Lange tijd worstelde ik met de boeddhistische idee dat het Ik een illusie is. In onze westerse cultuur die een cultus kent van het Ik -bijna als hoogste waarde- is dat geen vanzelfsprekendheid. Tot ik een tekst van de dalai lama tegenkwam waarin hij vertelt dat hij zich de eerste keer sterk bewust werd van zijn ik toen hij iets deed wat zijn moeder niet mocht weten. Hij had toen het sterke besef "ik deed dit en mijn moeder weet het niet". Een sterk Ik besef omdat hij iets deed wat hij niet verondersteld werd te doen.
Hij legt ook de link met die momenten waarop we bekritiseerd worden of beschuldigd worden van iets wat we niet gedaan hebben. Ook dan komt dat "Ik besef" snel op. We hebben dan niet zozeer aandacht voor ons Ik-gevoel maar zijn vooral gericht op het aanvallen, vermijden of vluchten van onze "belager". Maar als we een stap terug kunnen doen en ons richten op het gekwetste Ik-gevoel, dan kan de persoon die ons irriteert net een belangrijke gids worden omdat hij ons leert over onszelf en ons "Ik-gevoel".
--from Cultivating a Compassionate Heart: The Yoga Method of Chenrezig, by Bhikshuni Thubten Chodron, foreword by H.H. the Dalai Lama, published by Snow Lion Publications
Daarbij moest ik denken aan het verhaal van de patiënt dat in een eerdere bijdrage (03/06/07) werd neergeschreven.
|
