Ik ben Gisela Altruye, kantdocente en al 35 jaar bezeten van Kant. In 1979 ben ik gestart met kantgroep "Terug naar 't kantkussen" en tot op de dag van vandaag zijn er nog altijd dames die reeds komen van in het begin.
Zoeken in blog
Gezien in Ieper
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Chantilly Lace
Spaanse kantkussens in het Begijnhof van Diest
In Spanje is men gek op kantklossen en hun creativiteit kent geen grenzen!!
"de klantklosster" van Sveltlana Pavlickova, bekeken door de ogen van Hilde. Eigenlijk is Hilde wel een stukje "kunstenaar" want zonder al te veel technische bagage klost ze in het verre Turkije toch mooie kantwerken.
Bert Dewilde, de vroegere conservator van het Kortrijkse Vlasmuseum is nog altijd begaan met "kant".
Hij maakte dit ludieke gedicht. Naar eigen zeggen is hij vereerd omdat ik het op mijn blog wil plaatsen maar eigenlijk moeten wij : Dank je, zeggen voor deze leuke rijmelarij!!!
Tegen de kant zijn, raakt kant noch wal !!
Ze was al jaren aan t klossen toe.
Hij werd steeds meer het kussen moe.
t Speldengeprik en t eentonig geklos
sloegen bij hem de draden los.
Plots groeide bij haar een verdacht idee:
Vanaf morgen begin ik er mee!
Ik maak mijn man van kant,
Want zon spanning is toch niet plezant
en ruzie komt nooit van één kant!
Ze koos zijn mooiste foto uit de lade
en ging bij een ontwerpster te rade.
Kanttekeningen moet ik er niet bij maken
je zou er toch niet wijs uit geraken!
Het snode plan werd een evenement!
Ze prikte alles vast op perkament.
Ze haalde al haar kantgerief weer boven.
Haar man kon zijn ogen niet geloven.
Na uren zag hij in gevlochten lijnen
zijn gezichtstrekken in kant verschijnen.
Bij t zien van die gekloste kop
nam hij stilaan de vredesdraad weer op.
Van haar kant toonde zij zich verliefd bij t kussen.
Hij zoende haar en ondertussen
werden geen speldenprikken meer gewisseld.
Zij had het wonderwel bedisseld!
Nu stoorde t geklots der klossen hem plots niet meer.
Hij genoot weer van haar kantwerk als weleer.
Hij was uiterst fier op zijn geslaagd portret.
Zijn hoofd werd op de tafel gezet
net zoals bij een Middeleeuws banket.
Alle genodigden waren opgezet
het koppel bij het kussen te zien zoenen
en zich voor eeuwig met het kantwerk te verzoenen!
Zaaiers en wiedsters, slijters en booters,
Al dat hoeven en hekkens heeft;
Hooge schelvers en diepe roters,
Al dat zwingelt en spint en weeft -
Jubelt en zingt en zwaait de handen!
Viert het edelste veldgewas!
Leven de Leie en de Leielanden,
En 't vlas, en 't vlas, en 't vlas!
Herelkes, goud in groen gegoten,
Bloemekes, blauw gelijk de lucht,
Bollekes, dik en dicht gesloten,
Glanzende zaden, vrome vrucht!
Jubelt en zingt en zwaait de handen!
Viert het edelste veldgewas!
Leven de Leie en de Leielanden,
En 't vlas, en 't vlas, en 't vlas!
Eindt er een arbeid, een ander begint er.
Zerp is het zweet, maar zoet het loon.
Weelde in den zomer, weelde in den winter,
't Jaar is gesierd met een vlassen kroon.
Jubelt en zingt en zwaait de handen!
Viert het edelste veldgewas!
Leven de Leie en de Leielanden,
En 't vlas, en 't vlas, en 't vlas!
In Brugge zie je nog regelmatig een strook grof Brugs bloemwerk onderaan een gordijn. Nicole heeft een oud patroon uitgewerkt en gebruikt voor dit toch wel "gestileerd" schilderij.
En dan rijst stilletjes in mij de bedenking: een idee krijgen is mooi, het uitwerken wordt tot kunst. En spontaan begin ik woorden te kleven op al dat moois. Het wordt een opsomming van adjectieven die haar oeuvre netjes aan elkaar rijgt: poëzie, verstilling, sprankeling, ontroering, flitsend, aangrijpend, dromerig, dynamisch, vivant.
Kortom: creativiteit met verve Het bekijken van haar kunstwerken voelt aan als het lezen van een roman, al is het er dan één van een paar minuten.
Nicole blijft er nochtans heel bescheiden bij: Ze noemen mij een kunstenares maar ik blijf gewoon bezig met wat mij raakt. Weet je: schoonheid ligt ook in de imperfectie. Daar begint dikwijls de ontroering. Ik probeer nieuwe dingen uit en vind het verbluffend om te horen dat iets van mijn handen, betekenis heeft voor anderen.
Einde interview, met dank aan Maaike Reynders
Wie belangstelling heeft voor de werken van Nicole kan haar altijd contacteren op :
Nicole, vertel ons.Hoe kom je op die combinatie van kant en olieverf?
Het zijn inderdaad twee totaal verschillende disciplines. Waar kant veel tijd en precisiewerk vraagt, zet ik met een mes, in relatief korte tijd, een gans andere dynamiek en structuur op het doek. Ik permitteer me hierbij heel wat dichterlijke vrijheid. Ik houd van felle, warme kleuren: veel rood gecombineerd met intens blauw en diepgeel. De kanten die ik gebruik zijn soms oude, authentieke stukken die ik verknip uit vitrages of zelf klos om het gewenste resultaat te bekomen. Ik zie de wereld rondom mij als een boeiende, bloeiende tuin waarin ik met mijn fantasie maar te plukken heb.
Daarna troont Nicole ons mee naar haar atelier. Het schilderplezier spat er van de doeken. En zoals het een veelwerkende kunstenares past, zitten de kasten vol met schetsen en tekeningen. Ook staan er rijen abstracte werken naast naïeve, kleurrijke beeldjes netjes opgestapeld in de hoeken en tegen de muur. Wat het meest onze aandacht trekt, zijn de schilderijen waar Nicole experimenteert met
Nee, dat kwam pas veel later. Bij Annie De Baene, die toen lesgaf in Deerlijk, leerde ik met behulp van technische tekeningen op een heel andere en vluggere manier nieuwe kantsoorten onder de knie te krijgen. Dat heeft me enorm veel geholpen.
-En nu, waar haal je nu je patronen en je inspiratie?
Voor mijn werk neem ik graag een oud, nog met pen en inkt getekend patroon. Dat is slechts een uitgangspunt want al klossend laat ik mijn fantasie de vrije loop en zet ik het patroon naar mijn hand. Het kantwerk groeit vervolgens onder mijn handen dankzij de wisselwerking tussen opborrelende fantasie en aangeleerde technieken.
-Ik zie hier ook veel schilderijen, tekeningen, aquarellen, keramiek.Je bent schijnbaar niet alleen van alle kantmarkten thuis, maar je beheerst ook andere kunstdisciplines?
Dat is zo. Met het groot worden van de kinderen, kwam er ook meer tijd vrij om creatief te zijn. Ik ben dan in de leer gegaan bij verschillende kunstenaars en zo heb mijn werkveld verruimd en mijn eigen stijl ontdekt.
Werk van Nicole : Op het eerste gezicht gewoon een mooie schilderij maar ... in detail ontdek je het kantwerk dat er in verwerkt is. Ik was er "weg" van !!!
Nicole, aan het
aantal en de moeilijkheidsgraad van je werken, lijkt het wel alsof je al je
hele leven lang geklost hebt?
Inderdaad.Het kantklossen zat in de familie.Mijn tante Zoë, de zus van mijn moeder (Alice
Verbeke) had een zaak in kantkloswerken.De bestellingen werden door groothandelaars bij haar
binnengebracht.Zo verschafte zij
thuiswerk aan een 100-tal kantklossters uit de streek van Tielt, Meulebeke,
Oostrozebeke en Hulste.Met het
verdiende loon konden ze zo het gezinsbudget verhogen.Ook mijn moeder hielp in de zaak.Zij was tantes rechterhand.Zij had het onmisbare tekentalent en ontwierp
de nieuwe patronen, paste ze aan en combineerde ze met elkaar.Zelf kloste ze ook om de vele bestellingen te
kunnen bijhouden, of deed de afwerking en het finessewerk.En zo tuimelden wij als vanzelf de kantwereld
in.Van jongs af moesten wij, de 4 dochters,
meehelpen.We begonnen niet met
stropkant zoals men nu doet.Vooral
Brugse kanten waren toen erg in trek.
De receptie had plaats in de
bovenzaal van het Kortrijkse stadhuis.
Maaike
Reynders stond ons op te wachten.
Wij waren
iets vroeger zodat Theo fotos kon nemen zonder al te veel gestoord te worden.
En het was de moeite !!
De zaal was versierd met werken van Nicole Nuyttens.
Wie is Nicole
Nuyttens ???
Hier volgt
een interview van Maaike Reynders met Nicole. Ik had het niet beter kunnen
doen!
Kant met verve:
een ontmoeting met Nicole Nuyttens
En óf er
wat beweegt in de kantwereld!
In grote
mate is dit te danken aan het handjevol, veelzijdige kunstenaars die het
traditionele kantlandschap veranderen en verruimen.Zij verlaten de vertrouwde, begane paden en
hink-stap-springen van de ene kunstdiscipline naar de andere.
Zo
iemand is ook de artistieke duizendpoot - Nicole Nuyttens uit Beveren-Leie - al
jaren een kantklosster van bij ons.In
haar kunstzinnig aangeklede woonst zie je overal kantjes, nee, kantWERKEN en
schilderijen.En dan weet je: hier
heerst creativiteit, innovatie en grensoverschrijdend denken.
"Soms is de hemel op je hand met een stukje over kant in de lokale krant..." En die lokale krant is de "kant-Info" van de vrienden van het Kortrijkse Vlasmuseum.
Ik was vanavond uitgenodigd op hun nieuwjaarsreceptie en vanaf morgen krijg je hier een verslag van een aangename avond met interessante mensen.
Ondanks de bloemrijke motieven, technische vaardigheden en ragfijne draden van de klassieke kanten en het creatieve van hedendaagse kant, heeft stropkant nog veel aanhangers.
Ik heb een loper getekend met een lengte van 83 cm en een breedte van 44 cm. Geklost met linnen 70, oud garen. Als gekleurde draad heb ik Gütermann Sulky, katoen nr 30 gebruikt. De waaiers aan de buitenzijde zijn geklost met dubbele draad op de reizigers en als slag heb ik de "gewrongen reiziger" gebruikt. Dit is natuurlijk naar keuze.
t Eentonig speldewerk
deed kunstgevoel versterven, want madam die dentelles verkocht, zoals de
koperen naamplaat getuigde, liet maar werken naar steeds dezelfde patronen.
En de school was een
kantfabriek maar geen vakschool.
Ja, de bevroren
vingers uit de legende zijn symbolisch.
Nieuwe sociale
toestanden eischten ook in de kantnijverheid verbetering.
Moderne kantscholen
werden geopend. Er waaide een frisschere wind door de lokalen en er kwam een
nieuwe geest.
De Vlaamsche beweging,
in haar ruimste zin, omvat ook hervorming in dit nationaal bedrijf. Maar er
moet geweldig tegen routine gestreden worden.
Het mag niet alleen om
hoger loon gaan, al is dit een groote faktor, want vroeger betaalde men
hongerloonen.
Maar de kantnijverheid
moet meer en meer een kunstnijverheid worden.
Daarnaar wordt er
gestreefd.
De nederige kantwerkster
is die belangstelling overwaard.
Die bevroren vingers
zijn symbolisch De Vlaamsche kant heeft
menigeen langzaam van het leven beroofd.
De Vlaamsche kant doet
denken aan veel ellende.
Vlaanderen heeft veel
van zijn achterlijkheid aan die kant te wijten.
Vlaamsche kinderen
bleven van onderwijs verstoten omdat ze, vanaf hun zesde jaar af, op school
kant moesten maken, uren lang voor enkele centen.
Veel Vlaamsche meisjes
werden zwakke vrouwen, omdat ze dag aan dag in gebogen houding, rusteloos over
het kantkussen zaten, heel veel in t kamerke weer ook het eten werd gekookt,
waar men s nachts in de bedstede sliep, waar moeder waschte en streek.
Gaarne vluchtte men naar
buiten, voor de deur, maar het jaar geeft weinig goede dagen.
Onder de kantwerksters
vondt de tering een geweldige prooi.
Veel Vlaamsche moeders
verdoofden hun wichtje met papaverpap, met vergif, al noemden ze het slapen
want moeder moest zoveel mogelijk aan haar kantkussen blijven, dikwijls tot
laat in de nacht en t kind mocht haar niet storen.
Terug in de tijd : Oud krantenartikel waarin de situatie van de kant min of meer geschetst wordt .... De onwaarschijnlijkheden zoals...zij werkte heerlijke figuren op haar stramien (?) moeten we er bij nemen.
De kantwerkster
Legende of werkelijkheid
Lang geleden ging een
Brugsch meisje door het woud van Male.
Het had die nacht
gevroren en de bomen prijkten met rijm.
Het geheel woud leek
tooverachtig.
Het meisje bewonderde de
natuurpracht.
Zij was gewoon met garen
te werken en ze besloot te trachten die rijm op haar borduurraam na te bootsen.
Ze droeg in zich het
kunstgevoel van Brugge.
Ze haalde garen en
naalden en stelde zich aan haar taak.
Ze werkte heerlijke
figuren op het stramien.
De Vlaamsche kant was
geboren.
Opgetogen ging het
meisje naar huis.
Maar haar vingers waren
bevroren, zelve kon ze niet meer arbeiden en ze leerde haar kunst aan anderen
en Brugge werd de stad der kantwerksters.
De Brugse kant ging de
wereld rond, zoo luidt de legende.
Men beweert nu wel, dat
Vlaamsche kruisvaarders de kant uit het Oosten meebrachten, anderen willen dat
Brugse zeelieden ze uit Venetië haalden.
Een berichtje in mijn gastenboek doet altijd plezier maar liefst geen buttons van meer dan 40.000 KB want die vertragen het blog !
Omdat ik hen zo mooi vind !!!!
Thomas Woolner
Camino 2005
De voettocht van mijn man, Theo, naar Santiago de Compostela wordt stap na stap beschreven op zijn blog !! Interesse ? Kijk dan naar : http://blog.seniorennet.be/camino2005
