges, live latijns-amerikaanse muziek, en enorme coctails in artdeco kleuren. Daartussen, schaars geklede senorita's en macho bodybuilders met driekwartbroek, kruis tussen de knieën en mega t-shirts tot juist erboven. Ook uniek! Laat in de namiddag lieten we ons verleiden tot een 2 uur durende boottocht rond "millionaire's island" De boot vaart langs soms mooie, soms afschuwelijk lelijke, maar altijd onbetaalbare villa's van mensen die het (geld) gemaakt hebben in dit leven : Liz Tailer, Iglesias vader en zoon, Tiger Woods, Don Johnson et.al. Op het eiland kom je ofwel op uitnodiging (geen gekregen), om te werken (geen goesting) of als lid van een exclusieve club. Het toegangspasje kost $ 175.000 voor één jaar. We zijn op de boot gebleven...
Het betere amusementswerk, en ook hier weer dat klassenonderscheid : minder barnumesk, volwassener en nog meer technisch dan de 2 vorige dagen. Epcot is het neusje van de pretparken, met zeer interessante, leerrijke en spannende parcours. En ik kan het niet laten, maar ook het voedsel is niet te vergelijken met de fastfood verzameling van Mickey Mouse. We aten in Venetië (Epcot heeft naast het amusementsgedeelte enkele steden nagebouwd : een Beiers dorp, een Noors hovenstadje, Marrakesh, Parijs, Stockholm en dus ook Venetië. We aten op het San Marcoplein : een trio van pasta's, met zwarte truffels en een heerlijke Pinot Grigio. Ik heb bovendien 3 broodjes gegeten; zo van die heerlijk knapperige nog warme broodjes, die je nergens in Amerika vindt. Hebben er ook kennis gemaakt met een koppel uit Chicago, die ons probeerden te overhalen om onze route iets noordelijker te laten lopen, zonder succes, tot hun grote spijt. En ook de onze, maar we zijn hopeloos achterop aan het sukkelen. Eén ding staat vast, 6 maand is niet genoeg om optimaal te genieten van al dit moois. We doen ons best.
